Kalina japońska: jak uprawiać ten krzew, jakie ma wymagania i odmiany

Kalina japońska (Viburnum plicatum) przybyła z Dalekiego Wschodu, choć rośnie nie tylko w Japonii – występuje też w Chinach, Korei i na Tajwanie. Wygląda atrakcyjnie przez cały sezon i nie ma wygórowanych wymagań.

Rośnie niezbyt szybko, a maksymalnie dorasta do 1,5-3 m wysokości. Trzeba jednak zostawić sporo miejsca wokół krzewu, bo ma rozłożysty pokrój i bywa nieco szersza niż wyższa. Część jej gałęzi jest ułożona poziomo. To właśnie one sprawiają, że kwiaty kaliny japońskiej są pięknie wyeksponowane. Kaliny japońskie mają najczęściej kwiaty zebrane w płaskie kwiatostany (podobne jak u kaliny koralowej). W ich centralnej części znajdują się drobne biało-zielone kwiaty płodne, ale są one otoczone znacznie okazalszymi, najczęściej białymi tzw. kwiatami płonnymi. Mają one za zadanie wabić owady zapylające, ale są też największą ozdobą rośliny. Dostępne odmiany kaliny japońskiej mają różne proporcje kwiatów płodnych i płonnych.

Są także odmiany, które wytwarzają tylko okazałe kwiaty płonne – one z kolei przypominają dobrze znane kaliny buldeneż. Kaliny japońskie kwitną przeważnie późną wiosną i niekiedy powtarzają kwitnienie późnym latem.

Kalina japońska mają też dość charakterystyczne liście – mają one jajowaty kształt, ząbkowane brzegi i głęboko wcięte nerwy. Część łacińskiej nazwy tej rośliny  – plicatum – oznacza zwijany, plisowany i nawiązuje właśnie do ukształtowania liści. Liście tych krzewów są ciemnozielone, a jesienią bardzo atrakcyjnie przebarwiają się na różne odcienie czerwieni. Wtedy też krzewy (odmiany o kwiatach płodnych) zdobią też owoce, które początkowo są czerwone, a z czasem przybierają granatowoczarny kolor.

Kalina japońska nie należy do szczególnie wymagających krzewów. Jest tolerancyjna co do ziemi, choć najlepiej rośnie na glebach żyznych, przepuszczalnych i o lekko kwaśnym odczynie. Dobrze czuje się w miejscach słonecznych, ale może też rosnąć w lekkim cieniu. W jej codziennej pielęgnacji trzeba zadbać o to, żeby gleba była wilgotna (ale nie mokra) – kiedy nie pada, wymaga podlewania. Warto ją zasilać kompostem.

Licencja CC BY-SA 3.0

Przycinanie kaliny japońskiej nie jest konieczne. Jednak jeśli chcemy skorygować jej pokrój lub wielkość możemy to zrobić – zaraz po kwitnieniu. Natomiast wiosną przeprowadza się tylko cięcie sanitarne (usuwamy uszkodzone lub suche pędy).

Niestety w polskich warunkach kalina japońska ma sporą wadę – nie jest w pełni odporna na mróz. Poleca się ją przede wszystkim do uprawy w cieplejszych regionach kraju, ale nawet i tam wymaga zabezpieczenia przed mrozem. Warto ją osłonić agrowłókniną i wyściółkować także ziemię wokół krzewu. Zwracajmy też uwagę na mrozoodporność poszczególnych odmian, bo mogą występować pewne różnice.

Bardzo ważne jest też to, żeby sadzić ten krzew w miejscach zacisznych i osłoniętych.

W chłodniejszych regionach kalinę można uprawiać w donicach i przenosić na zimę do chłodnego pomieszczenia, z dostępem światła. Jednak w przypadku starszych krzewów, będzie to wymagało sporej ilości miejsca.

Kalina japońska ma sporo odmian, różniących się przede wszystkim wyglądem kwiatów i pokrojem. Do popularnych odmian należą:

• kalina japońska Watanabe – to odmiana, która rośnie wolno i charakteryzuje się bardzo długim czasem kwitnienia – od czerwca do września,
• kalina japońska Mariesii – odmiana kwitnąca obficie i wytwarzająca duże kwiatostany (ułożone parami na pędach), kwitnie w maju i czerwcu,
• kalina japońska Cascade – to krzew o dość szerokim pokroju, tworzy duże kwiatostany, kwitnie w maju i czerwcu,
• kalina japońska Kilimandżaro Sunrise (Kilimanjaro Sunrise) – ma stożkowaty pokrój, a jej kwiaty podczas kwitnienia przebarwiają się na różowo, kwitnie w maju i czerwcu,
• kalina japońska Pink Beauty – tworzy niezbyt duże kwiatostany, ale kwiaty płonne z czasem przybierają wyraźnie różowy kolor (początkowo są białe), kwitnienie maj-czerwiec,
• kalina japońska St. Kaverne – to odmiana o jasnozielonych liściach i biało-kremowych kwiatach, które pojawiają się w maju i czerwcu,
• kalina japońska Lanarth – to jedna z bardziej rozłożystych i większych odmian, kwitnąca na biało w maju i czerwcu.

Natomiast popularną odmianą, która ma tylko kwiaty płonne jest kalina japońska Grandiflorum (zwana też Rotundifolium). Wytwarza ona kuliste kwiatostany, złożone tylko z dużych kwiatów płonnych. Są one początkowo zielonkawe, następnie bieleją (brzegi płatków mogą przebarwiać się na różowo). Kwiaty utrzymują się przez kilka tygodni. Ta odmiana nie wytwarza owoców. Kwiaty można pomylić z odmianą kaliny koralowej zwaną Roseum lub buldeneż, ale obie rośliny mają zupełnie inne liście.