Pasiatka – roślina doniczkowa dla każdego. Jak uprawiać pasiatkę

Pasiatka zwisła w mieszkaniach jest bardzo popularna, często myli się ją z podobną, ale rzadziej spotykaną, drobniejszą i mniej dekoracyjną trzykrotką (Tradescantia). Pasiatka ma jednak od niej większe, grubsze i bardziej paskowane liście oraz wyraźniej zaznaczone na pędach, zgrubiałe kolanka.

Zewnętrzna, ciemnozielona część jej blaszek liściowych pokryta jest szerokimi, podłużnymi, biało-srebrzystymi pasami (czasami też dodatkowo różowymi lub bordowymi), które pięknie kontrastują z purpurowym lub fioletowym spodem liści. Pędy rośliny mogą dorastać nawet do 1 m długości, na całej długości gęsto pokrywając się dekoracyjnymi liśćmi.

W sprzyjających warunkach pasiatka może też kwitnąć, ale jej kwiaty nie mają szczególnej wartości ozdobnej, dlatego lepiej jest je usuwać, aby bez potrzeby nie wyczerpywały rośliny.

Pasiatka to jedna z najłatwiejszych i najmniej wymagających roślin pokojowych. Może rosnąć w każdej typowej ziemi kwiatowej, choć oczywiście lepiej będzie się czuła w podłożu żyznym i próchniczym. Nie wymaga też zbyt częstego podlewania. Ziemia w jej doniczce powinna być lekko wilgotna, ale nigdy mokra, gdyż wtedy roślinie grozi zalanie.

Najważniejszym czynnikiem odpowiadającym za prawidłowy rozwój zebriny jest właściwa ilość światła. Roślina kocha jasne, widne stanowiska, ale woli rozproszone światło niż pełne słońce, dlatego powinna być uprawiana w pobliżu południowego okna, delikatnie osłoniętego cienką firanką. Jeśli będzie miała zbyt mało światła, jej liście zaczną tracić ozdobne pasy (staną się prawie całkiem zielone), a pędy będą się wyciągać, kiedy natomiast będzie narażona na bezpośrednie słońce, może zostać poparzona.

Pasiatki rosną bardzo szybko, dlatego w sezonie wegetacyjnym warto je systematycznie nawozić. Do tego celu lepiej jednak wybrać nawozy dla roślin kwitnących, które w swoim składzie zawierają podwyższoną ilość potasu, niż nawozy dla roślin zielonych (z przewagą azotu), gdyż roślina nadmiernie zasilana azotem, zacznie tworzyć bardziej zielone liście, a kolorowe pasy będą zanikać.

Pasiatka nie wymaga żadnych szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych i rzadko potrzebuje ochrony przed chorobami i szkodnikami. Jedynym zabiegiem, jaki warto co jakiś czas przeprowadzić, to przycięcie jej zbyt długich pędów (najlepiej to zrobić w marcu-kwietniu), dzięki czemu zachowa ładny, zwarty pokrój.

Pasiatka nie oczekuje też specjalnych warunków w okresie zimowym. Wprawdzie potrzebuje dobrze oświetlonego stanowiska i nieco bardziej ograniczonego podlewania (nie należy jej też w tym czasie nawozić), ale nie wymaga specjalnego pomieszczenia. Zakres temperatur jaki w tym czasie toleruje jest dość szeroki i waha się od (13)15-24°C, dlatego z powodzeniem może zimować zarówno w mieszkaniu jak i w chłodniejszym miejscu (np. widnym holu lub na jasnej werandzie).

Równie łatwe jak uprawa zebriny jest też jej rozmnażanie. Nowych roślin zwykle nie uzyskuje się jednak przez wysiew z nasion, ale prze ukorzenianie sadzonek pędowych, pobieranych z dorosłych egzemplarzy lub pozyskiwanych przy okazji cięcia.

Takie sadzonki doskonale ukorzeniają się w wodzie lub w wilgotnym podłożu, szybko wypuszczając korzonki ze znajdujących się na nich „kolanek”. Po ukorzenieniu, można je od razu umieścić w docelowych doniczkach, gdyż nie wymagają pikowania lub dodatkowego przesadzania.

Pasiatka jest jednak nie tylko bardzo atrakcyjną i łatwą w uprawie, ale też dość uniwersalną roślina. Z powodzeniem można uprawiać ją w wiszących doniczkach lub wykorzystywać w kompozycjach z innymi roślinami. Znakomicie sprawdza się też jako roślina okrywowa, sadzona u podstawy wyższych roślin, tworzących goły „pieniek” (np. kordylin) lub wypełniająca.

Jej pędy możemy również fantazyjnie mocować na ciekawych podporach (np. palikach owiniętych mchem lub konstrukcjach z drutu w kształcie koła bądź serca), rozpinać nad oknami lub pozwolić im się swobodnie zwieszać z półki naściennej. Roślina doskonale nadaje się też do uprawy hydroponicznej.