Trzykrotka wirginijska do ogrodu. Uprawa, wymagania, zalety i wady

Trzykrotka wirginijska należy do tej samej rodziny co popularne trzykrotki domowe, ale wygląda zupełnie inaczej i ma inne wymagania uprawowe.

Podobnie jak u większości trzykrotek, jej cechą charakterystyczną są typowe, ale dość duże, trzypłatkowe kwiaty z wyraźnie widocznymi, żółtymi pylnikami. Kwiaty mają zwykle barwę niebieską lub fioletową (m.in. odmiany: „Charlotte”, „Concord Grape”), ale zdarzają się też odmiany o kwiatach różowych i białych (np. „Innocence”, „Eva”).

Pojedynczy kwiat osadzony jest na owłosionej szypułce i wraz z innymi kwiatami tworzy na szczycie sztywnego pędu niewielki, baldachowaty kwiatostan.

Kwiaty w kwiatostanie rozwijają się z pąków stopniowo, więc kiedy jedne przekwitają, na ich miejscu pojawiają się następne. Trzykrotki kwitną od maja do lipca, a po przycięciu powtarzają kwitnienie.

Obok kwiatów ozdobą rośliny są też spłaszczone, długie (ok. 30 cm), przewieszające się na zewnątrz liście, tworzące dużą, wzniesioną kępę. U gatunku liście po kwitnieniu żółkną i tracą urodę, u odmian mieszańcowych pozostają zielone przez cały sezon. Jedynie na stanowisku zbyt suchym rozkładają się na boki i więdną, dlatego warto je po kwitnieniu przyciąć.

Trzykrotka wirginijska dorasta zwykle do wysokości ok. 50-60 cm, ale jej odmiany mieszańcowe mogą być niższe (ok. 40 cm) lub znacznie wyższe (ok. 80-120 cm), a także mogą posiadać kwiaty w większej palecie barw (np. „Bilberry Ice”, „Red Grape”, „Carmine-Red”, „Valour”, „Osprey”) i kolorowe liście („Sweet Kate”).

Zamieszanie w nazewnictwie roślin, utrudnia ich właściwą identyfikację (miewają z nim nawet problemy sami sprzedawcy), nie ma to jednak większego wpływu na warunki uprawy trzykrotki, która nie jest trudna, nawet dla początkującego ogrodnika.

Roślina urośnie prawie wszędzie i na każdym stanowisku, ale najładniej będzie prezentować się w półcieniu i na żyznej, próchniczej, stale lekko wilgotnej glebie. Jeśli zacznie jej doskwierać susza, straci jednak atrakcyjny wygląd, a jej liście będą więdnąć i rozkładać się na boki.

Gdy trzykrotka przekwitnie, dobrze jest ściąć ją na wysokości kilku centymetrów nad ziemią. Dzięki temu wypuści nowe liście i powtórzy kwitnienie w drugiej połowie lata. Poza cięciem, trzykrotka wirginijska nie wymaga żadnych innych zabiegów pielęgnacyjnych.

Jest odporna na kaprysy pogodowe, dobrze zimuje bez okrycia i nie jest podatna na ataki chorób czy szkodników. Nie oczekuje też częstego odmładzania, gdyż na jednym miejscu może pozostać przez wiele lat, z roku na rok tworząc coraz większą kępę.

Rozmnażanie trzykrotki też nie jest trudne. Młode egzemplarze można pozyskać wysiewając nasiona jesienią do gruntu lub dzieląc kłącza wczesną wiosną bądź jesienią, po kwitnieniu.

Podejmując się rozmnażania rośliny musimy jednak pamiętać, że sadzonki otrzymane z nasion mogą znacząco różnić się od rośliny matecznej, szczególnie, jeśli nasiona pochodziły od odmian mieszańcowych. Dzięki podziałowi kłączy otrzymamy natomiast wierne kopię rośliny matecznej, dlatego jeśli zależy nam na konkretnych cechach odmianowych, jest to najlepszy sposób rozmnażania rośliny.

Niestety, mimo wielu zalet, trzykrotka wirginijska nie jest rośliną idealną. Gatunek chętnie zawiązuje nasiona i to w dużej ilości, dlatego łatwo daje obfity samosiew. Siewki trudno jest usunąć, dlatego roślina może stać się inwazyjna.

Dobrze jest też od razu wybrać dla niej docelowe stanowisko, gdyż raz posadzona w danym miejscu, jest trudna do usunięcia (nawet wyrywana i wykopywana, potrafi się odradzać z kawałków kłączy pozostawionych w ziemi).

Jeśli jednak oczekujemy rośliny atrakcyjnej i mało wymagającej, trzykrotka wirginijska i jej atrakcyjne odmiany mieszańcowe (grupa odmian określana jako trzykrotka Andersona), spełnią nasze oczekiwania.

Musimy tylko wybrać dla rośliny odpowiednie miejsce (wilgotne rabaty bylinowe, brzegi zbiorników wodnych, dobrze wygląda w towarzystwie liliowców, funkii czy irysów syberyjskich), pilnować, aby się nie rozsiała i planować pozostawienie jej w ogrodzie na dłużej.

Polecamy: Bariery korzeniowe - sposób na zbytnio rozrastające się rośliny