Lwie paszcze – kwiaty groźne tylko z nazwy. Sprawdź, jak uprawiać wyżlin większy w ogrodzie i czego potrzebują te kwiaty

Niewiele roślin może pochwalić się tak oryginalnymi kwiatami jak lwia paszcza (wyżlin większy). Barwne, dwuwargowe, dość duże kwiaty, zebrane w gęste, szczytowe wiechy na sztywnych, wzniesionych pędach są nie tylko kolorowe i atrakcyjne, ale też mają ciekawą właściwość. Po delikatnym ściśnięciu ich palcami tuż poniżej górnej części korony, wargowe płatki szeroko się rozchylają, ukazując wnętrze kwiatu i tworząc coś na kształt zwierzęcej paszczy (stąd popularna nazwa gatunku).

Tę szczególną cechę wyżlinów, najbardziej doceniają bawiące się w ogrodzie dzieci, które ochoczo sprawdzają możliwości tych pięknych kwiatów. Lwia paszcza jest jednak interesująca nie tylko dla dzieci.

Jedną z zalet lwich paszcz jest też to, że nie są jedzone przez ślimaki.

Lwie paszcze posiadają mnóstwo ozdobnych odmian, o kwiatach w wielu atrakcyjnych kolorach (białe, żółte, różowe, czerwone, pomarańczowe, łososiowe, fioletowe oraz dwubarwne, cieniowane i cętkowane), dlatego są idealne do obsadzania donic, rabat i kwietników. Ze względu na znaczne różnice w wysokościach oraz ogromną liczbę odmian, rośliny podzielono na 4 grupy, co znacznie ułatwia wybór odpowiednich kwiatów.

Najbardziej okazałe są odmiany wysokie, osiągające ok. 60-100 cm wys. Najczęściej uprawia się je na kwiat cięty (kwiaty ścina się, gdy 4-5 dolnych kwiatów w kwiatostanie jest całkowicie rozwiniętych, a reszta pozostaje w pąkach, trwałość w wazonie utrzymują ok. tygodnia), ale mogą być też wykorzystane jako górne piętro rabaty kwiatowej.

Nieco niższe, dorastające do ok. 40-50 cm wysokości, są odmiany średnio wysokie, które mają podobne zastosowanie, co odmiany wysokie.
Kolejne dwie grupy odmian to rośliny niskie (ok. 30 cm wys.) i karłowe (15-20 cm wys.), które zwykle wykorzystuje się do tworzenia rabat kwiatowych, niskich obwódek lub do uprawy w pojemnikach np. na balkonach i tarasach.

Lwia paszcza znakomicie wygląda w jednogatunkowych grupach, ale równie dobrze może być zestawiana z innymi roślinami ozdobnymi. Ładnie komponuje się między innymi z floksami wiechowatymi, heliotropami, rudbekiami, krwawnikami, szałwią omszoną i omączoną (odmiany wysokie i średnio wysokie) oraz z aksamitkami, petuniami, niskimi daliami, dzwonkami (np. karpackim) i starcem popielnym (odmiany niskie).
Karłowe i niskie odmiany wyżlinów, znakomicie nadają się również do uprawy pojemnikowej i do ozdoby balkonów oraz tarasów.

Lwia paszcza jest rośliną bardzo atrakcyjną, ale też dość wymagającą. Gatunek pochodzi z terenów śródziemnomorskich, dlatego kocha ciepło i jest wrażliwy na niskie temperatury. W swojej ojczyźnie jest na ogół krótkowieczną byliną, jednak w Polsce z reguły traktowany jest jako roślina jednoroczna (choć może przetrwać zimę, o ile będzie stosunkowo łagodna).

Wyżlin większy wymaga słonecznego i ciepłego stanowiska uprawy oraz żyznej, próchniczej i wilgotnej gleby o obojętnym lub zasadowym odczynie pH (nie toleruje kwaśnego podłoża).

Lwie paszcze z nasion, czy rozsady?

Ze względu na dość długi okres wegetacji (zakwita po ok. 3-4 miesiącach od wysiewu) oraz wrażliwość na chłód, w naszym kraju wyżliny uprawia się głównie z rozsady.

Nasiona wysiewa się już w marcu do skrzynek ustawionych w szklarni lub w ciepłym inspekcie, a po osiągnięciu przez siewki 2-4 liści właściwych, rośliny pikuje się i wysadza na miejsce stałe po minięciu ryzyka wiosennych przymrozków (po 15 maja w rozstawie uzależnionym od siły wzrostu odmiany czyli co 30, 20 lub 15 cm). Młodym roślinom można też uszczykiwać wierzchołki, dzięki czemu będą się ładniej rozkrzewiały.

Ze względu na dość trudny proces przygotowania rozsady, wiosną lepiej jest jednak kupić gotowe sadzonki u producenta lub na lokalnym targowisku. W ostateczności można też spróbować uprawy roślin z siewu wprost do gruntu (nasiona wysiewa się w kwietniu).

Jednak ze względu na długi okres wegetacji, z tak uprawianych roślin pierwszych kwiatów doczekamy się dopiero późnym latem (sierpień). Lwia paszcza uprawiana z rozsady kwitnie z przerwami od czerwca do października. Regularność kwitnienia możemy zwiększyć, systematycznie usuwając przekwitłe kwiatostany (nowe kwiaty pojawiają się na pędach bocznych).