Kokoryczka wielokwiatowa – do cienistego zakątka ogrodu. Uprawa

Rozpowszechniona w lasach całego kraju, znalazła swoje miejsce także w ogrodzie. Jej urokliwe, białe (z zielonym marginesem na szczycie korony), choć małe kwiaty, rozwieszone na pędzie jak rzędy koralików lub maleńkich dzwoneczków, pojawiają się w maju oraz czerwcu i są największą ozdobą rośliny. Po przekwitnieniu przekształcają się w okrągłe jagody, dojrzewające jesienią.

Przez resztę sezonu rolę dekoracyjną pełnią u kokoryczki dość długie, malowniczo przewieszające się na zewnątrz i nagie u podstawy pędy (dł. ok. 60-80 cm), pokryte szerokimi, zielonymi, lancetowatymi liśćmi, przypominającymi liście konwalii. Ze względu na swoją szczególną urodę, ulistnione pędy często wykorzystywane są w bukieciarstwie jako ważny element kompozycji kwiatowych.

W uprawie roślinę najczęściej spotyka się w postaci czystego gatunku o zielonych liściach i pojedynczych kwiatach, jednak na rynku można znaleźć także jej ciekawe odmiany jak np. „Variegatum” o wyższych pędach (50-100 cm), bardziej rozłożystym pokroju i dużych, zielonych liściach, ozdobionych białym marginesem czy „Flore Pleno” o pełnych kwiatach.

W ogrodzie kokoryczka najładniej prezentuje się posadzona w grupach w pobliżu kamieni lub głazów, nad brzegiem oczka wodnego lub strumienia. Dobrze komponuje się z paprociami oraz innymi roślinami cienia. Bardzo pięknie rozrasta się też pod drzewami, stając się ciekawą rośliną okrywową.

Cecha pozwalająca jej na obszerne rozrastanie się za pomocą podziemnych rozłogów i tworząca z niej idealną roślinę uzupełniającą oraz okrywową, może z czasem stać się jednak również źródłem problemów. Kokoryczka pozbawiona kontroli i pozostawiona sama sobie, może zacząć wędrować po ogrodzie, nie trzymając się kępy i kolonizując coraz większe jego obszary. Jeśli jednak będzie pod stałym nadzorem, nie powinna sprawiać podobnych problemów.

Kokoryczka jest rośliną stosunkowo łatwą w uprawie, jednak jej wymagania są dość szczególne, dlatego jeśli ma dobrze się rozwijać, musimy zapewnić jej odpowiednie warunki. Przede wszystkim musimy pamiętać, że kokoryczka to roślina leśna, której naturalnym środowiskiem są cieniste, wilgotne lasy. Dlatego też w ogrodzie należy zapewnić jej zacienione stanowisko oraz żyzną, próchniczą, przepuszczalną, stale lekko wilgotną glebę. Wprawdzie poradzi sobie również na przeciętnej glebie ogrodowej, zniesie przejściową suszę i wytrzyma w jasnym miejscu, ale narażona na takie niedogodności będzie z pewnością mniej efektowna niż gdyby rosła w optymalnych warunkach.

Roślina nie wymaga natomiast zimowego okrycia, gdyż jest całkowicie mrozoodporna. Nie oczekuje również żadnych szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych w tym cięcia, nawożenia oraz ochrony przed chorobami i szkodnikami (bardzo rzadko choruje lub pada ofiarą szkodników). Jedynie podczas przedłużającej się suszy, warto ją podlać, aby nie straciła swojego atrakcyjnego wyglądu.

Równie łatwe jak uprawa kokoryczki jest też jej rozmnażanie. Dzięki podziemnemu, mocno rozgałęzionemu, pełzającemu kłączu, z rośliny można pobrać odrosty korzeniowe lub podzielić jej kłącze. Zabieg najlepiej przeprowadzić na przedwiośniu, jeszcze przed rozpoczęciem wegetacji lub pod koniec lata (na przełomie sierpnia i września).

Kokoryczka mimo całego swojemu uroku, ma jednak również swoją ciemną stronę natury. Jej atrakcyjne, granatowe jagody, zawiązujące się na pędach po przekwitaniu kwiatów i dojrzewające jesienią, są silnie trujące i groźne dla naszego zdrowia (zawierają min. trujące glikozydy). Ofiarami zatruć padają dorośli, mylący owoce kokoryczki z czarnymi jagodami, jednak dużo częściej zatruciu ulegają dzieci, które chętnie sięgają po apetycznie wyglądające, granatowe owoce, przypominające smaczne jagódki.

W stanie surowym trujące są też kłącze, jednak po odpowiedniej obróbce i przygotowaniu, zaczynają wykazywać właściwości lecznicze (preparaty na bazie kłącza kokoryczki wykorzystywane są w leczeniu chorób nerek i cukrzycy).