Czerwone kwiaty do ogrodu (i na balkon). TOP 20 roślin, kwitnących na czerwono

Czerwony kolor jest bardzo wyrazisty. Kwiaty w takim kolorze są więc bardzo mocnym i doskonale widocznym akcentem ogrodu. Czerwień kwiatów bywa bardzo zróżnicowana – od ciemnego pomarańczu, po bordo. Czerwone kwiaty często mają jasne lub ciemne środki, pręciki i słupki. Wynika to między innymi z faktu, że… pszczoły nie widzą czerwonego koloru (widzą za to w nadfiolecie i dostrzegają np. domieszkę niebieskiego koloru zawartą w płatkach, które dla ludzi wyglądają na po prostu czerwone).

Czerwone kwiaty mają i rośliny jednoroczne, i wieloletnie, i krzewy. Są wśród nich takie, które lubią słońce i takie, które wolą cień. Wymagające tylko posadzenia lub nieco staranniejszej opieki. Słowem - każdy znajdzie roślinę dla siebie. Oto 20 czerwonych kwiatów, które można uprawiać w ogrodach (a niektóre – również na balkonach). Przedstawiamy je w kolejności kwitnienia, choć znakomita większość to kwiaty letnie.

Do czerwonych kwiatów, które mogą się pojawić w naszym ogrodzie już wiosną, należą tulipany. Są łatwe w uprawie, wystarczy pamiętać o posadzeniu ich cebul jesienią. Tulipany dobrze czują się w miejscach słonecznych, ważne jest, żeby sadzić je w przepuszczalnej ziemi. Najlepiej wyglądają posadzone w grupach. Tulipany w zależności od gatunku kwitną od marca/kwietnia do maja/czerwca. Szczególnie okazale prezentują się odmiany o pełnych kwiatach (tzw. tulipany piwoniowe) czy papuzie, o pofałdowanych płatkach. Ale i najzwyklejszy czerwony tulipan jest pełen uroku. Świetnie nadają się na kwiaty cięte.

W ogrodach spotyka się kilka gatunków pigwowca (chiński, japoński, pośredni). To niezbyt wysokie krzewy, które nie mają prawie żadnych wymagań uprawowych. Niegroźna im susza i gorsza ziemia (choć najlepiej rosną, jeśli mają żyzną ziemię i słoneczne miejsce). Można je sadzić jako żywopłoty lub po prostu krzewy ozdobne. W kwietniu-maju ich pędy są obsypane kwiatami (czasem powtarzają kwitnienie również późnym latem, ale jest ono mniej obfite). Warto wiedzieć, że pigwowce dostarczają wspaniałych owoców (często mylonych z pigwą). Są one bardzo aromatyczne i bardzo bogate w witaminę C. Choć nie są jadalne na surowo (są potwornie cierpkie) doskonale nadają się na przetwory i nalewki.

Późną wiosną zakwitają azalie i rododendrony. Wśród wielu ich odmian znajdziemy i takie o czerwonych kwiatach. Te krzewy nie są trudne w uprawie, ale koniecznie trzeba zapewnić im kwaśną ziemię. Poza tym powinny rosnąć w jasnym lub lekko cienistym miejscu, osłoniętym od wiatru. Ponieważ mają bardzo wiele gatunków i odmian, różniących się m.in. wielkością, można je uprawiać i w dużych, i całkiem małych ogrodach. Kwitną w kwietniu/maju-czerwcu. Azalie, które zrzucają liście są bardziej odporne na mróz niż rododendrony, które są zielone przez cały rok.

Maki ewidentnie kojarzą się z czerwonymi kwiatami. Jednak ich uprawa budzi pewne wątpliwości, bo nie wszystkie maki można uprawiać w ogrodach. Bez przeszkód można uprawiać maki polne (doskonale nadają się do tworzenia łąk kwietnych) oraz maki wschodnie. Są one bardziej okazałe i mają charakterystyczne liście – zielone, bardzo mocno powcinane i pokryte włoskami.

Natomiast trzeba bardzo uważać na mak lekarski – za jego uprawę (bez względu na jej wielkość) grozi grzywna lub nawet areszt. W szczególności trzeba uważać na tzw. maki pomponowe, które bywają odmianami właśnie tego gatunku. Liście maku lekarskiego mają charakterystyczny szaro-srebrny odcień. Uwaga: o ile uprawa tego maku karalna, to nasiona można sprzedawać, więc uważajmy, co kupujemy.

Często kiedy myślimy o czerwonych kwiatach pierwszym skojarzeniem jest róża. I rzeczywiście – czerwonych róż jest sporo. Znajdziemy je wśród wszystkich typów tych krzewów, a kwiaty mają różne odcienie – od jasnej czerwieni, przez najbardziej klasyczne odcienie do kwiatów o aksamitnych, bordowych płatkach.

Róże potrzebują żyznej i przepuszczalnej ziemi oraz jasnego, słonecznego miejsca. W sezonie trzeba je nawozić i podlewać. Nie są w pełni odporne na mróz, więc wymagają zabezpieczenia na zimę (kopczykowania). Róże dzielą się na kilka typów ogrodniczych, które mają zróżnicowane wymagania (stosunkowo najmniej wymagające są rabatowe i okrywowe, bardziej – róże wielkokwiatowe i pienne).

Pelargonie najczęściej kojarzą się z balkonowymi skrzynkami, ale pelargonie rabatowe (o wzniesionym pokroju) doskonale czują się właśnie na rabatach. Lubią słońce i przepuszczalną ziemię. Jeśli chcemy, żeby obficie kwitły, trzeba je nawozić, za to bardzo dobrze radzą sobie z przejściową suszą. Pelargonie można kupić już kwitnące w maju – i w dobrych warunkach będą kwitły nawet do listopada. Zimy w gruncie ani na balkonie nie przetrwają, ale można je przechować do wiosny (w chłodnym, widnym pomieszczeniu, czasem podlewając).

Begonie mają kilka gatunków o zróżnicowanym wyglądzie i wymaganiach. Na nasłonecznione miejsca (rabaty i balkony) można polecić begonie stale kwitnące. Ich nazwa nie kłamie – kwitną od posadzenia (maj) do czasu, aż ich nie zetnie mróz. Poza kolorowymi kwiatami mogą mieć czerwonawe i bordowe liście i pędy. Są odporne na chwilowe przesuszenie i większość niekorzystnych warunków. To rośliny jednoroczne.

Bardziej okazałe, ale też wymagające są begonie bulwiaste. Dobrze rosną w półcieniu (pełne słońce im nie służy), wymagają też regularnego podlewania. Nie są odporne na mróz, ale ich bulwy można przezimować w chłodnym pomieszczeniu.

Niecierpki kwitną przez całe lato, aż do przymrozków. To idealne kwiaty co półcienia, a nawet cienia. Najłatwiejsze w uprawie są niecierpki sułtańskie i nowogwinejskie. Te ostatnie miewają większe kwiaty, mogą mieć też przebarwione liście. Niecierpki muszą mieć żyzną i koniecznie wilgotną ziemię (podczas podlewania najlepiej nie moczyć liści, a w szczególności kwiatów). Nadają się do uprawy w doniczkach i na rabatach.

Cynie to wspaniałe letnie kwiaty. Pojedynczo może nie zachwycają, ale posiane w grupie na rabacie wyglądają wspaniale (odmiany karłowe nadają się też do uprawy w doniczkach). Mogą mieć kwiaty pojedyncze, ale też półpełne i pełnie. Cynie są dość wymagające – żeby dobrze rosły i ładnie kwitły muszą mieć żyzną i próchniczą ziemię. Lubią słońce i miejsca osłonięte przed wiatrem. Trzeba je także regularnie podlewać i nawozić. Dobrze potraktowane cynie odwdzięczą się długim kwitnieniem. Doskonale nadają się także na kwiaty cięte.

Celozje srebrzyste wyglądają niezwykle atrakcyjnie. Do wyboru mamy m.in. celozje pierzaste – przypominające pędzel, celozje grzebieniaste – wyglądające jak koguci grzebień oraz celozje kłosowe – o kilku drobniejszych kwiatostanach. Celozje najlepiej rosną w słońcu (nawet na południowych balkonach), ale trzeba zadbać o to, żeby ziemia wokół nich była wilgotna (nie lubią jednak nadmiaru wody oraz moczenia liści i kwiatów). Ziemia powinna być żyzna i przepuszczalna. Można je sadzić w gruncie oraz pojemnikach. Celozje są jednoroczne.

Tak zwane lwie paszcze to piękne kwiaty, chyba nie w pełni doceniane w naszych ogrodach. Ich charakterystyczna cechą są ciekawie ukształtowane wargowe kwiaty, od których bierze się ich potoczna nazwa (właściwa to wyżlin większy). Często kojarzą się w czesnym latem – wtedy rzeczywiście zaczynają kwitnąć. Ale w dobrych warunkach będą miały kwiaty nawet do końca października (trzeba usuwać przekwitłe kwiaty). Lwie paszcze nie są wymagające, ale muszą mieć ziemię o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie. Poza tym miejsce dla nich powinno być słoneczne. Lwie paszcze są wieloletnie, ale nie są odporne na mróz. W Polsce, szczególnie w cieplejszych regionach, coraz częściej zdarza się, że przetrwają zimę.

Mieczyki to wyjątkowo okazałe kwiaty. Ich bulwy sadzi się w kwietniu-maju maju do żyznej, próchniczej ziemi. Potrzebują słonecznego i osłoniętego miejsca, trzeba też zadbać o to, żeby ziemia była wilgotna (ale nie mokra). Mieczyki, szczególnie wysokich odmian, dorastają nawet do 1,5 m, dlatego trzeba zapewnić im podpory (warto je sadzić np. przy ścianie lub płocie). Mieczyki w ogrodach kwitną od lipca do września (zależy to od odmiany). Jesienią mieczyki trzeba wykopać, a bulwy przechować w suchym i chłodnym miejscu.

Do wyjątkowo pięknych kwiatów należą także dalie. Ich kwiaty mogą być w różnych kolorach – w tym – w wielu odcieniach czerwieni. Dalie mają mnóstwo odmian (zebranych w kilka typów) różniących się wielkością i formą kwiatów, a także wysokością. Znajdziemy wśród nich i takie, które osiągają ponad 2 m wysokości, jak i takie, które mają 20 cm i świetnie nadają się do uprawy doniczkowej. Dalie należy sadzić w miejscach słonecznych (lub lekkim półcieniu), regularnie podlewać, nawozić i zapewnić żyzną, przepuszczalną ziemię. Ich bulwy sadzi się w połowie maja, a trzeba je wykopać po pierwszych przymrozkach. Pozostawione w gruncie – zmarzną.

Wspaniałą ozdobą tarasu i ogrodu są także kanny (pacioreczniki). Te rośliny mają nie tylko ładne kwiaty, ale też ozdobne liście. Są bardzo okazałe (mogą dorastać nawet do 2 m), ale znajdziemy też niższe odmiany. Kanny są dość wymagające – ziemia dla nich musi być bardzo żyzna (nie może być kwaśna) i regularnie nawożona, miejsce słoneczne i osłonięte od wiatru, a woda dostarczana regularnie. Kanny w polskim kimacie nie zimują w gruncie, dlatego jesienią trzeba je wykopać i przechować w chłodnym pomieszczeniu.

Coraz większą popularność zdobywają hibiskusy bylinowe (bagienne). To rośliny, których kwiaty mogą mieć ponad 20 cm średnicy, a pojawiają się przez całe lato, do połowy jesieni. Hibiskus bylinowy trzeba posadzić w słonecznym i zacisznym miejscu (zostawiając sporo miejsca wokół niego, bo bywa równie szeroki co wysoki – czyli ok. 1-1,5 m). Ponieważ bardzo intensywnie rośnie i kwitnie musi mieć wyjątkowo żyzną i próchniczą ziemię. Trzeba go też nawozić – dobrze sprawdza się kompost oraz nawozy wieloskładnikowe. Wymaga też podlewania – musi mieć wilgotną ziemię (ale nie mokrą, ziemia musi być przepuszczalna). Na zimę jego pędy zanikają i pojawiają się w kolejnym sezonie w maju. Wymaga okrycia na zimę.

Piękną, ale sezonową ozdobą tarasu może być też inny hibiskus, tzw. róża chińska, wytwarzający egzotyczne, czerwone kwiaty. Jednak te rośliny w Polsce uprawia się w doniczkach – tylko lato mogą spędzać na zewnątrz.

Z egzotycznymi hibiskusami blisko spokrewniona jest swojska malwa. Tej rośliny chyba nie trzeba przedstawiać. Wysoki pęd, pokryty kwiatami – również czerwonymi i bordowymi – prezentuje się wyjątkowo pięknie. Trzeba wiedzieć, że malwy są roślinami dwuletnimi. W pierwszym roku po posianiu mają tylko liście, kwiaty pojawiają się w następnym. Malwy ogrodowe lubią żyzną i wilgotną ziemię. Nie lubią jednak ani nadmiaru wody, ani jej niedostatku. Ze względu na ich wielkość i pokrój, najlepiej je sadzić przy ścianach, płotach itp. Niestety malwy coraz częściej są atakowane przez tzw. rdzę malwy. Jest to choroba grzybowa, która łatwo się przenosi, a jest trudna do zwalczania.

Szałwia błyszcząca to jeden z najbardziej popularnych kwiatów na balkony i rabaty. Najbardziej rozpowszechnione są szałwie o czerwonych kwiatach (choć są też np. filetowe i różowe). Szałwia błyszcząca jest jednoroczna i ma minimalne wymagania. Najlepiej rośnie w słońcu, na żyznej ziemi, regularnie podlewana, ale radzi sobie także w gorszych warunkach. Najbardziej popularna odmiana dorasta do ok. 20-30 cm. Istnieje jednak odmiana tej rośliny występująca pod nazwą szałwia olbrzymia – która dorasta do 1-1,5 m. Poza wielkością, wygląda niemal tak samo. Jej trzeba zapewnić optymalne dla gatunku warunki.

Jeżówki mają kwiaty niemal we wszystkich kolorach tęczy. Czerwone prezentują się wyjątkowo atrakcyjnie. Jeżówki są stosunkowo łatwe w uprawie. Wystarczy zapewnić im słońce i w miarę żyzną ziemię. Dobrze znoszą chwilowe przesuszenie, ale mając wilgotną ziemię, lepiej kwitną.

Jeżówki są odporne na mróz i wieloletnie, ale ich żywotność wynosi kilka lat. Dlatego co 3-4 sezony, wiosną, warto je odmłodzić (rozsadzić).

Bardzo ciekawe i również czerwone kwiaty mają pysznogłówki (monardy). Wyglądają jak strzępiaste kule. Dość silnie rozkrzewiają się i najbardziej okazale wyglądają po kilku latach. Ich zaletą, poza kwiatami, są pachnące… liście.  Pysznogłówki dobrze rosną w słońcu, preferują też zaciszne miejsca. Nie lubią przesuszonej ziemi, dlatego podczas suszy należy je podlewać. Dobrze je zasilać nawozami organicznymi (np. kompostem). Są odporne na mróz i nie mają problemu z zimowaniem w gruncie. Nadają się też na kwiaty cięte i do suszenia. Kwitną od czerwca/lipca do września.

Pod hasłem „lobelia” zwykle kojarzymy lobelię przylądkową – drobną roślinę o najczęściej niebieskich kwiatach. Ale są także inne gatunki – lobelia szkarłatna i lobelia lśniąca, które mają ciekawe czerwone kwiaty. Same rośliny są dość okazałe, bo dorastają do ok. 1 metra. Ich liście również miewają bordowe zabarwienie. Kwiaty rozwijają się na wzniesionych pędach i robią to wyjątkowo długo, bo od lipca – nawet do końca października (do przymrozków). Te lobelie są wieloletnie, ale nie są w pełni odporne na mróz, dlatego na zimę wymagają osłony (lub przechowania w chłodnym pomieszczeniu).