Ketmia syryjska, czyli hibiskus do ogrodu. Ma przepiękne kwiaty i długo kwitnie. Sprawdź, jak uprawiać ten wspaniały krzew

W kwitnącym hibiskusie można zakochać się od pierwszego wejrzenia, dlatego warto poznać go nieco bliżej. Rodzaj liczy sobie ponad 200 gatunków i jest dość zróżnicowany. Zaliczane do niego rośliny mogą być krzewami lub bylinami i mogą mieć różne wymagania uprawowe. Niektóre przez cały rok oczekują ciepła, inne natomiast są bardziej wytrzymałe i w odpowiednich warunkach mogą przetrwać zimę na zewnątrz.

Do hibiskusów wytrzymałych ma mróz należy przede wszystkim pochodząca z Chin ketmia syryjska, nazywana też ślazowcem syryjskim lub ślazem drzewnym. Gatunek dorasta do ok. 3 m wys. i posiada sezonowe, duże liście oraz okazałe, szeroko rozpostarte, dzwonkowate kwiaty.
Ketmia syryjska (hibiskus ogrodowy) kwitnie od lipca-sierpnia do września-października. W zależności od odmiany może wytwarzać kwiaty w różnym kolorze (białe, różowe, czerwone, fioletowe lub dwubarwne) i o różnym kształcie (pojedyncze, pełne lub półpełne).

Polecamy też: Hibiskus bagienny pięknie kwitnie i urośnie w ogrodzie. Sprawdź, jak o niego zadbać

Ketmia to inaczej hibiskus. Po prostu „ketmia” to oficjalna polska nazwa, a „hibiskus” – spolszczona wersja botanicznej nazwy łacińskiej – „hibiscus”.

Ketmie syryjskie nie są roślinami trudnymi w uprawie, ale z racji swojego pochodzenia, mają dość szczególne wymagania. Przede wszystkim oczekują słońca i ciepła, dlatego należy przeznaczyć dla nich ciepłe, słoneczne i osłonięte od wiatru stanowisko. Oprócz odpowiedniego stanowiska ketmia oczekuje też żyznej, przepuszczalnej, umiarkowanie wilgotnej gleby o lekko kwaśnym odczynie pH.
Hibiskusów w ogrodzie lepiej nie sadzić w zastoiskach mrozowych, w miejscach wietrznych i w chłodniejszych rejonach kraju, bo nie przetrwają zimy lub zostaną mocno uszkodzone przez mrozy.

Kiedy hibiskus już się zadomowi, zimę może znieść całkiem dobrze, jednak w pierwszych latach po posadzeniu, oczekuje osłony przed chłodem w postaci włókniny lub słomianych mat oraz kopczyka z torfu albo kory nad korzeniami.

• Ketmia syryjska nie znosi zalania, ale nie lubi też suszy, dlatego w okresach bezdeszczowych potrzebuje nawadniania.
• W czasie wegetacji dobrze jest też zasilać ją nawozami dla roślin kwitnących. Ważne jest jednak, żeby skończyć ją nawozić najpóźniej na przełomie lipca i sierpnia.
• Uprawiając ketmię należy jednak pamiętać, że roślina nie lubi dotyku, jeśli jest wiec często trącana (np. rośnie przy ścieżce), może zrzucić pąki kwiatowe. Dlatego lepiej zapewnić jej spokojne miejsce i zaciszne miejsce.

Sprawdź: Hibiskus chińska róża nie kwitnie? Zobacz, jakie mogą być powody i co zrobić

Ketmia syryjska potrzebuje przycięcia każdego roku. Zabieg przeprowadza się wiosną. Należy skrócić pędy krzewu nad 2-4 oczkiem, gdyż roślina tworzy pąki kwiatowe na pędach tegorocznych.

Ketmię syryjską można rozmnażać na dwa sposoby. Po pierwsze za pomocą nasion, które zbiera się wczesną wiosną (w marcu) i wysiewa do skrzynek. Następnie pikuje się siewki i wysadza sadzonki na miejsce stałe. To sposób przydatny przy tworzeniu żywopłotu. Ponieważ jednak potomstwo otrzymane z nasion raczej nie powtórzy cech odmianowych rośliny matecznej (czyli może mieć inny kolor kwiatów, albo pojedyncze zamiast pełnych), ketmię lepiej rozmnażać wegetatywnie.
Na początku lata (czerwiec-lipiec) pobiera się z niej sadzonki pędowe, które po ukorzenieniu w wilgotnym piasku sadzi się do doniczek i dołuje w ogrodzie, okrywając na zimę torfem i włókniną.

Podpowiadamy też: Jak rozmnożyć hortensje ogrodowe, krzewiaste i bukietowe? Tak przygotujesz sadzonki

Ketmia syryjska to roślina wyjątkowo atrakcyjna i dość uniwersalna, trzeba jednak pamiętać, że wiosną dość późno rozpoczyna wegetację (kwiecień-maj), dlatego warto posadzić u jej podstawy wczesne byliny jak np. orlik pospolity, zawilec wielkokwiatowy czy serduszka okazała. W takim towarzystwie może rosnąć jako soliter na trawniku, na tle ściany budynku lub przy ogrodzeniu.
Krzew dobrze sprawdza się też w zestawieniu z innymi krzewami ozdobnymi (np. hortensja, budleja) i bylinami późnego lata (np. rudbekią, astrami bylinowymi, jeżówkami), a także trawami.
W najcieplejszych rejonach kraju może być też wykorzystany do stworzenia żywopłotu, a jego niższe odmiany do uprawy w pojemnikach.

Do ciekawszych należą m.in.:

• „Ardens” - kwiaty półpełne, fioletowe, wys. ok. 3 m,
• „Duc de Brabant” - kwiaty półpełne, różowoczerwone, wys. ok. 3 m,
• „Purpureus Variegatus” - liście zielone z białym obrzeżem, kwiaty ciemnoczerwone, rzadko otwierające się całkowicie, wys. ok. 1,5 m,
• „Red Heart” - kwiaty duże, białe z ciemnoczerwonym oczkiem, wys. ok. 3 m,
• Monstrosus” - kwiaty półpełne, białe, z bordowym oczkiem, wys. ok. 2 m,
• „Speciosus” - kwiaty półpełne, białe, z czerwonym oczkiem, wys. ok. 3 m,
• „Diana” - kwiaty pojedyncze, białe, wys. ok. 2-2,5 m,
• „Oiseau Bleu” - kwiaty pojedyncze, błękitne z bordowym oczkiem, wys. ok. 1,5 m.