Guzmania - kwitnąca kuzynka ananasa. Tajniki uprawy

Należąca do rodziny bromeliowatych guzmania, to jedna z chętniej uprawianych roślin doniczkowych. Jej kompaktowe rozmiary, piękne liście i wspaniałe, barwne kwiatostany sprawiają, że jest znakomitą ozdobą każdego wnętrza. Mimo swojego egzotycznego pochodzenia, nie powinna też sprawiać kłopotów uprawowych, jeśli tylko będziemy wiedzieli, jak należy się nią zająć.

Guzmanie to rośliny pochodzące z tropikalnych lasów Ameryki Środkowej i Południowej, dlatego ich wymagania uprawowe są dość wysokie. Istnieje jednak kilka gatunków, które dość dobrze radzą sobie w warunkach domowych, dlatego z powodzeniem mogą być uprawiane w mieszkaniach. Należą do nich przede wszystkim:

• guzmania języczkowata - Guzmania lingulata - mająca rozetę szerokich, długich, błyszczących liści i duży kwiatostan złożony z jaskrawo ubarwionych, błyszczących listków przykwiatkowych i drobnych, niepozornych, białych lub kremowych kwiatów) wraz z licznymi odmianami i formami ozdobnymi (m.in. minor i splendens)
• guzmania jednokłosa - [i]Guzmania monostachya [/i]– której ozdobą jest rozeta zielonych, błyszczących liści i trójbarwny, kłosowaty kwiatostan, rozwijający się na szczycie sztywnej, długiej łodygi)
• guzmania mozaikowa - [i]Guzmania musaica[/i], o pięknych liściach pokrytych ciekawymi wzorami i o oryginalnych kwiatach).

Guzmanie w naturalnym środowisku są zwykle epifitami i zasiedlają wgłębienia konarów, szczeliny skalne lub szpary w pniach drzew, gdzie zwykle gromadzi się dużo materii organicznej. Dlatego też w uprawie doniczkowej także wymagają bardzo lekkiego, próchniczego, bogatego w substancję organiczną i przepuszczalnego podłoża. Najbardziej odpowiednia będzie dla nich ziemia, składająca się głównie z substratu torfowego z dodatkiem mchu torfowca i kompostu, posiadająca lekko kwaśny odczyn pH.

Guzmanie w naturze rosną zwykle w cieniu drzew, dlatego także w mieszkaniu oczekują jasnego, ale osłoniętego przed bezpośrednim słońcem stanowiska uprawy. Ze względu na swoje egzotyczne pochodzenie, rośliny potrzebują też przez cały rok dość wysokiej temperatury powietrza i podłoża (ok. 18-24°C).

Nie znoszą chłodów (temp. poniżej 15-16°C), przeciągów i częstej zmiany miejsca, dlatego od razu należy wybrać dla nich odpowiednie stanowisko, oddalone od otwieranego jesienią i zimą okna. Jeśli roślina zostanie przechłodzona, końcówki jej liści zaczną brązowieć i zasychać, a w skrajnych przypadkach mogą nawet obumierać.

W uprawie doniczkowej, guzmanie oczekują także podwyższonej wilgotności powietrza i podłoża. Rośliny należy więc podlewać często, lecz umiarkowanie oraz systematycznie zraszać ich liście lub umieścić w pobliżu doniczki nawilżacz powietrza. Podlewanie guzmanii jest dość specyficzne, dlatego należy wiedzieć, jak je przeprowadzać.

Do podlewania guzmanii najlepiej wykorzystać miękką, odstaną wodę o temperaturze pokojowej. Wodę należy wlać zarówno do doniczki jak i do znajdującego się po środku rozety liściowej wgłębienia (lejka). Jeśli rośliny mają się rozwijać prawidłowo, w lejku liściowym zawsze powinno znajdować się nieco wody, gdyż w naturze guzmanie w taki właśnie sposób ją gromadzą. Woda nie może natomiast zalegać w doniczce ani na podstawce, gdyż delikatne korzenie roślin szybko zgniją.

Guzmanie źle też reagują na przesuszenie podłoża, gdyż wtedy ich liście zaczynają brązowieć i zamierać. W niewłaściwych warunkach, rośliny są też bardziej narażone na ataki szkodników (np. wełnowce, przędziorki).

Uprawiając guzmanie, musimy liczyć się jednak z tym, że podobnie jak wiele innych roślin z rodziny bromeliowatych (ananasowatych), zakwitają tylko raz w życiu, utrzymując kwiatostany na pędach przez ok. 1,5-2 miesiące.

Po przekwitnieniu ich główna rozeta liściowa zamiera, przedtem wydając jednak małe rozetki potomne, które po oddzieleniu od egzemplarza matecznego, mogą od razu podjąć samodzielną wegetację. Młode sadzonki przy odpowiedniej opiece zakwitają zwykle po ok. 2-3 latach uprawy.

Dostępne w handlu guzmanie, z powodzeniem można uprawiać w pokoju, ale znacznie lepiej będą się czuły w oknie kwiatowym, ogrzewanej oranżerii lub w widnej, ciepłej łazience.