Jak uprawiać żurawinę w ogrodzie – warunki, wymagania, pielęgnacja

Czerwone, kwaśne jagody żurawiny są bogate w szereg witamin oraz minerałów i posiadają właściwości lecznicze. Wprawdzie nie nadają się do jedzenia na surowo, bo są zbyt cierpkie i kwaśne, ale można z nich przyrządzać soki, dżemy i konfitury, które pasują do mięs i serów oraz ciast. Owoce można też suszyć i zamrażać. Co ważne, soki i herbatki z żurawiny mają też działanie lecznicze i wspierają funkcjonowanie układu moczowego.

Dowiedz się więcej: Żurawina w kuchni, kosmetyce i ziołolecznictwie. Jakie właściwości ma żurawina

Żurawina wielkoowocowa to mała krzewinka o rozgałęzionych, płożących się pędach, dlatego nie powinno być problemu ze znalezieniem dla niej miejsca w ogrodzie. Każdego roku wytwarza kolejne, długie pędy wegetatywne, na których rozwija wzniesione, krótkie pędy owoconośne.

Późną wiosną lub na początku lata (czerwiec-lipiec) pojawiają się na nich białe, dość ciekawe kwiaty, przypominające wyglądem głowę żurawia (stąd nazwa gatunkowa rośliny), z których po zapyleniu wykształcają się kuliste owoce. W zależności od odmiany mogą być większe lub mniejsze, bardziej lub mniej czerwone i mogą dojrzewać w różnych terminach (od końca września do końca października). Na pędach pozostają długo po dojrzeniu, dlatego jeśli nie zdecydujemy się na ich zebranie, będą ciekawą ozdobą zimowego ogrodu.

Rośliny zwykle zaczynają owocować w 3-4 roku uprawy, wiec na pierwsze zbiory przyjdzie nam trochę poczekać, kiedy już jednak zaczną owocowanie, będą rodzić jagody każdego roku przez wiele lat. Najpopularniejsze odmiany żurawiny to m.in.: „Ben Lear”, „Early Black”, „McFarlin”, „Pilgrim”, „Howes”, „Stevens”.

Zanim jednak podejmiemy się uprawy żurawiny, powinniśmy zastanowić się czy jesteśmy w stanie sprostać jej oczekiwaniom, bo pomimo niewielkich rozmiarów, roślina ma duże i dość szczególne wymagania. Potrzebuje przede wszystkim kwaśnego, próchniczego i przepuszczalnego podłoża o odczynie pH 3,2-4, dlatego miejsce pod jej uprawę należy odpowiednio przygotować, gdyż zwykle nie dysponujemy w ogrodzie tego rodzaju podłożem.

Na stanowisku przeznaczonym dla żurawiny powinniśmy wybrać część ziemi (na głębokość około 20 cm) i wyłożyć dno dołka agrowłókniną lub plecioną folią ogrodniczą (musi być przepuszczalna dla wody), a następnie wypełnić otwór mieszanką kwaśnego torfu i piasku w proporcji 2:1. Bardzo pożądanym dodatkiem do podłoża będzie też kwaśny kompost (uzyskanym z igieł, trocin, gałęzi i pędów drzew iglastych) lub leśna, kwaśna ziemia.

Jeśli stanowisko dla żurawiny przygotowujemy pół roku lub rok przed posadzeniem roślin, podłoże możemy dodatkowo zakwasić niewielkim dodatkiem nawozu zakwaszającego lub siarki.

Żurawina, oprócz wilgotnego i kwaśnego podłoża, kocha słońce, dlatego miejsce pod jej uprawę powinno być jasne i ciepłe, gdyż w cieniu rośliny będą się źle rozwijać będzie i słabo owocować. Kiedy już wybierzemy i odpowiednio przygotujemy stanowisko dla żurawiny, możemy zacząć sadzić rośliny.

Krzewinki nie są duże, ale ponieważ tworzą znacznej długości pędy, powinny mieć dla siebie dostatecznie dużo miejsca, dlatego nie mogą rosnąć gęściej, niż w rozstawie ok. 30-50 x 30-50 cm. Po posadzeniu roślin, podłoże wokół nich ściółkujemy korą z drzew iglastych lub kwaśnym torfem.

Przez cały okres wegetacyjny żurawinę musimy systematycznie podlewać, gdyż ze względu na płytki system korzeniowy jest bardzo wrażliwa na niedobór wody i już krótki okres suszy może być przyczyną zasychania roślin.

Żurawina jest odporna nawet na silne mrozy i nie wymaga zimowego okrycia, ale zdecydowanie lepiej zimuje pod śniegiem, niż bez niego. Nieco gorzej sytuacja wygląda wiosną, gdy pojawiają się późne przymrozki. Wtedy rozpoczynająca wegetację żurawina, a przede wszystkim jej pąki kwiatowe mogą zostać uszkodzone nawet przez niewielkie spadki temperatury, więc kiedy słyszymy o groźbie pojawienia się wiosennych przymrozków, lepiej przykryjmy rośliny na kilka dni włókniną.

Jeśli nie chcemy dla żurawiny przeznaczać specjalnego miejsca w ogrodzie, możemy posadzić ją na wrzosowisku, w towarzystwie innych roślin wrzosowatych bądź razem z borówką amerykańską, gdyż wszystkie mają podobne wymagania.