Białe kwiaty do ogrodu. Wieloletnie rośliny kwitnące na biało i łatwe w uprawie

Białe kwiaty wyglądają dobrze w każdym ogrodzie. Możemy z nich tworzyć jednobarwne kompozycje, albo sadzić z kwiatami o innych barwach – czerwonych, niebieskich, fioletowych. Wybór roślin kwitnących na biało jest bardzo duży. Znakomita większość gatunków ma odmiany o białych kwiatach.

Białe róże, tulipany, mieczyki, dalie, kosmosy, floksy, lilaki (bzy), piwonie, azalie, rododendrony i wiele innych goszczą u nas na co dzień. Wystarczy wybrać odmianę o białych kwiatach. Tutaj przedstawiamy rośliny, dla których biel jest podstawowym, a niekiedy – jedynym kolorem kwiatów. Wybraliśmy rośliny wieloletnie, łatwe w uprawie, zarówno byliny, rośliny cebulowe, jak i krzewy.

Oto 20 roślin kwitnących na biało – przedstawiamy je w kolejności kwitnienia.

Zobacz zdjęcia

Uwaga: spośród wymienionych roślin niektóre mają właściwości toksyczne: ciemierniki, przebiśniegi, śnieżyce, narcyzy, zawilce, śniedki, laurowiśnie, konwalie (trujące!), hortensje, owoce kaliny koralowej jedzone na surowo. Warto rozważyć ich sadzenie, jeśli w ogrodzie bawią się małe dzieci i mogłyby przypadkiem zjeść roślinę.

Ciemierniki mają kilka gatunków o różnych kolorach kwiatów, ale ciemiernik biały (Helleborus niger) kwitnie przede wszystkim na biało. Jego kwiaty mogą pojawiać się zarówno bardzo późną jesienią (listopad-grudzień), jak i pod koniec zimy (luty), bo wiele zależy od pogody. W krajach o nieco łagodniejszym klimacie niż Polska często zakwita pod koniec grudnia, dlatego jest znany jako „róża Bożego Narodzenia”.

Ciemierniki białe najlepiej rosną w półcieniu, szczególnie pod krzewami i drzewami liściastymi (zimą nie zabierają im światła, a latem chronią przed palącym słońcem), na gliniastej ziemi, która powinna mieć obojętny lub zasadowy odczyn i zawierać wapń (warto je zasilać skorupkami jajek). Z zabiegów pielęgnacyjnych warto je podlewać, bo nie lubią przesuszenia (szczególnie latem). Pamiętajmy też, że ciemierniki nie lubią przesadzania.

Śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis) i śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum) to wprawdzie różne, ale podobne do siebie i spokrewnione ze sobą rośliny (różnią się głównie zróżnicowaniem długości płatków). Biel ich kwiatów, z dodatkowym jasnozielonym akcentem, ucieszy nas już na przedwiośniu, bo przebiśniegi i śnieżyce kwitną już w lutym-marcu.

To rośliny cebulowe o minimalnych wymaganiach – najlepiej rosną na żyznej, lekko wapiennej i wilgotnej ziemi, ale radzą sobie również w mniej optymalnych warunkach. Jesienią warto je obsypać kompostem. Dobrze się prezentują na rabatach i trawnikach (uwaga – lepiej nie ścinać ich liści dopóki same nie zaschną, ale ponieważ rosną przed sezonem intensywnego koszenia, nie jest to duży problem). Przebiśniegi i śnieżyce w jednym miejscu mogą rosnąć wiele lat, a w dobrych warunkach rozrastają się i rozsiewają same.

Większość gatunków magnolii ma kwiaty mniej lub bardziej różowe. Natomiast magnolia gwiaździsta (Magnolia stellata) kwitnie przede wszystkim na biało (choć ma i odmiany o innych kolorach kwiatów). W dodatku zakwita najwcześniej z uprawianych w nas magnolii – kwitnie już w marcu-kwietniu.

Magnolia gwiaździsta jest krzewem lub niewielkim drzewem (dorasta do ok. 2-3 m). Magnolia musi mieć lekko kwaśną ziemię (warto ją zasilać kwaśnym kompostem), trzeba też pamiętać o jej podlewaniu. Ziemię wokół niej dobrze jest wyściółkować korą, która ochroni jej wrażliwe korzenie przed mrozem, a ziemię przed utratą wody. Magnolia gwiaździsta nie jest w pełni odporna na mróz, dlatego warto ją sadzić w ciepłych i osłoniętych miejscach. Pamiętajmy, że magnolie nie lubią przesadzania i przycinania.

Od marca/kwietnia do maja kwitnie gęsiówka kaukaska. To niziutka (10-20 cm wys.) bylina, która rozrastając się, tworzy charakterystyczne poduszki. Idealnie nadaje się na skalniaki i obwódki rabat. Potrzebuje dużo słońca, za to ma małe zapotrzebowanie na wodę i lubi raczej jałowe gleby. Jej liście pozostają zielone na zimę.

Narcyz biały jest jednym z bardzo wielu gatunków i odmian narcyzów. To stary i niegdyś bardzo popularny gatunek. Ma białe płatki oraz żółty tzw. przykoronek, ozdobiony czerwoną lub pomarańczową „falbanką”. Jego charakterystyczną cechą jest piękny i mocny zapach.

Jego cebule sadzi się jesienią, a jeśli rzeczywiście chcemy kupić ten gatunek, a nie innego narcyza o białych kwiatach, zwróćmy uwagę na łacińską nazwę: Narcissus poeticus lub narcyz Recurvus.

Narcyzy białe muszą mieć przepuszczalną, żyzną ziemię. Jeśli nie pada, warto je podlać, ale pamiętajmy, że nie znoszą stojącej wody. Co kilka lat cebule wykopuje się (po zaschnięciu liści) i ponownie sadzi jesienią.

Zawilce gajowe (_Anemone nemorosa) _są znane przede wszystkim z zagajników i lasów. Ale z powodzeniem można je uprawiać także w ogrodach. To rośliny okrywowe, które dość mocno rozrastają się. Dzięki temu wiosną (w kwietniu-maju) tworzą dywany białych kwiatów, ale w ogrodach trzeba kontrolować ich rozrost np. za pomocą barier korzeniowych, wkopanych w ziemię (albo sadzić, jeśli mamy np. duży, leśny ogród).

Zawilce gajowe dobrze rosną w półcieniu, na żyznej, liściowej ziemi, która powinna być lekko wilgotna, ale przepuszczalna. Uwaga: latem liście zawilców zanikają, ale to nie znaczy, że rośliny zginęły z naszego ogrodu. Wiosną pojawią się znowu.

Ubiorek wiecznie zielony (Iberis sempervivens) to bardzo wdzięczna roślina na skalniaki, obwódki rabat i suche murki. Nie jest wysoki (dorasta do ok. 30 cm) i ma płożący pokrój. Wielką zaletą jest to, że zgodnie z nazwą – jest zielony przez cały rok. A w kwietniu-maju/czerwcu pokrywa się białymi kwiatami, zebranymi w płaskie, okrągłe kwiatostany.

Ubiorek musi mieć słoneczne miejsce i przepuszczalną ziemię, najlepiej o zasadowym odczynie. Ponieważ pochodzi z cieplejszego klimatu, podczas mroźnych zim może przemarzać, ale najczęściej odbija.

W kwietniu i maju kwitnie również śniedek baldaszkowaty (Ornithogalum umbellatum), zwany śpioszkiem (jego otwierają się późno w ciągu dnia i wcześnie zamykają). Śniedki są niewysokie (ok. 20 cm), a ich kwiaty wyglądają jak białe gwiazdki, umieszczone po kilka na łodydze.

Ten gatunek śniedka ma bardzo małe wymagania – najlepiej rośnie w słonecznych miejscach, na żyznej i lekkiej ziemi, ale radzi sobie w różnych warunkach (często można go spotkać nawet na miejskich trawnikach i w pobliżu ogródków działkowych, z których „ucieka”). Jest odporny na suszę, nieźle radzi sobie z mrozem. Śniedek baldaszkowaty jest rośliną cebulową, sadzi się go jesienią.

Te dwa gatunki rogownic są do siebie bardzo podobne (Bieberstaina jest bardziej okazała). Mają ciekawe liście i łodygi – srebrzystoszare, pokryte kutnerem (włoskami). W kwietniu/maju-czerwcu pokrywają się też gęsto białymi kwiatkami. Rogownice świetnie nadają się np. na skalniaki, ale są dość ekspansywne – szybko rozrastają się, więc trzeba pilnować, żeby nie zagłuszyły innych roślin. Można je także wykorzystać jako niskie rośliny okrywowe.

Rogownice najlepiej rosną w słońcu i na przepuszczalnej ziemi. Dobrze znoszą suszę, bardzie szkodzi im nadmiar wody.

Tawuła szara (Spirea cinerea), zwana też szarą, to jeden z najmniej wymagających, a jednocześnie pięknie kwitnący krzew ozdobny. W kwietniu i maju jego pędy są pokryte gęsto drobnymi, białymi i pachnącymi kwiatami. Tawuły bywają wykorzystywane na żywopłoty (można je przycinać lub pozostawić nieformowane), można je też sadzić jako solitery.

Tawuły szare dobrze znoszą suszę, mróz, miejskie zanieczyszczenia. Najobficiej kwitną, kiedy rosną w słonecznych miejscach i na żyznej, przepuszczalnej ziemi, ale są tolerancyjne co do ziemi.

Któż nie zna jej dzwoneczkowatych, białych kwiatów o pięknym zapachu? Konwalia majowa (Convallaria majalis) jest też bardzo łatwa w uprawie, a często rozrasta się nadmiernie. Dlatego sadząc ją, warto wkopać bariery korzeniowe np. z grubej folii (rozrasta się za pomocą podziemnych kłączy). Warto ją wykorzystywać jako roślinę okrywową.

Konwalia majowa będzie najlepiej kwitła i rosła w półcieniu, na żyznej, próchniczej i lekko wilgotnej ziemi. Jest odporna na mróz i długowieczna.

Ten krzew gości w naszych ogrodach stosunkowo od niedawna, szybko jednak zyskuje popularność. I słusznie, bo laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus) wygląda bardzo atrakcyjnie i ma zielone liście przez cały rok. W maju pięknie kwitnie, a jej kwiatostany mogą się kojarzyć ze szczoteczkami do butelek.

Laurowiśnia jest jednak dość wymagająca – przede wszystkim nie jest w pełni odporna na mróz, więc trzeba ją sadzić w zacisznych miejscach, ale nie w pełnym słońcu. Musi mieć też żyzną i próchniczą ziemią, która nie będzie przesychać. Ponieważ laurowiśnia jest zimozielona, trzeba ją podlewać również zimą (jeśli jest sucho, a nie ma mrozów).

Jaśminowiec wonny (Philadelphus coronarius) jest często zwany jaśminem, ale to niepoprawna nazwa. To krzew jest łatwy w uprawie, a jego białe kwiaty pięknie pachną. Szczególnie okazale wyglądają odmiany o pełnych kwiatach, ale i te „zwyczajne” kwitną pięknie w maju i czerwcu.

Jaśminowce najlepiej kwitną rosnąc w słońcu, na żyznej i wilgotnej ziemi, o lekko zasadowym odczynie, ale radzą sobie w różnych warunkach.

Piękne białe kwiaty ma także kalina koralowa (Viburnum opulus), a w szczególności jej odmiana Roseum, zwana też buldeneż. Jej kwiatostany wyglądają jak duże białe pompony lub kule śniegu. A przy tym ma bardzo umiarkowane wymagania.

Kalina potrzebuje słońca i wilgotnej ziemi (może nawet rosnąć na podmokłej). Nie znosi przesuszenia, za to jest odporna na mróz oraz zanieczyszczenia. Dobrze znosi przycinanie, ale trzeba to zrobić zaraz po kwitnieniu. Odmiana Roseum (buledeneż) nie wytwarza owoców, natomiast „zwykle” kaliny koralowe mają dekoracyjne, czerwone owoce, które zdobią je do późnej jesieni, a nawet zimą. Kaliny kwitną w maju i czerwcu.

Margerytki czyli złocienie lub jastruny mają sporo gatunków. Na łąkach i przy drogach często spotyka się dziko rosnące jastruny właściwe (Leucanthemum vulgare), które kwitną w czerwcu-lipcu i mają minimalne wymagania. Można je uprawiać w ogrodach, ale lepiej postawić na bardziej okazałe złocienie (jastruny) wielkie (Leucantheum maximum).

W zależności od odmiany dorastają do 50-100 cm i mają duże kwiaty o białych płatkach. Kwitną przez większość lata, jednak żeby rzeczywiście tak było, trzeba je posadzić w słonecznym miejscu i przepuszczalnej ziemi. Nie musi ona być bardzo żyzna, za to nie może być podmokła, ani kwaśna. Są odporne na mróz, a podlewania wymagają tylko wtedy, kiedy długo nie pada.

Lilie mają obecnie kilka tysięcy gatunków i odmian, o przeróżnych kolorach. Ale jest także gatunek lilia biała (Lilium candidum), zwana także lilią św. Józefa. To jeden z najstarszych uprawianych gatunków lilii, w naturalnym stanie występujący na m.in. Bliskim Wschodzie i w rejonie Morza Śródziemnego. Lilia biała, zgodnie z nazwą ma białe, duże i pachnące kwiaty.

Trzeba jej zapewnić żyzną, przepuszczalną i lekko wapienną ziemię, która latem powinna lekko przesychać (lilia po przekwitnięciu przechodzi w stan spoczynku). Lilie św. Józefa sadzi się latem (najpóźniej w sierpniu), zakwitają w następnym roku, choć liście wypuszczą już w roku posadzenia. Co kilka lat (4-5) trzeba je wykopać, po przesuszeniu i okresie spoczynku można je posadzić ponownie. Ważne jest, żeby cebule sadzić nietypowo płytko – na głębokości 3-5 cm. Lilie św. Józefa kwitną w czerwcu.

To jedna z najwspanialszych bylin, jakie możemy mieć w ogrodzie. Juka karolińska (Yucca filamentosa) kwitnie wyjątkowo okazale – spomiędzy rozety liści wyrasta pęd kwiatowy, który może osiągać nawet 2 m wysokości. W górnej części wytwarza on kilkanaście „gałązek”, na których pojawiają się duże, dzwonkowate i lekko pachnące kwiaty. Juka kwitnie od czerwca/lipca do sierpnia. Wprawdzie pojedyncza roślina zakwita tylko raz, ale wytwarza ona rozety potomne, tak że raz posadzona roślina będzie się rozrastała i zapewniała kwiaty przez lata. Dodatkową zaletą juki jest to, że jej liście są zielone przez cały rok.

Wymagania uprawowe juki kalifornijskiej są zaskakująco małe. Potrzebuje ona przede wszystkim słońca i przepuszczalnej ziemi, która nie musi być żyzna. Doskonale znosi mróz i suszę. Źle rośnie tylko na ciężkich i mokrych ziemiach, nie udaje się też na kwaśnych.

Tojeść orszelinowa (Lysimachia clethroides) to niezbyt popularna, ale bardzo atrakcyjna bylina. Jest dość okazała (dorasta do ok. 70-80 cm). Drobne białe kwiaty tworzą kłosowate kwiatostany (nieco przypominają kwiaty budlei Dawida). Tojeść orszelinowa kwitnie długo, bo od lipca do września.

Najlepiej kwitnie w miejscach słonecznych lub półcieniu, potrzebuje regularnego nawadniania (nie toleruje przesuszenia), nie lubi bardzo przepuszczalnych i przesychających gleb. W dobrych warunkach może być ekspansywna (tak jak inne gatunki tojeści).

Świecznica zwana też pluskwicą (Cimicifuga) to wyjątkowo atrakcyjna bylina o dość niezwykłym wyglądzie. Tworzy spore kępy liści, które u niektórych odmian mogą mieć wyraziste, bordowe zabarwienie. Z nich wyrastają wysokie pędy kwiatowe, zwieńczone białym, puszystym kwiatostanem.

Świecznice najlepiej rosną w ziemi, na próchniczej, żyznej ziemi. Trzeba pamiętać o ich regularnym podlewaniu, bo nie mogą przeschnąć, ale poza tym nie mają specjalnych wymagań i są odporne na mróz. Pluskwice kwitną od lipca do września.

Hortensje ogrodowe miewają przeróżne kolory, natomiast hortensje krzewiaste (Hydrangea arborescens) oraz hortensje bukietowe (Hydrangea paniculata) najczęściej mają białe kwiaty (choć ich kwiaty przebarwiają się lekko w czasie kwitnienia, a są też odmiany w odcieniach różu i jasnej zieleni). Obydwa gatunki należą do łatwiejszych w uprawie i kwitną niezawodnie. Ponieważ kwitną na nowych pędach nie szkodzą im mrozy. Trzeba tylko pamiętać o przycięciu ich wczesną wiosną.

Jak wszystkie hortensje potrzebują dużo wody i lekko kwaśnej ziemi. Różnią się jednak preferencjami dotyczącymi nasłonecznienia. Hortensje bukietowe mogą rosnąć zarówno w półcieniu, jak i słońcu, natomiast krzewiaste – w półcieniu i cieniu. Hortensje bukietowe mają wydłużone, stożkowate kwiatostany, natomiast krzewiaste – kuliste.

Tylko na biało kwitną też hortensje dębolistne oraz pnące, ale są nieco bardziej wymagające (gorzej znoszą mróz), więc jeśli chcemy mieć niekłopotliwe białe kwiaty, postawmy raczej na bukietowe i krzewiaste. Hortensje kwitną od czerwca/lipca nawet do października.