Nawożenie roślin ogrodowych na wiosnę

Rośliny zmęczone długą zimą, rozpoczynają wiosną intensywny wzrost i mają duże zapotrzebowanie na składniki pokarmowe. Nie zawsze jednak mogą pobrać je z podłoża w dostatecznej ilości, gdyż część z nich została już wykorzystana w poprzednim sezonie, a część uległa wypłukaniu.

Wiosenne nawożenie roślin ogrodniczych jest rodzajem nawożenia uzupełniającego. Stosuje się je wtedy, gdy nawozy organiczne i mineralne nie zostały podane jesienią oraz w przypadku nawozów, których składniki są szybko wypłukiwane z gleby (nawozy azotowe).

Nawozy organiczne można zastosować w ogrodzie już od początku marca.

Natomiast nawożenie mineralne w ogrodzie ozdobnym rozpoczynamy wczesną wiosną, po odmarznięciu gleby (marzec-kwiecień). Tu oczywiście wiele zależy od pogody, bo coraz częściej ziemia nie jest zamarznięta wcale.

W ogrodzie warzywnym część nawozów mineralnych podajemy krótko przed siewem (ok. 2-3 tygodnie – azot w postaci amonowej np. siarczan amonu oraz amidowej np. mocznik), a część po rozpoczęciu okresu wegetacyjnego, gdyż szybko ulegają wypłukaniu (azot w postaci azotanowej np. saletra potasowa).

Pierwszymi nawozami, jakie powinniśmy zastosować w ogrodzie w tym czasie, są nawozy naturalne (suszony obornik lub kompost). Zawarta w nich materia organiczna, dostarcza roślinom wielu cennych substancji odżywczych, których nie znajdziemy w nawozach sztucznych. Zabieg poprawia też strukturę podłoża i korzystnie wpływa na jego właściwości wodno-powietrzne.

Niestety, składniki pokarmowe zawarte w nawozach organicznych, mogą być wykorzystane przez rośliny w pierwszym roku tylko częściowo (do 50 proc.), dlatego konieczne jest uzupełnienie brakujących składników za pomocą nawożenia mineralnego. Zanim jednak do tego przystąpimy, powinniśmy sprawdzić skład podłoża.

Jeśli mamy taką możliwość, możemy oddać próbkę gleby do analizy chemicznej, jeśli jednak nie możemy wykonać takiego badania, poszukajmy roślin wskaźnikowych. Należą do nich szybko rosnące dzikie rośliny, preferujące gleby o konkretnym składzie. Dzięki nim możemy w przybliżeniu określić, czy podłoże jest bogate w azot (obecność pokrzywy, gwiazdnicy pospolitej, podagrycznika, serdecznika pospolitego), czy wymaga zasilenia tym składnikiem za pomocą nawozu mineralnego (obecność babki lancetowatej, wrzosu zwyczajnego, koniczyny białej).

W ten sam sposób możemy ocenić zawartość wapnia w glebie (gleby wapienne preferują ostróżeczka polna, gorczyca polna i mak polny, gleby ubogie w wapń wolą rumianki pospolite, chabry bławatki i fiołki polne), a także obecność fosforu i potasu (duża ilość fosforu i potasu odpowiada wiechlinie łąkowej i koniczynie białej, mała ilość tych składników jest dobra dla śmiałka darniowego, tomki wonnej i mietlicy pospolitej).

Kiedy już wstępnie ocenimy skład gleby, możemy przystąpić do zasilania roślin nawozami mineralnymi, dostarczając im w ten sposób trzy podstawowe składniki odżywcze czyli potas, fosfor i azot (oznaczane: K, P, N).

Należy przy tym pamiętać, że dwa pierwsze pierwiastki podajemy jednorazowo w pełnej dawce, natomiast azot dzielimy na pół i podajemy w odstępie kilku tygodni, gdyż łatwo ulega wypłukaniu do głębszych warstw podłoża. W zależności od gatunku, rośliny mają różne zapotrzebowanie na składniki odżywcze.

W ogrodzie ozdobnym, gdzie rośnie obok siebie wiele gatunków roślin, warto zastosować nawozy wieloskładnikowe, zawierające zbilansowany zestaw mikro i makroelementów (np. Fructus ogrodnik, Florovit, Azofoska) lub nawozy wieloskładnikowe o przedłużonym działaniu (np. Osmocote, Osmovit).

Należy przy tym pamiętać, że największe zapotrzebowanie na składniki odżywcze mają piwonie, hortensje ogrodowe, słoneczniki, irysy, goździki, mieczyki i dalie, a znacznie mniejsze bergenie, nasturcje, lawendy, szarłaty i maciejki.

Uwaga: dla niektórych roślin warto zastosować nawozy specjalistyczne, np. dla roślin kwasolubnych czy hortensji. Dostarczą one odpowiednio zbilansowane składniki, które nie tylko odżywią rośliny, ale wpłyną korzystnie na odczyn ziemi.

W ogrodzie warzywnym rodzaj nawozu dobieramy zarówno do wymagań rośliny jak i do rodzaju gleby. Zwykle zasilamy glebę przed siewem, stosując pełną dawką nawozów fosforowych i potasowych oraz połowę dawki nawozów azotowych oraz pogłównie (podczas wegetacji), pozostałą dawką nawozów azotowych.

Uwaga: Musimy również pamiętać, że na glebach ciężkich stosujemy mniejsze dawki nawozów, a na lekkich większe.

Do zasilania roślin warzywnych wykorzystujemy przede wszystkim takie nawozy jak saletra amonowa (N), superfosfat (P) i siarczan potasu (K). Największą dawkę musimy przeznaczyć dla roślin posiadających duże wymagania pokarmowe np. ogórek, dynia, pomidor, kapusta, kalafior, papryka i seler (ok.140g/10m² N, 60g/10m² P, 170g/10m²K), a najmniejszą dla roślin mających niewielkie potrzeby nawozowe np. rzodkiewka, groch, sałata czy szpinak (ok.40g/10m² N, 20g/10m2 P, 120g/10m² K).