Kolorowe zawilce wieńcowe – jak je uprawiać i na co zwrócić uwagę, żeby kwitły

Zawilce to jedne z pierwszych kwiatów pojawiających się wiosną w naszych ogrodach. Najpopularniejsze z nich zawilce gajowe, można spotkać nie tylko w ogrodzie, a także na polach, łąkach i w lasach. Kwitną jako jedne z pierwszych i posiadają urocze kwiaty, mimo to urodą ustępują swoim niezwykle atrakcyjnym kuzynom pochodzącym z rejonów śródziemnomorskich – zawilcom wieńcowym (koronowym Anemone coronaria).

Zawilce wieńcowe (koronowe) wprawdzie są delikatne i wrażliwe na mróz, a do tego kwitną dość późno, ale za to ich duże, bajecznie kolorowe kwiaty mogą być wspaniałą ozdobą zarówno balkonów i tarasów jak i ogrodowych rabat czy skalniaków. Nadają się też na kwiat cięty.

Kwiaty zawilców wieńcowych są miseczkowate i rozwijają się wiosną (od kwietnia do maja-czerwca). kwiaty są osadzone pojedynczo na szczycie wzniesionego, sztywnego pędu (wys. ok. 30-40 cm). Pęd wyrasta z gęstej rozety mocno postrzępionych, pierzastych, zielonych liści, przypominających liście pietruszki.

U czystego gatunku wewnątrz kwiatu znajduje się czarna główka, otoczona wianuszkiem ciemnych pylników i czerwonych płatków, jednak w ogrodach bardziej popularne są jego liczne odmiany ozdobne, których kwiaty mogą być pojedyncze, półpełne lub pełne i mieć różne kolory (czerwone, różowe, liliowe, niebieskie, białe).

Do ciekawszych odmian zawilców koronowych należą m.in.: „Lord Lieutenant”, „Hollandia”, „Mount Everest”, „Admiral”, „Governor”, „Mr. Fokker” i „Sylphide”.

Zawilec wieńcowy różni się jednak od naszego zawilca nie tylko wyglądem i terminem kwitnienia, ale też wymaganiami. W przeciwieństwie do wielu innych zawilców, preferuje stanowiska ciepłe i słoneczne lub półcieniste, gdyż źle rośnie w cieniu.

Najlepiej czuje się też na glebach żyznych, próchniczych, przepuszczalnych i lekko wilgotnych o obojętnym odczynie pH.

Po kwitnieniu (zwykle w połowie lata), jego część nadziemna zamiera, a roślina przechodzi w stan spoczynku. Jej małe bulwki w najcieplejszych rejonach kraju mogą pozostać na zimę w gruncie pod grubą warstwą ściółki, ale ponieważ ich mrozoodporność jest dyskusyjna, jesienią lepiej wykopać bulwki i przechować je w chłodnym pomieszczeniu aż do wiosny (temp. ok. 5-8°C).

Bulwy są małe i twarde, a wysychanie nie stanowi dla nich problemu, dlatego można przechowywać je przez zimę podobnie jak inne cebule w torfie lub pozostawić w koszyczku czy skrzynce bez żadnej ochrony.

Wiosną bulwki zawilców sadzi się do gruntu bardzo wcześnie, gdy tylko ziemia rozmarznie (w marcu). Przed sadzeniem należy namoczyć je przez 1-2 doby w wodzie, dzięki czemu lepiej będą kiełkowały i wcześniej kwitły.

Zawilce można posadzić bezpośrednio na rabacie w ogrodzie lub w doniczkach z dużymi otworami odpływowymi.

Wcześniej należy jednak użyźnić podłoże kompostem, gdyż zawilce wieńcowe są wrażliwe na zasolenie i nie zawsze dobrze znoszą zasilanie nawozami sztucznymi. Po wykopaniu dołka jego dno wypełniamy warstwą ziemi zmieszanej z torfem, próchnicą lub kompostem i piaskiem, układamy na niej bulwki i zasypujemy resztą ziemi.

Zawilce wieńcowe posadzone do gruntu w marcu, zakwitną najwcześniej w maju, a nawet w czerwcu, dlatego jeśli chcemy cieszyć się ich kwiatami wcześniej, musimy posadzić cebulki do doniczek już w lutym i umieścić je w inspekcie aż do czasu, gdy będą mogły zostać posadzone do gruntu. Wtedy powinny zakwitnąć już w kwietniu.

Zawilce wieńcowe można rozmnażać na dwa sposoby. Najłatwiej pozyskać nowe rośliny przez wiosenny podział bulwkowatych kłączy. Dzieli się je w taki sposób, aby każdy kawałek kłącza miał co najmniej jeden pąk.

Jednak jest to sposób mało efektywny i zawodny, dlatego częściej stosuje się rozmnażanie zawilców przez wysiew nasion wczesną wiosną (w marcu) do pojemników w inspekcie. Siewki się pikuje, a następnie wysadza młode rośliny na miejsce stałe lub do doniczek.

Mimo troskliwej opieki zawilce wieńcowe mogą nas rozczarować i nie zakwitnąć lub kwitnąć słabo i krótko. Przyczyn takiej sytuacji może być kilka, ale do najczęstszych należy zaniechanie moczenia bulw przed sadzaniem, zbyt mokre lub zbyt suche podłoże, przemarzniecie bulw pozostawionych na zimę w gruncie lub zbyt mocno nasłonecznione stanowisko.