Tawlina jarzębolistna. Jak uprawiać ten krzew i na co uważać?

Tawlina jarzębolistna (Sorbaria sorbifolia) jest również znana jako sorbaria jarzębinowa, a także tawulec jarzębolistny. Po angielsku jest zwana też „fałszywą tawułą” („false spiraea”). To ładny i wytrzymały krzew o minimalnych wymaganiach. Ma też pewną wadę, którą jednak daje się opanować, a nawet wykorzystać na własną korzyść.

licencje: CC BY-SA 3.0, CC BY-SA 4.0

Tawlina jest niezbyt wysokim krzewem, osiąga wysokość od 1 do 3 m. Ma proste, wzniesione pędy, gęsto pokryte pierzastymi liśćmi. Są one dość długie i składają się z 13-23 listków. Ogólnym wyglądem przypominają liście jarzębiny (jarząbu pospolitego) i stąd właśnie wzięła się część nazwy tawliny – jarzębolistna.

W czerwcu i lipcu tawlina zakwita. Jej kwiaty są białokremowe, drobne, ale zebrane w gęste, wiechowate kwiatostany. Są miododajne. Owoce to mieszki, które dobrze zasychają.

Jesienią liście tawliny ładnie przebarwiają się. Ale kolorowe są również młode liście, pojawiające się wczesną wiosną. Początkowo są różowopomarańczowe, potem żółkną, a następnie zielenieją. Szczególnie intensywnie i długo przebarwiają się liście u tawliny jarzębolistnej "Sem" (jest to holenderska odmiana ozdobna).

Tawlina jarzębolistna pochodzi z Azji północnej i północno-wschodniej, a więc obszarów, gdzie panują surowe warunki naturalne. Dlatego jest odporna na mróz, ale też suszę, a wymagania ma minimalne. Najlepiej rośnie i kwitnie w miejscach słonecznych, na żyznych, lekko wilgotnych, ale przepuszczalnych ziemiach, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Ale poradzi sobie niemal w każdych warunkach. Nie wymaga też żadnych zabiegów pielęgnacyjnych, choć można ją przycinać.

Tawlinie służy przycinanie, może być ono nawet bardzo mocne (do kilkunastu centymetrów nad ziemią). Jej pędy szybko odrosną. Ważne jest to, że sorbarię przycina się zimą, bo bardzo wcześnie „budzi się” po zimie i rozpoczyna wegetację.

Tawlina może być jednak uciążliwa. Wytwarza ona liczne odrosty korzeniowe, za pomocą których rozrasta się na boki. W sprzyjających warunkach może szybko zarosnąć ogród. Niestety wycinanie odrostów nie jest skuteczne, a nawet sprzyja ich odrastaniu (podobnie jak u sumaka octowca, zwanego „zemstą sąsiada”).

Dlatego już przy sadzeniu tawliny trzeba zadbać o ograniczenie jej ekspansji. Można wkopać w ziemię specjalne bariery korzeniowe, wykonane z odpornego tworzywa sztucznego (najczęściej HDPE – polietylenu o wysokiej gęstości). Można ją też posadzić w dużej donicy lub np. starej beczce lub innym tego typu pojemniku.

Do mniejszych ogrodów warto wybierać wspomnianą odmianę tawliny "Sem", która poza tym, że jest kolorowa, to również jest mniejsza i nieco słabiej rozrasta się.

licencja CC BY-SA 4.0

Tendencję do rozrastania się tawliny można jednak wykorzystać. Jeśli nasz ogród jest naprawdę duży, jego fragment możemy łatwo i szybko zagospodarować za pomocą tego krzewu. Tawlina świetnie nadaje się także do obsadzania skarp i stabilizowania gruntów. Jest tym bardziej pożyteczna, że jest bardzo odporna na różne zanieczyszczenia, zarówno powietrza, jak i ziemi. Sprawdzi się np. jako wał zieleni oddzielający od ruchliwej ulicy (pamiętajmy jednak, że jej liście opadną na zimę).