Jodła koreańska w ogrodzie. Jak ją uprawiać i pielęgnować?

Jodła koreańska (Abies koreana) to jedno z najpiękniejszych drzew iglastych nadających się do uprawy w ogrodzie. Roślina pochodzi z Korei Południowej i ma postać gęstego drzewka o regularnej, stożkowej koronie. Rośnie bardzo wolno, dlatego po ok. 30 latach uprawy jodła koreańska może osiągać wysokość zaledwie ok. 6-8 m (w naturze dorasta do ok. 12-18 m). Z tego względu nadaje się do uprawy zarówno w dużych jak i w małych, przydomowych ogrodach.

Jej największą ozdobą jest gęsty, stożkowaty, regularny pokrój, horyzontalnie układające się gałęzie, gęsto pokryte igłami. Igły są grube, krótkie, tępe, miękkie, ciemnozielone z wierzchu i ozdobione kredowobiałymi pasami woskowanego nalotu od spodu. Po potarciu igły wydzielają delikatny, cytrusowy aromat.

Wyjątkowo dekoracyjne są także szyszki jodły koreańskiej. Pojawiają się już na młodych, kilkuletnich drzewkach (nawet mających ok. 1 m wys.) i zwykle rosną w grupach po kilka obok siebie. Są grube, walcowate, stojące i mają piękną, fioletową barwę. Szyszki z czasem zmieniają kolor na brązowo-zielony, a po dojrzeniu nie opadają z drzewa, tylko rozsypują się na gałęziach.

Jodła koreańska ze względu na swój elegancki pokrój i atrakcyjny wygląd najładniej prezentuje się w ogrodzie jako soliter, ale może być też elementem grupy roślin iglastych. Odmiany karłowe, a szczególnie formy pienne, nadają się także do uprawy w pojemnikach na balkonach i tarasach.

Ze względu na liczne walory ozdobne, jodła koreańska doczekała się wielu atrakcyjnych odmian, różniących się wysokością, pokrojem, barwą igieł i kolorem szyszek. Do ciekawszych należą m.in.:

• „Luminetta” - igły żółtozielone, pokrój stożkowaty,
• „Kohout's Ice Breaker” - odm. karłowa, pokrój płasko-kulisty,
• „Cis”- igły zielone, odm. karłowa,
• „Blauer Pfiff” - igły zielononiebieskie, szczególnie na młodych przyrostach,
• „Brillant” - igły zielone, odm. karłowa, pokrój kulisty,
• „Bonsai Blue” - igły niebieskozielone,
• ”Oberon” - krótkie, gęste pędy, odm. karłowa,
• „Tundra” - pokrój spłaszczony, gęsty, odm. karłowa,
• „Silver Star” - igły otulające gałązki, dobrze prezentujące kredowobiałą stronę spodnią, szyszki fioletowe,
• „Kórnik” - odm. karłowa, odporniejsza od gatunku na mróz i zanieczyszczenia powietrza.

Jodła koreańska to wyjątkowo piękne i atrakcyjne drzewo, ale niestety, dość wymagające. Wprawdzie w naszym klimacie radzi sobie zwykle dobrze i rzadko przemarza (młode przyrosty mogą być uszkadzane przez wiosenne przymrozki), ale ma wysokie wymagania w stosunku do gleby i miejsca uprawy.

Oczekuje słonecznego lub półcienistego (szczególnie odmiany żółte), osłoniętego przed wiatrem stanowiska oraz żyznej, zasobnej w składniki pokarmowe, przepuszczalnej, dobrze zdrenowanej, ale stale lekko wilgotnej gleby o lekko kwaśnym odczynie pH. Preferuje wilgotne powietrze i źle znosi suszę, na którą reaguje utratą części dolnych igieł. Jednocześnie nie lubi też mokrego podłoża i wody zalegającej wokół korzeni.

Jodła koreańska jest wrażliwa na zanieczyszczone powietrze, dlatego źle rośnie w ogrodach miejskich.

Jest też podatna na choroby (np. osutka zwyczajna jodły, fytoftoroza, zamieranie pędów jodły) i ataki szkodników (m.in. przędziorek sosnowiec oraz mszyce np. ochojnik jodłowy i obiałka pędowa).

Ze względu na dość wysokie wymagania pokarmowe, powinna być nawożona przynajmniej raz w sezonie (na wiosnę), najlepiej nawozami dla iglaków (np. Florovit).

Dowiedz się więcej: Kiedy, jak i czym nawozić różne iglaki

Jodła koreańska nie wymaga systematycznego przycinania, gdyż rośnie bardzo wolno i zachowuje naturalny, gęsty, zwarty, stożkowaty pokrój. Jeśli jednak trzeba skrócić jej gałęzie, najlepiej zrobić to w okresie spoczynku, czyli na przedwiośniu (luty-marzec). Wiosną można też przyciąć pędy uszkodzone, chore lub zasuszone.

Jodłę koreańską jako gatunek można próbować rozmnażać przez wysiew nasion, ale ponieważ rośliny lubią krzyżować się z innymi jodłami (np. jodłą Veitcha), siewki mogą nie zachować cech egzemplarza matecznego. Odmiany ozdobne rozmnaża się natomiast głównie przez szczepienie, choć czasem też przez sadzonki.