Cymbalaria – roślina na skalniaki i murki. Jak ją uprawiać i wykorzystać

Cymabalaria bluszczykowata (Cymbalaria muralis) znana jest też pod kilkoma innymi nazwami: cymbalaria murowa, a także lnica bluszczykowata i lnica murowa (lnica to jej dawna nazwa). Pochodzi z południowej Europy, ale rozprzestrzeniła się na sporym obszarze świata. Także w Polsce można ją spotkać rosnącą dziko – w górach, lecz pojawia się też w miastach. To roślina, która świetnie nadaje się do obsadzania skalniaków i murków, ale nie tylko.

Cymbalaria murowa to niska roślina – osiąga ok. 5-10 cm wysokości. Ma jednak znacznie dłuższe, bo dorastające do 1 m długości, płożące się pędy o ciekawym, purpurowym zabarwieniu. To za ich pomocą ładnie i szybko rozrasta się. A ponieważ pędy łatwo i gęsto korzenią się, cymbalaria bez trudu może wspinać się po murach itp.

Ta roślina na jasnozielone liście, które od spodu przebarwiają się, podobnie jak pędy, na purpurowo. Mają one kształt okrągłosercowaty, z kilkoma wcięciami (od 3 do 7). Jednak największą ozdobą cymbalarii są kwiaty. Wyrastają one na długich szypułkach i mogą kojarzyć się z kwiatami fiołków wonnych (choć botanicznie mają inną budowę). Mają jasnofioletowy kolor, z białą wydętą tzw. wargą i żółtą plamką. Jest także odmiana o białych kwiatach (i bardziej zwartym pokroju) nazwana Globosa Alba. Zaletę cymbalarii jest to, że kwitnie bardzo długo – od maja do września.

Polecamy też: Bluszczyk kurdybanek - zioło, które bywa chwastem. Poznaj jego właściwości lecznicze

Cymbalaria najlepiej rośnie w półcieniu i cieniu, choć znosi też słońce. Lubi miejsca wilgotne, z próchniczą ziemię o zasadowym odczynie (wapienną). Jednak nie potrzebuje jej wiele. Radzi sobie świetnie nawet w szczelinach murów. Pomimo że lubi wilgoć, znosi czasowe przesuszenie. Jeśli jej pędy nadmiernie się rozrosną, można je przycinać. Nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, ani nawożenia. Jest odporna na szkodniki i choroby.

Cymbalaria jest odporna na mróz, ale w najzimniejszych regionach może wymagać okrycia. Jednak nawet po przemarznięciu, dobrze regeneruje się. W Polsce jej pędy zanikają na zimę, jednak w regionach o cieplejszych klimacie – utrzymują się wraz z liśćmi przez większą część roku.

Cymbalarie można uprawiać także w doniczkach i skrzynkach na balkonach i tarasach. Szczególnie dobrze nadają się jako uzupełnienie kompozycji w wiszących pojemnikach. Jeśli sadzimy je w skrzynkach balkonowych, umieśćmy je przy brzegu – tak, żeby ich pędy mogły zwisać na zewnątrz.

Cymbalarię można rozmnażać z nasion, wysiewanych wiosną na rozsadę – kiełkują od 2 do 4 tygodni w temperaturze 18º. Siewki należy przepikować. Sadzi się je w połowie maja.

Jednak znacznie prostszą i bardziej efektywną metodę jest podział pędów. Bardzo łatwo wytwarzają one korzenie. Ścięte pędy można od razu sadzić na miejsce stałe. Najlepiej robić to późną wiosną.

Cymbalaria to roślina zadarniająca. W dobrych warunkach tworzy niskie i gęste, zielono-fioletowe poduchy. Znakomicie nadaje się do obsadzania różnego rodzaju murków i konstrukcji ogrodowych. Może wypełniać też miejsca między płytami nawierzchni itp. Ładnie wygląda między kamieniami na skalniakach. Dobrze radzi sobie w cieniu, pod drzewami, a także w miejscach o północnej wystawie.

Trzeba jednak zachować pewną czujność, bo może nadmiernie się rozrastać, a także wspinać nie tylko na mury, ale też inne rośliny. Warto ją wykorzystywać tam, gdzie inne rośliny rosną słabo, a warunki odpowiadają właśnie cymbalarii.