Śnieżniki i cebulice wiosną stworzą dywan z kwiatów, ale posadź je już teraz. Sprawdź, czego potrzebują i jak je sadzić, żeby rozkwitły

Śnieżniki i cebulice wiele łączy. Mają podobne kwiaty i liście, zbliżone wymagania uprawowe, kwitną też w zbliżonym terminie. Teoretycznie dzieli je przynależność gatunkowa, jednak są ze sobą spokrewnione, a niektórzy botanicy uważają, że stanowią całkiem bliską rodzinę. Zdarza się, że obydwa gatunki krzyżują się ze sobą. Zarówno cebulice, jak i śnieżniki mają różne odmiany, ale skupimy się na dwóch najbardziej popularnych: cebulicy syberyjskiej i śnieżniku lśniącym.

Zajrzyj do galerii! Zobacz, jak wygląda śnieżnik i cebulica

Cebulica syberyjska (Scilla siberica), wbrew nazwie nie pochodzi z Syberii, tylko regionów położonych znacznie na południe i zachód od niej. W podstawowej wersji cebulice kwitną na niebiesko, jednak wyhodowano też odmiany o kwiatach fioletowych i różowych.

Charakterystycznym cebulic elementem jest ciemniejsza pręga, biegnąca centralnie wzdłuż każdego płatka. Kwiaty pojawiają się na szczycie tzw. głąbika, czyli łodyżki pozbawionej liści. Liczba kwiatów zależy od odmiany. Kwiaty cebulicy mają formę zwisających dzwoneczków i to w największym stopniu różni je od kwiatów śnieżnika. Liście cebulicy pojawiają się w tym samym czasie co kwiaty i mają podłużny, lancetowaty kształt. Kwiaty cebulic pojawiają się wczesną wiosną – niekiedy już w lutym, ale główny okres kwitnienia przypada na marzec, czasem kwiecień.

Śnieżnik lśniący (Chionodoxa lucillea) w naturze rośnie w nieco cieplejszych regionach niż cebulice. Występuje on we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Rośnie w górach Turcji, Cypru i Krety i to tam zaczyna kwitnąć, kiedy jeszcze leży śnieg (w styczniu-lutym). Nazwa tego kwiatu nawiązuje do śniegu nie tylko w języku polskim, ale i greckim, z którego pochodzi nazwa botaniczna. W naszych warunkach śnieżniki kwitną nieco później, bo w marcu, a przede wszystkim – kwietniu.

Kwiaty śnieżników również oryginalnie są intensywnie niebieskie, ale możemy kupić także odmiany o kwiatach różowych, białych, fioletowych. Charakterystyczną cechą kwiatów śnieżników jest jaśniejsze „oczko” pośrodku. W przeciwieństwie do cebulic, śnieżniki mają kwiaty, są wzniesione do góry lub boku. Poza tym wygląd całych roślin jest bardzo zbliżony.

Polecamy: Niebieskie kwiaty do ogrodu i na balkon. 15 najpiękniejszych gatunków

Cebulice i śnieżniki warto posadzić, bo są jednymi z wcześniej kwitnących wiosennych kwiatów. Ponieważ są to rośliny niewysokie (do 20 cm), dobrze wyglądają na skalniakach. Ale można je także sadzić na rabatach, w towarzystwie innych wiosennych kwiatów. W sąsiedztwie kolorowych hiacyntów (z którymi są spokrewnione), czy pierwiosnków będą prezentować się bardzo atrakcyjnie. I cebulice, i śnieżniki dobrze rosną również pod drzewami i krzewami liściastymi, które w okresie ich kwitnienia nie zacieniają stanowiska.

Polecamy: Olejek neem do ochrony roślin przed chorobami i szkodnikami

Obydwa gatunki mają zbliżone potrzeby, które nie są duże. Lubią słoneczne miejsca, ostatecznie zniosą także półcień, ale w takim miejscu będą gorzej kwitły i rozrastały się. Ziemia dla śnieżników i cebulic powinna być żyzna. Ważne jest to, żeby była przepuszczalna. Szczególnie cebulice źle znoszą ciężkie gleby, na których podczas deszczowego lata gromadzi się woda. W takich warunkach ich cebule mogą wygnić. Jednak w okresie kwitnienia zarówno cebulice, jak i śnieżniki potrzebują wilgoci. Jeśli więc zdarzy się wyjątkowo sucha wiosna, szczególnie po zimie, kiedy było mało śniegu, warto je podlewać.

Liście cebulic i śnieżników zasychają latem (około czerwca). Nie należy ich wcześniej zrywać, czy obcinać, bo to one odżywiają cebulę i pozwalają zgromadzić „zapasy”, dzięki którym roślina zakwitnie wiosną. Weźmy to pod uwagę, jeśli chcemy mieć cebulice lub śnieżniki (a także inne rośliny cebulowe) na trawniku, bo z jego koszeniem powinniśmy się wstrzymać do naturalnego zaniku liści.

„Przepisowo” cebulice i śnieżniki sadzi się od września do połowy października, jednak – jak w przypadku większości cebulowych – jeśli pogoda sprzyja (nie ma mrozów), można zaryzykować i późniejszy termin. Takie cebulki warto jednak na zimę okryć stroiszem lub zasypać dodatkową warstwą ziemi. Cebule tych kwiatów sadzimy wg ogólnej zasady – na głębokości równej trzem wysokości cebuli. Raz posadzone powinny zdobić ogród przez lata. Ich cebulki trzeba wykopać tylko w przypadku, kiedy rośliny nadmiernie się zagęszczają i gorzej kwitną.

Sprawdź: Jakich kwiatów cebulowych nie trzeba wykopywać co roku. Są piękne i łatwe w uprawie

Kolor kwiatów cebulic i śnieżników można rozpoznać po cebulkach. Jeśli tzw. tunika, czyli suche łuski, które pokrywają cebulkę, są biało-srebrne możemy oczekiwać kwiatów białych lub różowych, natomiast jeśli łuski są fioletowe – z cebuli wyrosną kwiaty niebieskie.

Zarówno cebulice, jak i śnieżniki dobrze rozmnażają się same – przez cebulki przybyszowe oraz nasiona. Jeśli odpowiadają im warunki, w ciągu kilku lat potrafią stworzyć prawdziwy kobierzec kwiatów. Może się oczywiście zdarzyć, że ich nasiona trafią w inne rejony ogrodu. Jeśli chcemy tego uniknąć, lepiej usuwać kwiaty, które przekwitły. Dzięki temu też cebulki będą mocniejsze, a rośliny rozrosną się z cebulek przybyszowych.

Ponieważ cebulice i śnieżniki kwitną wcześnie, są bardzo chętnie odwiedzane przez pszczoły. Dlatego większość kwiatów zostaje zapylona i wytwarza nasiona. W rozmnażaniu śnieżników dodatkowo pomagają też mrówki, które roznoszą ich nasiona. Obydwie rośliny z nasion kwitną dopiero po kilku latach.