Jak uprawiać laurowiśnię wschodnią? To kwitnący krzew o wiecznie zielonych liściach. Pielęgnacja i cięcie laurowiśni

Zimozielone krzewy należą do ścisłej czołówki najcenniejszych roślin ogrodowych, gdyż jako jedne z nielicznych potrafią zdobić ogród przez cały rok. Zalicza się do nich między innymi atrakcyjna laurowiśnia wschodnia, która oprócz wiecznie zielonych, błyszczących, dużych liści, może pochwalić się też wieloma innymi zaletami.

Na uwagę zasługuje przede wszystkim jej kompaktowy, zwarty, gęsty pokrój, dzięki któremu może być uprawiana niemal w każdym ogrodzie (dorasta do ok. 2-3 m wys., ale są też odmiany karłowe, osiągające ok. 0,5-1,5 m wys.).

Laurowiśnia wschodnia zachwyci nas też wczesną wiosną (w maju) dając niezwykły spektakl w postaci obfitego kwitnienia. Wprawdzie jej kwiaty są małe, białe i niepozorne, ale zebrane w gęste, wzniesione grona tworzą bardzo ładne, okazałe, pachnące kwiatostany, przypominające z daleka puszyste, kocie ogony. Na pędach pozostają dość krótko, ale po przekwitnieniu przekształcają się w błyszczące, okrągłe, czarne owoce, które również są bardzo dekoracyjne.

UWAGA: owoców laurowiśni nie należy jeść. Ich pestki, podobnie jak liście i - w mniejszym stopniu - same owoce, zawierają toksyczne związki.

Laurowiśnia wschodnia ma wiele ciekawych odmian, różniących się miedzy sobą pokrojem, wysokością, barwą i wielkością liści, a nawet terminem kwitnienia i odpornością na mróz. Do ciekawszych należą m.in.: „Gajo”, „Herbergii”, „Variegata”, „Mount Vernon”, „Marbled White”, „Otto Luyken”, „Castlewellan”.

Zanim jednak zdecydujemy się na uprawę laurowiśni, powinniśmy wiedzieć, czego roślina oczekuje, bo tylko wtedy będziemy mogli zapewnić jej odpowiednie warunki uprawowe. Laurowiśnia wschodnia to wyjątkowo piękna, ale też wymagająca roślina, która będzie dobrze rosła i obficie kwitła wyłącznie na ciepłym, osłoniętym od wiatru i półcienistym lub zacienionym stanowisku oraz w żyznej, próchniczej, stale lekko wilgotnej, ciepłej glebie. Laurowiśnia wschodnia jest natomiast dość odporna na zanieczyszczone powietrze.

Roślina nie jest zbyt odporna na mróz, dlatego najlepiej uprawiać ją w najcieplejszych rejonach kraju lub okrywać na zimę białą, przepuszczalną dla światła włókniną. Bez szkody znosi spadki temperatury do ok. -18°C, szczególnie przy grubej okrywie śnieżnej, ale są też odmiany delikatniejsze, które przemarzają już w temperaturze ok. -15°C (np. „Variegata”, „Mount Vernon”) oraz nieco bardziej odporne, wytrzymujące spadki temperatur do ok. -22°C (np. ”Brachystachys”, „Herbergii”).

Kiedy roślina przemarznie, wiosną na ogół dobrze się regeneruje, cierpi jednak na tym jej wygląd i kondycja, dlatego lepiej nie ryzykować i zabezpieczyć krzewy przed zimowym chłodem.

Należy też pamiętać, że laurowiśnia to roślina zimozielona, o dużych, skórzastych liściach, które transpirują wodę przez cały rok, dlatego podobnie jak inne rośliny zimozielone, narażona jest na suszę fizjologiczną (kiedy z zamarzniętej ziemi nie może pobrać wody w celu uzupełnienia wilgoci utraconej podczas transpiracji). Jeśli więc chcemy zabezpieczyć roślinę przed wysuszeniem, późną jesienią powinniśmy solidnie ją podlać, aby zdążyła dobrze się nawodnić przed nastaniem mrozów.

Laurowiśnia wschodnia dobrze znosi cięcie, dzięki któremu zachowuje ładny pokrój i lepiej się krzewi. Zabieg należy jednak wykonać wczesnym latem zaraz po kwitnieniu (w czerwcu-lipcu), gdyż rośliny tworzą kwiaty na pędach zeszłorocznych i przycięte wiosną, w danym sezonie nie zakwitną. Podczas cięcia należy też uważać na liście, gdyż uszkodzone zaczynają brązowieć i zamierać.

Laurowiśnie dają się także łatwo rozmnażać. Młode rośliny możemy uzyskać z półzdrewniałych sadzonek, pobieranych z roślin pod koniec lata (sierpień-wrzesień) i ukorzenianych w wilgotnym podłożu. Można ją także rozmnażać z odrostów korzeniowych lub odkładów wykonanych z mocnych pędów jednorocznych.

Krzewy laurowiśni w ogrodzie mogą mieć wiele zastosowań. Nadają się do tworzenia luźnych lub formowanych żywopłotów (odmiany wyższe, silniej rosnące) bądź kompozycji rabatowych z innymi roślinami (np. różanecznikami, bergeniami czy funkiami o dużych liściach), ale dobrze wyglądają także posadzone w jednogatunkowych grupach.

Niższe odmiany doskonale nadają się do uprawy w pojemnikach (należy przechowywać przez zimę w chłodnych pomieszczeniach), a odmiany o szerokim pokroju sprawdzają się jako rośliny okrywowe.