Hibiskus bylinowy. Jak go sadzić, uprawiać i pielęgnować

Każdy miłośnik roślin dałby wiele, aby móc podziwiać we własnym ogrodzie wspaniałe, kolorowe, duże kwiaty. Niestety, w naszym klimacie mało gatunków może pochwalić się tak niezwykłą ozdobą, dlatego warto zainteresować się goszczącą od niedawna w naszych ogrodach ketmią bylinową lub bagienną (Hibiscus moscheutos).

 Uwaga różne hibiskusy

Hibiskus bylinowy (hibiskus bagienny), jak nazwa wskazuje, jest byliną. Jego pędy nie są zdrewniałe i zanikają na zimę, a następnie odrastają późną wiosną.

Nie należy mylić go z bliską kuzynką, ketmią syryjską (nazywaną też hibiskusem ogrodowym), która jest krzewem i ma zdrewniałe pędy, widoczne przez cały rok.

Popularny jest również hibiskus nazywany różą chińską - uprawiany w doniczkach. Wszystkie trzy hibiskusy są blisko z sobą spokrewnione, ale wyglądają nieco inaczej i wymagają trochę innej pielęgnacji.

Hibiskus bylinowy pochodzi ze wschodnich rejonów Stanów Zjednoczonych, gdzie zasiedla wilgotne tereny w pobliżu rzek, mokradeł i zbiorników wodnych (stąd nazwa gatunkowa Hibiscus bagienny lub błotny), dorastając nawet do 2 m wys. (w uprawie zwykle ok. 1-1,5 m wys.).

Hibiskus bylinowy ma luźny pokrój oraz duże, zielone, dość zróżnicowane w pokroju liście (m.in.: sercowate, klapowane, jajowate). Jednak jego największą ozdobą są duże, talerzowate kwiaty. Ich średnica sięga 20-30 cm. Kwiaty wyrastają pojedynczo w kątach liści i są zbudowane z pięciu płatków korony i długiego prętosłupa (organ powstały ze zrośnięcia ze sobą słupka i pręcików).

Hibiskus bylinowy kwitnie od lipca/sierpnia do września/października. Pojedynczy kwiat ma bardzo krótką żywotność, gdyż pozostaje otwarty zaledwie przez 1-2 dni, ale ponieważ roślina związuje dużą ilość pąków, pędy mogą obsypywać się kwiatami aż do jesieni (usuwanie przekwitłych kwiatów przedłuża kwitnienie).

Hibiskus bylinowy jest dość wymagający i oczekuje odpowiednich warunków uprawy, ale ponieważ jest też rośliną absolutnie wyjątkową, warto znaleźć dla niego miejsce w każdym ogrodzie. Aby mógł prawidłowo się rozwijać i bujnie kwitnąć, wymaga słonecznego, ciepłego i osłoniętego od wiatru stanowiska oraz żyznej, próchniczej, przepuszczalnej i stale lekko wilgotnej gleby o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie pH.

W ogrodzie należy sadzić go wiosną (maj-czerwiec), aby miał dużo czasu na aklimatyzację w nowym miejscu. Trzeba przy tym pamiętać, że w następnych latach będzie późno rozpoczynać wegetację (liście pojawiają się w maju), dlatego podczas wiosennych prac w ogrodzie trzeba uważać, by go nie uszkodzić.

Ponieważ hibiskusy bylinowe obficie kwitną, wymagają regularnego nawożenia. Dobrze posadzić je w ziemi wcześniej zasilonej kompostem. Wiosną (kiedy hibiskus rozpocznie wegetację) zasilamy go nawozem wieloskładnikowym, o zrównoważonej zawartości azotu, fosforu i potasu.

Następnie warto zasilać hibiskusy nawozem do roślin kwitnących, które zawierają więcej fosforu i potasu. Oczywiście zawsze trzeba pamiętać o podawaniu dawek przewidzianych przez producenta danego środka - większość z nich należy rozpuścić w wodzie. Ważne jest też, żeby w sierpniu zaprzestać nawożenia hibiskusów.

W okresie wegetacyjnym ketmia nie toleruje chłodu, zimnych wiatrów, zacienienia, suszy oraz mokrej gleby, jest jednak dość odporna na niskie temperatury zimowe, gdyż znosi mrozy do ok. -26°C. Mimo to w pierwszych latach po posadzeniu warto okrywać ją na zimę stroiszem, liśćmi lub włókniną, wcześniej mocno przycinając pędy (przed każdą zimą na wys. ok. 10 cm nad ziemią).

Okrycie jest szczególnie ważne w przypadku uprawy odmian ozdobnych, bo choć swoją urodą mogą olśnić każdego, nie zawsze zniosą zimowe warunki tak dobrze, jak czysty gatunek.

Mimo wymagań i ryzyka, urokowi tych hibiskusów trudno się oprzeć. Tym bardziej, że znajdują się wśród nich rośliny wyjątkowo atrakcyjne, o różnej wysokości, pokroju i barwie kwiatów (białe, różowe, czerwone, liliowe, bordowe, cieniowane, dwukolorowe). Mogą mieć też liście przebarwione na kolor bordowy. Na świecie dostępnych jest mnóstwo odmian ketmii bagiennej, ale w Polsce jest ich jeszcze stosunkowo niewiele. Do najciekawszych należą m.in.

• „Nippon Blush” – wys. ok. 60 cm, kwiaty cieniowane, biało-różowe,
• „Robert Fleming” i „Cranberry Crush” – wys. ok. 80-90 cm., kwiaty czerwone),
• „Jazzberry Jam” – wys. ok. 1 m, kwiaty ciemnoróżowe,
• „Summer Storm” – wys. ok.1 m, liście bordowe, kwiaty jasnoróżowe z ciemnym oczkiem),
• „Old Yella” – wys. ok. 1 m, kwiaty kremowo-żółte, z bordowym oczkiem,
• „Tie Dye” – wys. ok. 1,5 m, kwiaty duże, z bordowym oczkiem wewnątrz kielicha, płatki jasnoróżowe u podstawy i ciemnoróżowe na górze,
• „Nippon White” – wys. 60-70 cm, kwiaty białe z bordowym oczkiem,
• „Fireball” – wys. 1,2 – 1,5 m, kwiaty duże, czerwone,
• „Kopper King” – wys. ok. 1 m, kwiaty różowo-białe, z bordowym oczkiem.

Hibiskusy bagienne w ogrodzie najlepiej prezentują się jako solitery, ale dobrze wyglądają też w grupach i nad brzegami zbiorników wodnych. U ich podstawy warto jednak sadzić niskie rośliny osłaniające, gdyż pędy lubią ogałacać się od dołu z liści. Niższe odmiany nadają się do uprawy w pojemnikach.