Kwiaty na podmokłą i wilgotną ziemię. Co sadzić, gdy gleba w ogrodzie jest mokra

Pamiętajmy też, że jeśli którąś z tych roślin będziemy chcieli posadzić w ziemi, która wilgotna nie jest, będziemy ją musieli regularnie podlewać.

Te dwa gatunki irysów (kosaćców) doskonale radzą sobie z wilgotną, a nawet podmokłą ziemią. Można nimi obsadzać brzegi oczek wodnych i innych zbiorników. Lubią ziemię żyzną, próchniczą. Najlepsze dla nich są miejsca półcieniste, ale mogą być też słoneczne. Irysy żółte – zgodnie z nazwą – kwitną na żółto (od maja do lipca), irysy syberyjskie – najczęściej mają fioletowoniebieski kolor kwiatów (są też odmiany białe i w różnych odcieniach fioletu). Obydwa gatunki są wieloletnie i odporne na mróz.

Do roślin, które muszą mieć wilgotną ziemię należy również jarzmianka. To atrakcyjna bylina o ciekawych kwiatach. Jest dość wysoka (do 90 cm), ale ma delikatny, ażurowy pokój. Kwitnie najczęściej na różowo, ale ma odmiany o przeróżnych odcieniach – od ciemnoczerwonych do białych. Dobrze rośnie w cieniu i półcieniu, ale może być sadzona w bardziej nasłonecznionych miejscach (pod warunkiem, że będzie miała stale wilgotną ziemię). Trzeba jednak pamiętać, że ziemia dla jarzmianki, choć wilgotna, powinna być żyzna i przepuszczalna (woda nie powinna stać przy korzeniach).

Języczka pomarańczowa ma ładne liście (od spodu przebarwione na fioletowo) i dekoracyjne kwiaty w żółto-pomarańczowym kolorze. Zakwita latem i kwitnie do jesieni. Lubi miejsca w półcieniu, a nawet cieniu i musi mieć stale wilgotną ziemię. Może rosnąć na brzegach zbiorników wodnych. To okazała roślina – dorasta do 1-1,5 m wysokości, a jej liście tworzą spore kępy i rozrastają się na boki, więc trzeba jej zapewnić odpowiednią ilość miejsca. Zimuje bez problemu.

Knieć błotna, zwana popularnie kaczeńcem lub kaczyńcem to roślina, która musi mieć ziemię nie tylko wilgotną, ale stale podmokłą. Można ją sadzić na brzegach oczek wodnych. Kwitnie na żółto – od kwietnia/maja do czerwca. Liście ma ciemnozielone, tworzą one niezbyt duże kępy (dorasta do ok. 30-40 cm wysokości). Lubi miejsca słoneczne lub lekko zacienione. Jest odporna na mróz i szkodniki. Wszystkie części knieci błotnej są trujące.

Dekoracyjna i pożyteczna jest także mięta – wszystkie jej gatunki lubią wilgotną ziemię, a najbardziej mokrą – mięta nadwodna oraz dekoracyjna – mięta długolistna. Obydwa gatunki można wykorzystywać jako rośliny przyprawowe i zioła (ich zapach różni się od siebie, ale jest niewątpliwie „miętowy”). Nie są wymagające, w naturze rosną nad zbiornikami i ciekami wodnymi. W ogrodzie również docenią wilgoć i półcień lub cień. Można je wykorzystywać jako element naturalistycznych nasadzeń. Mięta długolistna ma charakterystyczne, srebrzyste liście, pokryte kutnerem i wydłużone, liliowe kwiatostany, dorasta do 1 m wysokości. Mięta nadwodna ma liście owalne lub jajowate oraz kuliste kwiatostany.

Na podmokłe tereny szczególnie dobrze nadają się niezapominajki błotne, ale również niezapominajki leśne (najczęściej uprawiane w ogrodach) lubią wilgotną ziemię. Rośliny obydwu gatunków są bardzo do siebie podobne i w dodatku – krzyżują się ze sobą. Niezapominajki błotne to byliny (leśne są dwuletnie) o charakterystycznych niebieskich kwiatach, z żółtym oczkiem. Bywają też odmiany o kwiatach białych lub różowych. Niezapominajki łatwo się rozsiewają, ale nie są uciążliwe. To rodzime rośliny, więc są w pełni przystosowane do klimatu.

Uprawiając tę roślinę nie należy obawiać się poparzeń, bo jej nazwa pochodzi od tego, że występuje „parami” – jest dwupienna czyli występują rośliny męskie i żeńskie. Kwitną jedne i drugie, choć nieco różnią się wyglądem kwiatostanów. Parzydła tworzą kępy podwójnie pierzastych liści. Z nich wyrastają wysokie, pędy kwiatowe, zwieńczone wiechowatym kwiatostanem w kolorze białym lub kremowym. Są one podobne do nieco bardziej popularnych tawułek Arendsa, ale znacznie od nich większe. Kiedy kwitną, a robią to w czerwcu i lipcu, mogą mieć nawet ponad 2 metry.

Parzydła potrzebują żyznej, próchniczej i stale wilgotnej ziemi. Najlepiej rosną w półcieniu.

Jeśli szukamy niezbyt wysokich roślin na mokrą ziemię, zwróćmy uwagę na pstrolistkę sercowatą (ta roślina jest też znana jako tułacz pstry). Jej główną ozdobą są kolorowe liście (szczególnie u odmiany Chamaeleon) – przebarwione na żółto, kremowo i czerwono. Znacznie mniej okazałe są kwiaty pstrolistki, które pojawiają się latem. Ta roślina najlepiej czuje się na ziemiach stale wilgotnych, ale przepuszczalnych, o lekko kwaśnym odczynie. Jest wieloletnia, ale nie jest w pełni odporna na mróz, więc warto ją okrywać przed zimą (szczególnie młode rośliny oraz w chłodniejszych regionach kraju).

Wilgotną ziemią lubią także różne gatunki rutewek. Można je sadzić w pobliżu zbiorników wodnych, najlepiej w półcieniu. Rutewki mają delikatne, pierzaste kwiaty (złożone z pręcików), ale wytwarzają ich bardzo dużo. Najczęściej mają kwiaty w odcieniach różu, fioletu, ale też białe i żółtawe. W ogrodach spotyka się kilka gatunków rutewek, różniących się właśnie kolorem kwiatów, pokrojem, kształtem liści, a także wielkością, choć wszystkie to raczej spore rośliny (od 1 do 2 m wys.).

To piękne i kolorowe byliny, które długo kwitną i mają dość kompaktowe rozmiary. Są uprawiane w wielu ogrodach, niekoniecznie na podmokłej ziemi. Wymagają jednak wtedy regularnego i intensywnego podlewania, bo jeśli mają za sucho – słabo rosną i nie kwitną. Dlatego tawułki warto sadzić w miejscach wilgotnych i półcienistych. Ziemia, choć wilgotna musi być przepuszczalna, żyzna i próchnicza. W takich warunkach chętnie i obficie kwitną, wytwarzając różnokolorowe kwiaty. Są one bardzo drobne, ale zebrane w większe, wiechowate kwiatostany.