Imbir – aromatyczna przyprawa o właściwościach leczniczych

W Polsce imbir zyskał popularność całkiem niedawno, ale jego żółtawe, mocno rozgałęzione i pokryte kremową skórką korzenie, są już obecnie dostępne niemal w każdym większym markecie spożywczym. Coraz chętniej podejmujemy się też uprawy rośliny w doniczce, bo jak się okazuje, wcale nie jest to takie trudne.

Jeśli posiadamy kawałek zdrowego, jędrnego, świeżego kłącza i wiosną posadzimy je do niezbyt głębokiej, ale szerokiej doniczki, w niedługim czasie ze śpiących oczek rozwiną się smukłe, zielone pędy. Jeżeli zapewnimy roślinie odpowiednie warunki, już po kilku miesiącach będziemy mogli zbierać pierwsze, dojrzałe kłącza.

Bez względu jednak na to, czy wyhodujemy je samodzielnie czy kupimy w sklepie, z pewnością będziemy mieć z nich ogromny pożytek, gdyż imbir to znakomita przyprawa i wartościowa roślina lecznicza.

W kuchni znajduje zastosowanie przede wszystkim jako dodatek do potraw wschodnich (głównie chińskich i azjatyckich), ale też ważny składnik mieszanek przyprawowych, dodawanych m.in. do pierników, drobiu, pasztetów, sosów, pieczeni oraz dań warzywnych i rybnych (np. przyprawa do piernika Kamis, przyprawa curry). Korzenny, słodko-kwaśny, ostry, lekko palący smak imbiru, znakomicie sprawdza się także w napojach orzeźwiających i lemoniadach.

Obrane ze skórki plasterki świeżego kłącza, mogą też znakomicie zastępować cytrynę, dlatego coraz częściej dodawane są też do herbat i kompotów. Imbir wchodzi również w skład niektórych rodzajów piwa, nadając im charakterystyczny, lekko korzenny smak i aromat. Świeży imbir znakomicie nadaje się także do kandyzowania w cukrze, a suszony sprawdza się jako przyprawa wzbogacająca smak dżemów, powideł, galaretek, win, likierów, miodów pitnych oraz nalewek.

Ze względu na wyrazisty smak, w kuchni imbir powinien być jednak stosowany z umiarem. Dobrze komponuje się z większością egzotycznych przypraw (np. cynamonem, goździkami, kurkumą, gałką muszkatołową), ale NIE najlepiej smakuje w połączeniu z aromatycznymi ziołami (np. oregano, bazylia, tymianek, szałwia).

Imbir to jednak nie tylko znakomita przyprawa, ale także nieoceniona roślina lecznicza. Najbardziej wartościowy jest imbir lekarski, w którego świeżych kłączach (susz to jedynie aromatyczna przyprawa), znajdują się liczne związki chemiczne (m.in. gingerol, olejki eteryczne, kwasy organiczne, żywice, węglowodory: zingiberen, zingiberol, limonen i minerały: wapno, żelazo, magnez, a także wiele innych substancji aktywnych).

Mają one między innymi działanie odkażające, rozgrzewające, przeciwbólowe, wykrztuśne, napotne, przeciwgrzybiczne, bakteriobójcze, przeciwłojotokowe, przeciwwirusowe, wiatropędne oraz wzmacniające.

Jego stosowanie poleca się głównie osobom cierpiącym na zaburzenia trawienia i choroby układu pokarmowego (wspomaga trawienie, zapobiega wzdęciom, mdłościom i zaparciom, łagodzi zgagę, poprawia pracę jelit) oraz osobom zmagającym się z częstymi infekcjami i przeziębieniami (wspomaga działanie układu odpornościowego i pomaga zwalczyć kaszel oraz nieżyt górnych dróg oddechowych).

Stosowanie imbiru pomaga także obniżyć poziomu złego cholesterolu, reguluje ciśnienie krwi, poprawia pracę układu krążenia, zwiększa przemianę materii, a nawet łagodzi bóle różnego pochodzenia (np. migrenowe, stawowe, mięśniowe). Za pomocą imbiru, można również leczyć niektóre choroby skóry takie jak łupież, trądzik, łuszczyca, grzybica czy stany zapalne. Imbir traktowany jest też jako afrodyzjak i wchodzi w skład niektórych leków na potencję.

Sięgając po kłącza imbiru, musimy jednak pamiętać, że nie każdy może z nich bezpiecznie korzystać. Imbir podnosi poziom testosteronu i wchodzi w interakcje z lekami hormonalnymi, dlatego NIE powinien być stosowany przez kobiety w ciąży (i karmiące) oraz osoby przechodzące kurację hormonalną. Nie powinny go również stosować osoby zażywające leki przeciwzakrzepowe.