Ardizja ozdobi dom na święta i nie tylko. To piękne mini drzewko, które rośnie w doniczce. Sprawdź, jak o nie zadbać

Ardizję od jesieni do wiosny zdobią ją liczne, okrągłe, jaskrawoczerwone jagody (u niektórych odmian białe), zebrane w gęste grona pod koroną gałązek pokrytych zielonymi, błyszczącymi liśćmi.

Ardizja pochodzi z Japonii i południowo-wschodniej Azji, gdzie rośnie w naturze, przybierając postać niewielkiego krzewu lub małego drzewka wysokości ok. 1 m. Podobny pokrój i rozmiary osiąga również w uprawie doniczkowej i choć jej boczne pędy wyrastają z łodygi niemal poziomo, nie są zbyt długie, dlatego roślina nie potrzebuje dla siebie szczególnie dużo miejsca.

Największą ozdobą ardizji jest jej drzewkowaty pokrój, zielone, błyszczące, skórzaste liście oraz dojrzewające pod koniec lata atrakcyjne, choć niejadalne owoce, pozostające na roślinie nawet przez pół roku. Mniej ozdobne są natomiast białe lub różowe, niepozorne kwiaty, pojawiające się na pędach w czerwcu. Jeśli chcemy, by zawiązało się z nich więcej owoców, możemy je zapylać, przenosząc pyłek między kwiatkami za pomocą delikatnego pędzelka (w ogrodzie zrobią to za nas owady).

Ardizja drzewiasta to roślina wyjątkowo piękna i atrakcyjna, ale też dość wymagająca (na nieodpowiednie warunki reaguje zrzucaniem liści oraz owoców), dlatego przed rozpoczęciem uprawy, powinniśmy dobrze poznać jej wymagania. Ardizja oczekuje przede wszystkim bardzo dużo światła, dlatego należy wybrać dla niej jak najbardziej widne, ale osłonięte przed bezpośrednim słońcem stanowisko.

Roślinie trzeba też zapewnić odpowiednią wilgotność podłoża, gdyż jest tak samo wrażliwa na suszę jak i na zalanie. Z tego względu powinniśmy podlewać ją często, lecz umiarkowanie, przed każdym podlaniem sprawdzając, czy wierzchnia warstwa podłoża zdążała już nieco przeschnąć.

Trzeba też pamiętać o umieszczeniu na dnie doniczki drenażu, który pozwoli odprowadzić nadmiar wody z pojemnika na zewnątrz. Ardizja nie tylko jednak potrzebuje wilgotnego podłoża, ale też powietrza, dlatego zależy ustawić doniczkę z rośliną na wilgotnych kulkach keramzytu lub umieścić w jej pobliżu nawilżacz powietrza.

Do prawidłowego rozwoju ardizja potrzebuje też odpowiednich temperatur. W swoim naturalnym środowisku zimą przechodzi w stan spoczynku, dlatego także w uprawie doniczkowej będzie potrzebowała kilku tygodni wytchnienia. Dlatego też od wiosny do jesieni należy zapewnić jej temperaturę pokojową (ok. 20-24°C), ale zimą już znacznie niższą, wynoszącą ok. 12-15°C (nie mniej niż 8°C). Jeśli chcemy ją wykorzystać jako świąteczną ozdobę, zapewnijmy jej możliwie chłodne miejsce (nie stawiajmy jej przy grzejniku!).

W czasie spoczynku, rośliny nie należy też nawozić, ani zbyt często podlewać, pozwalając jej w spokoju się zregenerować. Kiedy wiosną ardizja ponownie rozpocznie wegetację, przenosimy ją w cieplejsze miejsce, zaczynamy obficiej podlewać oraz wznawiamy nawożenie płynnymi nawozami dla roślin doniczkowych.

Wiosną roślinę możemy też przesadzić (lubi przyciasne doniczki, dlatego wystarczy zrobić to raz na 2-3 lata) oraz przyciąć, korygując pokrój korony. W sezonie wiosenno-letnim możemy również wynieść ją na balkon lub taras, umieszczając w widnym, ale osłoniętym przed bezpośrednim słońcem miejscu.

Ze względu na swoje piękne jagody, ardizja drzewiasta powinna zajmować w mieszkaniu szczególne miejsce, gdyż najlepiej prezentuje się jako soliter w ładnej, ozdobnej doniczce (niezbyt dobrze sprawdza się w kompozycjach z innymi roślinami). Może być też doskonałą ozdobą wnętrza w okresie świąt Bożego Narodzenia, gdyż kolor jej owoców znakomicie wpisuje się w tradycyjne barwy tego święta. Trochę mniej nadają się do tego celu odmiany o białych owocach, których barwa nie jest już tak wyrazista (np. „Alba”).

Sprawdź: Jak uprawiać ostrokrzew kolczasty w ogrodzie i co zrobić, żeby miał owoce? Na to zwróć uwagę

Zanim jednak zdecydujemy się na zakup rośliny, powinniśmy wcześniej poznać jej szczególną cechę. Czasami ardizja tworzy na liściach niewielkie, gruzełkowate zgrubienia, które możemy zauważyć podczas oglądania rośliny. Gruzełki skupiają pożyteczne bakterie symbiotyczne, które wiążą azot z powietrza i wspierają rozwój rośliny. U zdrowego egzemplarza są one więc jak najbardziej pożądane, dlatego nie należy się nimi martwić.