Chcesz, żeby kanny wcześniej zakwitły? Sprawdź, co trzeba zrobić już teraz. Tak zadbaj o pacioreczniki, a będą kwitły przez całe lato

Kanny najlepiej prezentują się posadzone w grupach lub jako element rabaty bylinowej, a ich wspaniałe kwiaty możemy podziwiać od wczesnego lata aż do pierwszych przymrozków.

Jeśli chcemy, aby pacioreczniki zakwitły z początkiem lata, kłącza musimy ponownie wsadzić do ziemi już pod koniec lutego lub w marcu. Ponieważ jednak w tym okresie na zewnątrz jest jeszcze dla roślin za zimno, należy wsadzić je do dużych donic i przetrzymywać w jasnym pomieszczeniu o temp. ok. 16-18°C (np. w szklarni, na werandzie) aż do połowy maja, kiedy to będzie można już bezpiecznie wysadzić podrośnięte kanny do gruntu.

Podczas wiosennego sadzenia, pacioreczniki możemy też rozmnożyć. W marcu, po wyjęciu kłączy z przechowalni, należy oczyścić je z resztek liści oraz ziemi i podzielić na części (każdy fragment kłącza powinien posiadać co najmniej dwa zdrowe pąki), a następnie posadzić na płasko do doniczek, w żyzną ziemię na bazie torfu.

Rany pozostałe po cięciu, warto zasypać sproszkowanym węglem drzewnym, co zabezpieczy kłącza przed rozwojem chorób grzybowych. Doniczki z sadzonkami początkowo przechowujemy w pomieszczeniu o temp. ok. ok. 16-18°C, jednak po ukazaniu się pierwszych liści podnosimy roślinom temperaturę do ok. 18-20°C.

Dowiedz się też: Jak zrobić sadzonki dalii i kiedy je posadzić? Sprawdź

Pacioreczniki to niezwykle piękne i egzotyczne, ale też bardzo wymagające rośliny, dlatego jeśli mają niezawodnie kwitnąć przez całe lato, musimy zapewnić im odpowiednie warunki uprawy. W dobrych warunkach kanny rzadko chorują, ale ponieważ ich liście są przysmakiem ślimaków, należy chronić rośliny przed inwazją tych szkodników.

Przede wszystkim należy wybrać dla nich ciepłe, słoneczne i osłonięte od wiatru stanowisko oraz bardzo żyzną, próchniczą, głęboko uprawioną i stale lekko wilgotną glebę o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie pH. W razie potrzeby rośliny trzeba też podlewać, gdyż nie znoszą suszy. Posadzone w cieniu będą słabo kwitły, a na glebach suchych i jałowych, ich liście zwiędną, a kwiaty będą małe lub wcale się nie zawiążą. Dla pacioreczników zagrożeniem są też silne wiatry, które mogą poważnie uszkodzić, a nawet całkowicie zniszczyć ich duże, delikatne liście.

W naturalnym środowisku paciorecznik jest kłączową byliną, o wyjątkowo dużych liściach i okazałych kwiatach, ale ponieważ pochodzi z cieplejszych rejonów świata, w gruncie może być uprawiany w naszym kraju jedynie sezonowo. Pozostawiony na zimę w ogrodzie, nie przetrwa mrozów i nie podejmie wegetacji w kolejnym roku.

Uwaga: Aby móc cieszyć się urodą pacioreczników przez wiele lat, ich kłącza każdego roku należy wykopywać tuż po pierwszych, jesiennych przymrozkach i przechowywać do wiosny w pomieszczeniu.

Po wykopaniu i obcięciu pędów kwiatowych, kanny umieszcza się na 2-3 tygodnie w pomieszczeniu o temp. ok. 12°C. Po tym czasie kłącza trzeba oczyścić z nadmiaru ziemi, rozłożyć pojedynczymi warstwami w drewnianych, ażurowych skrzynkach lub w płytkich, kartonowych pudłach, przysypać warstwą torfu i umieścić w ciemnym, chłodnym pomieszczeniu o temp. ok. 5-8°C.

Z kilkudziesięciu gatunków należących do rodzaju paciorecznik, w uprawie najczęściej spotykany jest paciorecznik ogrodowy. Ma on wiele pięknych odmian o kolorowych kwiatach lub barwnych liściach. Jedne z nich zachwycają dużymi kwiatami, przypominającymi egzotyczne motyle (m.in. „Cleopatra”, “En Avant “, „Lucifer”, „Orange Beauty”, „Tropical Sunrise”, „Picasso”, “Talisman”, “Mr. Crozy”, “Guciu”), inne urzekają barwnymi liśćmi (np.: „Stuttgart”, „Russian Red”, „Phasion”, „Durban”).

Wśród licznych odmian można znaleźć też rośliny bardzo wysokie, osiągające nawet ok. 1,8-2 m (np. „Pretoria”, „Wyoming”) oraz całkiem niskie, dorastające do ok. 0,8-1 m („Striped Beauty”, „Lucifer”).