Hortensje krzewiaste (drzewiaste). Uprawa, odmiany, przycinanie, pielęgnacja

Hortensje ze względu na swoje wspaniałe kwiaty należą do ścisłego grona najchętniej uprawianych krzewów ozdobnych. Najpopularniejsze z nich są piękne, ale kapryśne hortensje ogrodowe oraz znacznie łatwiejsze w uprawie hortensje bukietowe. Tuż obok nich swoje miejsce zajmują nie mniej atrakcyjne hortensje krzewiaste nazywane także drzewiastymi (Hydrangea arborescens).

Hortensje krzewiaste osiągają ok. 1-2 m wysokości i posiadają ładny, zaokrąglony, rozłożysty pokrój. Przez cały sezon ich ozdobą są duże, zielone, szerokie, piłkowane na brzegach liście, a latem dodatkowo okazałe, kuliste, zwykle białe, w miarę przekwitania zieleniejące kwiatostany (zielonkawe bywają też młode kwiatostany). Złożone są one z kwiatów płodnych (niepozornych i małych) i płonnych (tzw. sterylnych, bardziej ozdobnych) lub z samych kwiatów płonnych.

Kwiaty pojawiają się na pędach dość wcześnie bo już na przełomie czerwca/lipca i mogą rozwijać się aż do jesieni (wrzesień).

Ze względu na dużą popularność krzewu, hodowcy wyprowadzili od gatunku szereg interesujących odmian, do których należą m.in.

• „Annabelle” - jedna z najpopularniejszych odmian o bardzo dużych, kulistych, białych, licznych kwiatostanach, złożonych tylko z kwiatów płonnych, wys. ok. 1-1,5 m,
• „Grandiflora” - odmiana o dużych, lekko spłaszczonych, kremowobiałych kwiatostanach złożonych z kwiatów płonnych, wys. ok. 1-1,5 m,
• „Ruby Annabelle” - odmiana o ciemnoróżowych, dużych kwiatostanach złożonych z kwiatów płonnych, wys. 1-1,2 m,
• „Pink Pincushion” - odmiana kwiatostanach wypełnionych różowymi, małymi kwiatami płodnymi otoczonymi nielicznymi, białoróżowymi kwiatami płonnymi, wys. ok. 1-1,5 m.

Hortensja krzewiasta zasługuje na naszą uwagę nie tylko ze względu na swoje piękne kwiaty, ale też łatwość uprawy.

Roślina najlepiej czuje się na jasnych, półcienistych stanowiskach oraz żyznych, próchniczych, przepuszczalnych, stale lekko wilgotnych glebach o lekko kwaśnym odczynie pH.

Przetrwa w miejscach bardziej słonecznych i na nieco słabszych podłożach, ale nie zniesie suszy, dlatego w okresach bezdeszczowych oczekuje systematycznego nawadniania.

Hortensja będzie też wdzięczna za wyściółkowanie wokół niej podłoża grubą warstwą kory sosnowej, która nie tylko zabezpieczy ziemię przed wysychaniem, ale też obniży nieco jej poziom pH. Jest to o tyle ważne, że roślina nie lubi wapiennej gleby, na której jej liście ulegają chlorozom.

Ponieważ hortensja krzewiasta kwitnie długo i obficie, potrzebuje też systematycznego dokarmiania, najlepiej nawozami przeznaczonymi specjalnie dla hortensji.

W czasie kwitnienia może też potrzebować podpór, gdyż jej pędy silnie wyginają się pod ciężarem dużych kwiatów.

Hortensja drzewiasta nie wymaga natomiast zimowej ochrony, gdyż jest dostatecznie odporna na niskie temperatury. Jedynie w najchłodniejszych rejonach kraju warto obsypać podstawę jej pędów kopczykiem kory lub torfu, który zabezpieczy części podziemne przez chłodami.

Równie bezproblemowe jak zimowanie, jest też cięcie krzewu. Hortensja krzewiasta podobnie jak bukietowa, zawiązuje pąki kwiatowe na pędach tegorocznych, dlatego bardzo wczesną wiosną (marzec/kwiecień) przycina się jej pędy nad parą oczek znajdujących się na wysokości ok. 20-30 cm nad ziemią. Natomiast jesienią ścina się tylko przekwitłe kwiatostany (tuż pod nasadą).

Dzięki temu roślina wypuści sporo nowych pędów i zawiąże dużo kwiatów.

W tym czasie (marzec/kwiecień) z krzewu można też pobrać odrosty korzeniowe (kawałek pędu z korzeniami i pączkami), które po posadzeniu w doniczce lub na docelowym stanowisku dadzą nową roślinę.

Duży krzew można też podzielić, odmładzając go i pozyskując dorodne sadzonki do dalszej uprawy.

Hortensja krzewiasta jest rośliną bardzo efektowną, dlatego w ogrodzie może mieć wiele różnych zastosowań. Najpiękniej prezentuje się jako soliter na tle ogrodzenia, domu lub trawnika, ale równie dobrze może być wykorzystana do tworzenia grup ozdobnych z innymi krzewami.

Wspaniale wygląda też na rabacie bylinowej w towarzystwie paproci, funkii, bodziszków czy tawułek Arendsa.

Ze względu na tendencję do tworzenia odrostów korzeniowych, sprawdza się też w roli luźnego, niewysokiego żywopłotu np. wzdłuż ścieżki bądź ogrodzenia, który przez całe lato prezentuje się bardzo okazale.