Lewkonie letnie na pachnącą i kolorową rabatę. Uprawa i wymagania

Niezwykle urokliwe lewkonie letnie to jedne z tych roślin, których nie powinno brakować w żadnym ogrodzie. Wprawdzie gatunek nie jest szczególnie atrakcyjny, gdyż jego pojedyncze, niewielkie kwiaty przypominają typowe kwiaty roślin z rodzaju kapustnych, do którego należą, ale już wyprowadzone od niego odmiany ozdobne, mogą pochwalić się niezwykle pięknymi, pachnącymi, pełnymi i barwnymi kwiatami.

Ze względu na swoją niebanalną urodę, lewkonie gościły dawniej niemal w każdym przydomowym ogrodzie, na wiele lat odeszły jednak w zapomnienie, ustępując miejsca modnym nowinkom oraz popularnym iglakom. Na szczęście obecnie znów powracają do łask i coraz częściej pojawiają się w naszych ogrodach.

Rosnącej popularności lewkonii sprzyja niezwykłe bogactwo odmian, które zachwycają dużymi, pełnymi, kolorowymi kwiatami (niemal w całej palecie barw) oraz zróżnicowaną wysokością i pokrojem - rośliny mogą być jedno lub dwupędowe i mogą dorastać od 30-40 do 60-70 cm wys.

Poszczególne odmiany różnią się też terminem kwitnienia, gdyż ich kwiaty mogą rozwijać się na pędach od czerwca do końca sierpnia. Wśród odmian znajdziemy głównie rośliny dwupędowe, idealne do tworzenia kompozycji rabatowych i kwietników oraz odmiany jednopędowe, wykorzystywane przede wszystkim na kwiat cięty.

Pamiętajmy, że do wazonu najlepiej wstawiać lewkonie razem z korzeniami. Na bukiety nadają się dopiero wtedy, gdy w kwiatostanie rozwiniętych jest co najmniej 5-8 kwiatów.

Niskie odmiany lewkonii można także uprawiać w pojemnikach na balkonach i tarasach. Wśród polecanych odmian znajdują się m.in.

• niskie, jednopędowe rośliny o pełnych kwiatach z grupy Excelsior i Varsovia (np. „Opal”, „Hena”, „Jaga”, „Dora”)
• piękne odmiany dwupędowe (np. „Albita”, „Lolita”).

Lewkonia – kwiat z wymaganiami

Niezwykła uroda lewkonii letniej ma jednak swoją cenę. Jej wspaniałymi kwiatami możemy cieszyć się wyłącznie wtedy, gdy zapewnimy roślinie odpowiednie warunki uprawowe, gdyż lewkonia letnia jest bardzo wymagająca. Oczekuje przede wszystkim ciepłego, osłoniętego od wiatru i słonecznego stanowiska oraz bardzo żyznej, wilgotnej, bogatej w wapń gleby o obojętnym lub lekko zasadowym pH.

Ponieważ jest też bardzo wrażliwa na suszę, w okresach bezdeszczowych wymaga częstego podlewania, a do obfitego kwitnienia potrzebuje systematycznego zasilania kompostem lub wieloskładnikowymi nawozami dla roślin kwitnących.

Pod uprawę lewkonii nie wolno również przeznaczać stanowisk, zajmowanych wcześniej przez inne rośliny z rodziny kapustnych, gdyż istnieje duże ryzyko porażenia ich przez wspólne dla tej rodziny choroby i szkodniki.

Lewkonia letnia w naszym klimacie jest rośliną jednoroczną, dlatego rozmnaża się ją wyłącznie z nasion, które wysiewa się do skrzynek w marcu, przechowuje w ciepłym i widnym pomieszczeniu, a następnie pikuje i wysadza na miejsce stałe w drugiej połowie maja.

Jeśli jednak zależy nam na otrzymaniu roślin o pełnych kwiatach, spośród siewek musimy wybrać jedynie te o szerokich, jasnozielonych liściach, gdyż tylko wtedy jest mamy szansę się ich doczekać (nasiona pozyskuje się z kwiatów pojedynczych, ponieważ pełne są sterylne, stąd nie ma pewności powtórzenia tej cechy u potomstwa).

Samodzielne rozmnażanie roślin za pomocą siewu jest jednak dość kłopotliwe, czasochłonne i trudne (w przypadku wielu grup odmianowych podczas produkcji rozsady wskazane jest czasowe obniżenie temperatury z 18-20°C do 6-8°C oraz natężenia światła, co nie zawsze jest możliwe w warunkach amatorskich), dlatego wiosną najlepiej zaopatrzyć się w gotowe sadzonki w centrum ogrodniczym lub u producenta. Na rabacie wysadza się je w rozstawie ok. 30-40 x 30-40 cm (odmiany wielopędowe) lub15 x 15 cm (odmiany jednopędowe).

Podpowiadamy: Jak uprawiać maciejkę i co o niej warto wiedzieć

Lewkonie letnie (Matthiola incana), a właściwie ich odmiany ozdobne to piękne, okazałe i bardzo dekoracyjne rośliny, ale czasami bywają mylone ze swoją bliską kuzynką czyli maleńką i upojnie pachnącą maciejką lub inaczej lewkonią długopłatkową (Matthiola longipetala). Jest to jednak spory błąd, gdyż obie rośliny bardzo się od siebie różnią i chociaż należą do tego samego rodzaju wyglądają zupełnie inaczej, mają inny termin kwitnienia i inne wymagania uprawowe.