Zefirant - roślina cebulowa, która kwitnie późnym latem. Uprawa i wymagania

Zefiranty to mało znane kwiaty, a warto na nie zwrócić uwagę. Świetnie nadają się na skalniaki i rabaty, ale mogą też zdobić balkony i tarasy. Nie są wysokie (dorastają do ok. 20-30 cm wysokości), a ich kwiaty mogą kojarzyć się z krokusami lub zimowitami. Z tymi ostatnimi łączy je też termin kwitnienia, bo zefiranty kwitną pod koniec lata. Zdarza się, że zakwitną wcześniej, bo ich zachowanie w dużej mierze zależy od pogody.

Rozkwitają wtedy, gdy po okresie suszy pojawią się deszcze. Do tego nawiązują ich angielskie potoczne nazwy „rainlily” i „rainflower” (deszczowa lilia i deszczowy kwiat). Natomiast nazwa botaniczna pochodzi od Zefira – uosobienia zachodniego wiatru, który często przynosił deszcz.

Zefiranty pochodzą z Ameryki Północnej i Południowej, gdzie rośnie ich kilkadziesiąt gatunków. W uprawie najczęściej spotyka się mieszańce, które bywają nazywane zefirantem wielkokwiatowym. Ich kwiaty mają różne kolory – białe, żółte, różowe, pomarańczowe, często mają inaczej ubarwioną tzw. gardziel. Kwiaty są lejkowate i mają sześć płatków o równej długości. Najczęściej zamykają się na noc. Pęd kwiatowy jest pozbawiony liści, ale wyrasta z ich kępy. Liście zefiranta są bardzo wąskie (mogą się kojarzyć z grubą trawą) i nieco dłuższe od pędów kwiatowych.

Uwaga: zefiranty są trujące.

Zefiranty to rośliny cebulowe. Sadzi się je wiosną, w drugiej połowie kwietnia lub na początku maja. Zefiranty można sadzić także w doniczkach, które można zadołować w ogrodzie lub umieścić na tarasie czy balkonie (z tym, że lepiej nie łączyć ich w doniczkach z innymi kwiatami). Warto wybrać dla nich słoneczne miejsce, z żyzną przepuszczalną ziemią. Dobrze jest wymieszać ją z kompostem, a potem zasilać nawozem bogatym w potas (do roślin kwitnących lub cebulowych).

Te rośliny warto sadzić w większych grupach – po pierwsze wyglądają wtedy naprawdę efektownie, a po drugie – lubią rosnąć w zagęszczeniu.

Zefiranty mają niewielkie zapotrzebowanie na wodę i niemal nie wymagają podlewania. Nawadnia się je dopiero, kiedy górna warstwa ziemi przeschnie. Dopiero w połowie lata warto zwiększyć częstotliwość podlewania. W naturze kwitną, kiedy po okresie suszy zaczyna padać. Taki model nawadniania zachęci je do kwitnienia.

W naturze występują w strefie ciepłego klimatu i nie są w pełni odporne na mróz. W Polsce zaleca się wykopanie ich cebul przed zimą, podobnie jak mieczyków czy bulw dalii. Przechowuje się je w chłodnym, suchym miejscu do wiosny. Jedynie w najcieplejszych regionach można pozostawiać je w gruncie, ale pod dobrym okryciem.

Zefiranty najłatwiej rozmnożyć za pomocą cebul przybyszowych, które wyrastają wokół cebuli matecznej. Oddziela się je, kiedy cebule nieco przeschną, a sadzi wiosną. Im cebula większa, tym szybciej zakwitnie, jednak i z mniejszych doczekamy się kwiatów po kilku sezonach (do tego czasu można je sadzić np. na rozsadniku).

Poznajcie: Najbardziej jadowitą roślinę świata