Hiacyntowiec – jak uprawiać ten wiosenny kwiat, kiedy sadzić i z czym

Wcześnie kwitnące rośliny cebulowe to prawdziwe gwiazdy ogrodu. Zwykle to właśnie one rozpoczynają sezon i jako jedne z pierwszych nadają kolor budzącej się po zimie do życia przyrodzie. Niektóre z nich jak tulipany, narcyzy czy hiacynty, są nam dobrze znane, ale jest też wiele mniej popularnych gatunków, które także zasługują na uwagę.

Należy do nich między innymi hiacyntowiec zwyczajny nazywany też zwisłym (Hyacinthoides non-scripta), który w ogrodach pojawia się dość rzadko, choć uroku z pewnością mu nie brakuje.

Mimo bliskiego pokrewieństwa z hiacyntami, pokrojem bardziej przypomina delikatne cebulice niż napuszone hiacynty. Jego delikatne, niewielkie, szafirowoniebieskie, smukłe, dzwonkowate kwiaty, zebrane są na łodyżce w luźne, jednostronne grona, przypominają małe, wiszące dzwoneczki. Cechą charakterystyczną kwiatów są mocno wywinięte na zewnątrz końce płatków. Intensywnie niebieskie kwiaty wspaniale kontrastują z zielenią wąskich, spłaszczonych, błyszczących liści, zebranych ponad ziemią w luźne kępki. Hiacyntowce kwitną pod koniec kwietnia i w maju.

Mimo swojego skromnego wyglądu i niewielkich rozmiarów (wys. ok. 20-30 cm), hiacyntowiec zwyczajny nie ustępuje jednak swojemu okazalszemu kuzynowi siłą aromatu, gdyż zapach jego kwiatów jest naprawdę wyrazisty i intensywny.

Hiacyntowiec zwyczajny to cebulowa bylina pochodząca z Zachodniej Europy (m.in. Holandia, Belgia, Anglia), a w szczególności z Wysp Brytyjskich, gdzie często bywa spotykana na stanowiskach naturalnych (w widnych lasach, na polanach, w zaroślach), na których tworzy wiosną duże, piękne łany (angielska nazwa hiacyntowców to bluebells).

Uprawa hiacyntowca w Polsce także nie jest trudna, choć ze względu na umiarkowaną mrozoodporność rośliny (ok. -15/18°C), ogranicza się raczej do cieplejszych rejonów kraju.

Hiacyntowiec zwyczajny to roślina widnych lasów, dlatego w uprawie oczekuje osłoniętego, półcienistego stanowiska i żyznej, próchniczej, stale lekko wilgotnej, bogatej w składniki odżywcze i materię organiczną gleby, najlepiej o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie pH.

Roślina jest wrażliwa na suszę, dlatego w czasie bezdeszczowej wiosny może potrzebować nawadniania. Będzie też bardzo wdzięczna za warstwę ściółki w postaci kompostu. Taka ściółka nie tylko dostarczy jej składników odżywczych i cennej materii organicznej, ale też zapobiegnie nadmiernemu wysychaniu podłoża, a zimą ochroni cebule przez chłodem.

Cebulki hiacyntowca sadzi się do gruntu jesienią (wrzesień-październik), umieszczając je w podłożu na głębokości ok. 7-8 cm. Dla rośliny dobrze jest też od razu wybrać stanowisko docelowe, gdyż na jednym miejscu może pozostawać przez długie lata. Na odpowiednim stanowisku może się też doskonale rozsiewać i rozrastać, tworząc z czasem okazałe łany, dlatego przyda się jej sporo przestrzeni.

Musimy też pamiętać, że podobnie jak wiele innych wiosennych kwiatów cebulowych, hiacyntowiec pozostaje ozdobny tylko przez krótki czas wiosenny, potem znika z rabat, przechodząc w stan letniego spoczynku. Z tego względu nie powinien zajmować centralnego miejsca w ogrodzie.

Idealnie sprawdzi się natomiast w roli podszytu pod niezbyt gęstymi drzewami lub krzewami, gdzie będzie dobrze komponował się z innymi kwiatami cebulowymi o podobnych wymaganiach (np. śnieżyczki, cebulice, psiząb, śniadek). Ze względu swój luźny pokrój i delikatny wygląd, sprawdzi się szczególnie w ogrodach naturalistycznych, wiejskich i leśnych. Jej urocze, pięknie pachnące kwiaty nadają się też do ciecia i do wazonu.

Zrywając i uprawiając hiacyntowce musimy być jednak ostrożni, gdyż cała roślina jest trująca zarówno dla ludzi jak i zwierząt, dlatego najlepiej zrywać jej kwiaty w rękawiczkach i trzymać je z daleka od dzieci. Wprawdzie zawarte w tkankach glikozydy są groźne dla zdrowia dopiero po przypadkowym spożyciu, ale sok rośliny może też powodować podrażnienia skóry u osób szczególnie wrażliwych lub podatnych na alergię.

Warto również wiedzieć, że oprócz najbardziej popularnego hiacyntowca zwyczajnego, w ogrodach spotykany jest też jego bliski kuzyn, hiacyntowiec hiszpański, który jest rośliną nieco bardziej okazałą (wys. ok. 30-50 cm) i posiadającą odmiany o kwiatach białych lub różowych. Bardzo popularne są również krzyżówki tych roślin (zachodzą one naturalnie, Hyacinthoides × massartiana).