Co robić, jeśli kwiaty cebulowe zaczną kiełkować jesienią? Sprawdź, jak zabezpieczyć je przed zimą

Kwiaty cebulowe sadzimy najczęściej we wrześniu-październiku. Powinny one wypuścić liście i kwiaty dopiero wiosną, Jednak bywa, że rośliny podejmują wegetację wcześniej, bo jeszcze jesienią.

Mimo spełnienia wszystkich zasad dotyczących sadzenia cebul (przypominamy je poniżej), mogą nas potkać pewne niespodzianki na przykład w postaci przedwczesnego kiełkowania roślin podczas ciepłej, słonecznej pogody.

Proces ten nie jest oczywiście pożądany, gdyż nadmiernie rozwinięte pędy mogą zimą zmarznąć, jednak nie wolno ich wyłamywać ani wycinać, bo w przyszłym roku prawie na pewno nie zakwitną. Kiełki wielu roślin cebulowych ukazujące się jesienią, nie są zwykle zbyt duże i pod okryciem bez szwanku mogą przetrwać zimę lub zostać jedynie lekko uszkodzona.

Zamiast je wycinać, lepiej zabezpieczyć przed chłodem, starannie okrywając stroiszem, torfem lub pociętą słomą (do tego celu nie nadają się mokre, ciężkie liście, gdyż mogą sprzyjać zaparzaniu roślin i rozwojowi chorób grzybowych).

Zabieg powinniśmy jednak wykonać dopiero po pierwszych przymrozkach (zwykle w listopadzie), gdyż cebulki przykryte zbyt wcześnie, będą dalej się rozwijać, co mocno je osłabi i narazi na przemarznięcie. Przytulna ściółka może też przyciągnąć nieproszonych gości (nornice lub myszy), szukających jesienią zimowego schronienia.

Podpowiadamy: Jak uniknąć błędów przy okrywaniu roślin

Oprócz kiełkujących cebulek, zimowego okrycia wymagają też gatunki wrażliwe na mróz takie jak np. hiacynty, irysy, narcyzy i lilie. Przyda się ono również roślinom, które z natury są odporne na chłód (np. tulipany), gdyż ściółka nie tylko ochroni je przed silnym mrozem, ale też zabezpieczy przed groźnymi, wiosennymi przymrozkami oraz zahamuje rozwój chwastów i zapobiegnie nadmiernemu parowaniu wody z gleby.

Przypominamy zasady sadzenia roślin cebulowych

Przede wszystkim musimy wybrać dla roślin właściwe stanowisko, gdyż posadzone w złym miejscu mogą chorować, wysychać lub zagniwać.

Dla większości kwiatów cebulowych odpowiednie będzie żyzne, próchnicze, przepuszczalne, stale lekko wilgotne podłoże oraz słoneczne, ciepłe stanowisko. Do ich uprawy nie nadaje się ciężka, mokra i zimna gleba ani też ziemia sucha i jałowa. Rośliny źle będą też rosły cieniu lub w miejscu narażonym na mroźne wiatry bądź silne, przygruntowe przymrozki.

Kolejną ważną sprawą jest odpowiedni dobór cebul. Jeśli chcemy mieć zdrowe, dorodne i pięknie kwitnące rośliny, ich cebulki także muszą być zdrowe, duże i jędrne, dlatego kupujmy je wyłącznie u sprawdzonego sprzedawcy.

Jeśli na powierzchni cebulek dostrzeżemy uszkodzenia, ślady chorób lub pleśni bądź jeśli cebule będą niewyrośnięte, obsuszone lub miękkie, zrezygnujmy z ich zakupu, gdyż najprawdopodobniej są chore lub były źle przechowywane.

Gdy mamy już wybrane właściwe stanowisko oraz idealne cebulki, musimy w odpowiednim czasie posadzić je do gruntu, bo jeśli zrobimy to zbyt wcześnie, mogą nadmiernie się rozwinąć przed zimą i zmarznąć, a jeśli posadzimy je za późno, nie zdążą się ukorzenić przed mrozami i także nie przetrwają.

Najwcześniej, po już pod koniec sierpnia sadzimy cebulki krokusów i zimowitów. Wrzesień to natomiast pora sadzenia większości kwiatów cebulowych, w tym głównie lilii azjatyckich, narcyzów, hiacyntów, śnieżyc, przebiśniegów i szachownic.

Nieco później, bo pod koniec września lub na początku października sadzimy natomiast irysy cebulowe kwitnące wiosną, tulipany, szafirki i śniadki, a jeszcze później (połowa października) irysy cebulowe kwitnące latem.

Cebule poszczególnych gatunków mogą bardzo różnić się wielkością (największe należą do hiacyntów, narcyzów i szachownice, najmniejsze natomiast do szafirków, cebulic i przebiśniegów), wiec czasami nie bardzo wiadomo, w jaki sposób je posadzić.

Zasada jest jednak bardzo prosta, gdyż każdą cebulkę sadzimy na głębokość równą jej dwukrotnej wysokości. Dzięki temu każda roślina znajdzie się na odpowiedniej dla siebie głębokości i będzie miała optymalne warunki do rozwoju.