Kwitnące krzewy łatwe w uprawie. Poznaj 15 gatunków i ich wymagania

Kwitnące krzewy są przepiękną ozdobą ogrodu. Nawet niezbyt wysokie, prezentują się bardziej okazale niż byliny czy kwiaty jednoroczne. Wiele z nich podczas kwitnienia jest dosłownie obsypana kwiatami, tak że nie widać samych gałęzi.

Przestawiamy kwitnące krzewy, które są naprawdę łatwe w uprawie. Wiele z nich będzie rosło niemal w każdych warunkach. W przypadku innych – trzeba spełnić kilka podstawowych oczekiwań. Ale jeśli tylko znajdziemy dla nich odpowiednie miejsce, niemal nie będą wymagały naszej uwagi – poza podziwianiem.

Azalie należą do wyjątkowo pięknych kwitnących krzewów. Mają wiele odmian różniących się wielkością oraz kolorami kwiatów. Najczęściej kwitną na biało, żółto, pomarańczowo, łososiowo, czerwono, różowo, fioletowo. Niektóre też pięknie pachną. Azalie kwitną w maju-czerwcu.

Te krzewy nie będą sprawiały problemów, ale trzeba spełnić jeden warunek – muszą mieć kwaśną ziemię. Warto je więc sadzić na terenach, gdzie takie podłoże występuje. W innym przypadku trzeba ziemię pod nią przygotować (np. wymieszać z kwaśnym torfem). Warto też znaleźć miejsce, które będzie jasne i osłonięte przed wiatrem.

Azalii nie trzeba przycinać (a wręcz nie należy tego robić, poza usuwaniem uszkodzonych pędów). Większość gatunków nie wymaga też zabezpieczenia na zimę. Podczas suszy docenią podlewanie (ziemię wokół nich warto wyściółkować korą).

W ogrodach można spotkać także kuzynów azalii – rododendrony, które nie zrzucają liści na zimę. Mają podobne wymagania, ale większość z nich wymaga staranniejszej opieki zimą.

Berberysy mają całe mnóstwo odmian, od miniaturowych, do mierzących ponad dwa metry krzewów. Berberysy kwitną w maju-czerwcu, a ich żółte kwiaty są wprawdzie drobne, ale zebrane w zwisające baldachy. Mają one dość intensywny zapach, który dla wielu jest przyjemny, ale nie wszystkim się podoba (zanim posadzimy berberys, warto sprawdzić, do której grupy należymy). Jesienią berberys będą zdobić czerwone owoce. Te krzewy często mają też kolorowe liście – żółtawe, pomarańczowe, bordowe, a ich barwy jesienią nabierają dodatkowej intensywności. Uwaga: pędy mają kolce!

Berberys urośnie prawie wszędzie, nie lubi tylko podmokłej ziemi. Niestraszne mu zanieczyszczenia i mrozy, zniesie też przejściową suszę. Warto go przycinać (po kwitnieniu). Można go sadzić jako żywopłot, obwódki rabat (niskie odmiany) lub pojedynczo.

Hortensje od kilku lat zdobywają szturmem ogrody, jednak nie zawsze sobie radzimy z ich uprawą. Trzeba jednak wiedzieć, że wśród nich są bardziej i mniej wymagające gatunki. Do najłatwiejszych w uprawie należy hortensja bukietowa. W przeciwieństwie do innych hortensji, poradzi sobie również w słonecznym miejscu (a także półcieniu). Trzeba jej jednak zapewnić w miarę żyzną i wilgotną ziemię, koniecznie o kwaśnym odczynie. Niestety hortensje wymagają dużo wody i trzeba je podlewać.

Hortensje bukietowe kwitną przez całe lato. Kwiaty są białe, kremowe lub limonkowe, a u wielu odmian z czasem przebarwiają się na różowo. Hortensje bukietowe są dość odporne na mróz, z dodatku zakwitną nawet jeśli ich pędy przemarzną zimą – bo kwitną na tych, które wypuszczają w danym roku. Uprawiając ten gatunek hortensji trzeba pamiętać o jej przycinaniu: robi się to raz, wczesną wiosną, a pędy skraca się mniej więcej o połowę. Nie jest to więc skomplikowany zabieg, a dzięki temu można się cieszyć jednym z najpiękniej kwitnących krzewów ozdobnych.

Ten kwitnący krzew pewnie wszyscy znamy, chociaż pewnie pod błędną nazwą, bo znacznie częściej nazywa się go jaśminem. Tymczasem jaśmin to zupełnie inna roślina, choć również o pięknym zapachu. Jaśminowce kwitną w maju-czerwcu. Mają białe, intensywnie pachnące kwiaty.

Jaśminowce  nie są wybredne co do ziemi, nie lubią jedynie przesuszenia, więc jeśli jest susza, to warto je podlać. Najlepiej rosną w kwitną w słońcu (w cieniu i półcieniu urosną, ale będą miały mało kwiatów). Jaśminowce można przycinać i warto to robić (niekoniecznie co sezon), ale ważne jest, żeby pędy przyciąć zaraz po tym, kiedy krzew skończy kwitnąć. Te krzewy są odporne na mróz, a także zanieczyszczenia.

Kalina koralowa to bardzo wdzięczny krzew – ma ładne kwiaty i ozdobne owoce oraz minimalne wymagania (rośnie dziko w Polsce, więc jest dobrze przystosowana do klimatu). Jednak szczególną uwagę warto zwrócić na odmianę kaliny zwaną Roseum lub buldeneż. Ta ostatnia nazwa wzięła się od „kul śniegu” i właśnie tak wyglądają kwiatostany tego krzewu. Kwiaty na początku są lekko zielonkawe, później bieleją, a w końcu nabierają lekko różowego odcienia. Kaliny kwitną w maju-czerwcu.

Jak na tak wspaniale kwitnące krzewy, nie są bardzo wymagające. Wystarczy posadzić ją w słonecznym miejscu, a jeśli jest susza – podlać. Kaliny warto przycinać (po tym jak przekwitną), wtedy mają ładniejszy pokrój i dużo kwiatów. Te krzewy są odporne na mróz, nie przeszkadzają im też zanieczyszczenia.

Nazwa tego krzewu nie jest na wyrost – rzeczywiście jest cudowna. Zakwita w maju i kwitnie do czerwca-lipca, bardzo często powtarza też kwitnienie jesienią (po przycięciu kwiatostanów). Jej kwiaty najczęściej są różowe, ale mają różne odcienie, są też białe i amarantowe. Dodatkowo mogą mieć wzorzyste i kolorowe liście.

Krzewuszki (zwane też wajgelami) najlepiej rosną w słońcu lub półcieniu i na żyznej ziemi, ale radzą sobie również na słabszych glebach. Lubią osłonięte i zaciszne miejsca. Podczas suszy warto je podlewać. Pewnym problemem może być odporność na mróz – bardziej „wyszukane” odmiany (kolorowe) bywają nie w pełni wytrzymałe. Natomiast starsze radzą sobie z nim dobrze – nawet jeśli niektóre pędy zmarzną, wystarczy je wyciąć, a krzew wypuści nowe. Krzewuszki warto przycinać – robi się to po przekwitnięciu.

Krzewy, które noszą oficjalną nazwę lilak, najczęściej zwiemy bzami. Bez względu na nazwę są to jedne z najwspanialszych kwitnących krzewów, jakie można mieć w ogrodzie: mają przepiękne i pachnące kwiaty, a do tego – minimalne wymagania. Lilaki są tolerancyjne w stosunku do ziemi, odporne na mróz i znoszą przejściową suszę. Jednak jeśli chcemy, żeby dobrze kwitły, musimy je posadzić w słonecznym miejscu. Gdy będę miały za mało światła – nie zakwitną.

Lilaki mają coraz więcej odmian, niektóre są mocno uszlachetnione, jeśli jednak zależy nam na mało wymagającej roślinie, wybierzmy jakąś odporną, starą odmianę lilaka pospolitego. W takim przypadku zabiegi pielęgnacyjne ograniczą się tylko do przycięcia pędów (zaraz po tym, kiedy przekwitnie). Dzięki temu w następnym sezonie będzie miał dużo kwiatów. Lilaki pospolite są odporne na mróz, czasową suszę (choć wolą wilgotną ziemię) nie muszą mieć też żyznego podłoża.

Magnolie należą do „roślinnej arystokracji” i wiele z nich może sprawiać problemy. Jednak jeśli wybierzemy magnolię odmiany Susan, nasz ogród zyska piękny i niekłopotliwy kwitnący krzew. Ta odmiana magnolii jest nieduża, za to wytwarza okazałe, ciemnoróżowe kwiaty o mocno wydłużonych płatkach. Bardzo często kwitnie dwa razy w roku – raz w maju-czerwcu, a potem pod koniec lata (wtedy ma mniej kwiatów, ale kwitnienie wiosenne jest bardzo obfite).

Ta magnolia nie będzie sprawiała problemów, ale trzeba ją posadzić w odpowiednim miejscu: musi być nasłonecznione, najlepiej osłonięte od wiatru (dzięki temu będzie miała dłużej kwiaty). Koniecznie musi mieć kwaśną ziemię. Jeśli takiej nie mamy, zrezygnujmy z tego krzewu lub liczmy się z koniecznością przygotowania podłoża specjalnie dla niej. Dobrym towarzystwem będzie dla niej wspomniane wyżej azalie (i rododendrony) oraz hortensje, które również wymagają kwaśnej ziemi. Ziemię wokół magnolii warto wysypać korą – zapewni to utrzymanie wilgoci i zabezpieczy też przed mrozem, choć ta odmiana jest wystarczająco mrozoodporna. Podczas suszy należy ją podlewać. Magnolii nie przycina się.

Mahonia pospolita nie dość, że pięknie kwitnie, to ma też dekoracyjne owoce, a jej liście są zielone przez cały rok. Bywa mylona z ostrokrzewem, ale w rzeczywistości jest spokrewniona z berberysem i podobnie jak on – ma niewielkie wymagania. Kwiaty mahonii pojawiają się w kwietniu. Są drobne, ale zebrane w bujne grona, bardzo pachnące i miododajne.

Mahonia nie ma specjalnych wymagań glebowych. Najlepiej rośnie w półcieniu, znosi też cień, za to gorzej radzi sobie z nasłonecznieniem. Powinno się ją sadzić w zacisznych, osłoniętych miejscach, bo mogą jej szkodzić zimowe wiatry. Mahonie są odporne na mróz, natomiast trzeba pamiętać o tym, że jeśli jest sucho, to warto je nawadniać, szczególnie przed zimą. Jednak i bez tego dobrze sobie radzą.

Ten krzew nie jest jeszcze bardzo popularny, ale warto na niego zwrócić uwagę, bo odporny jest na prawie wszystko, a przy tym bardzo ozdobny. Późną wiosną ładnie kwitnie, najczęściej na biało, latem i jesienią ma dekoracyjne owoce. Przez resztę sezonu zdobią go ładne, gęste liście, które mogą być intensywnie wybarwione na żółto lub purpurowo (oczywiście są też odmiany o liściach po prostu zielonych). Pęcherznice są tolerancyjne co do ziemi, dobrze znoszą suszę i mróz. Lubią słońce, ale urosną też w półcieniu. Warto je przycinać (latem, po kwitnieniu) i wycinać stare pędy.

 Pięciorniki to nieduże, ale wdzięczne i naprawdę ozdobne krzewy. Kwitną od wiosny do jesieni  na żółto, biało, pomarańczowo lub różowo. Radzą sobie z suszą, zimnem, zanieczyszczeniem, a nawet zasoleniem ziemi. Trzeba im jedynie zapewnić słoneczne miejsce , warto też pamiętać o przycinaniu (wczesną wiosną), bo dzięki temu lepiej kwitną.

W ogrodach spotyka się kilka gatunków pigwowców (oraz ich mieszańce), ale łączy je to, że pięknie kwitną, nie są wymagające, a w dodatku dają jadalne owoce, które doskonale nadają się na przetwory i są bardzo bogate w witaminę C (często występują pod nazwą „pigwa”).

Pigwowce kwitną w kwietniu-maju, często też powtarzają kwitnienie późnym latem lub jesienią. Wiosną wytwarzają mnóstwo kwiatów – pomarańczowych, żółtych, czerwonych. Pigwowce najlepiej posadzić w słonecznym miejscu, natomiast niespecjalnie musimy przejmować się jakością ziemi. Pigwowiec zniesie też przejściowy niedostatek wody oraz zimno.

Ten krzew nie ma prawie żadnych wymagań, za to w kwietniu-maju zamienia się w burzę białych kwiatów. Są one wprawdzie drobniutkie, ale pojawiają się w olbrzymiej ilości. Ta tawuła radzi sobie niemal w każdych warunkach – urośnie i w słońcu, i cieniu (ale zdecydowanie lepiej kwitnie w słońcu), nie ma wymagań co do ziemi, niestraszne jej mrozy, zanieczyszczone powietrze oraz przejściowa susza. Można z niej tworzyć żywopłoty – bardzo dobrze znosi przycinanie, ale nie jest to konieczny zabieg (jeśli chcemy ją przyciąć, trzeba to zrobić zaraz po kwitnieniu). Pięknie też wygląda sadzona pojedynczo.

Te dwa krzewy są podobne do siebie, za to w niewielkim stopniu przypominają tawułę norweską. Są niewysokie i kwitną na różowo (lub biało). Tawuły japońskie mają kwiaty zebrane w płaskie, baldachowate kwiatostany, tawuły Douglasa – mają wydłużone, stożkowate kwiatostany. Niektóre odmiany miewają też przebarwione liście.

Obydwa te krzewy kwitną w czerwcu-lipcu (pojedyncze kwiaty mogą pojawiać się też później). Mogą rosnąć nawet na niezbyt żyznej ziemi, poradzą sobie z przejściową suszą oraz mrozem. Najlepiej kwitną w słonecznych miejscach. Z zabiegów pielęgnacyjnych wymagają głównie przycięcia – mocnego, wczesną wiosną. Dzięki temu znacznie lepiej kwitną.