Smagliczka to roślina na skalniak, rabatę i do doniczki. Jak uprawiać smagliczkę nadmorską i skalną?

Smagliczki mają sporo gatunków, tak różnych od siebie, że czasem znając jeden z nich, w ogóle nie kojarzymy jej kuzynek. Część z nich rośnie dziko w Polsce – m.in. smagliczka skalna i górska. To wieloletnie rośliny, które trafiły też do uprawy jako ozdobne. Ale są i smagliczki jednoroczne, a wśród nich – ozdoba rabat i balkonów – smagliczka nadmorska.

Smagliczka skalna (Alyssum saxatile) rośnie dziko w górach, między innymi w Karpatach i Pieninach. Stąd jej doskonałe przystosowanie do klimatu i niezbyt sprzyjających warunków. Do tego, by pięknie rosnąć i kwitnąć potrzebuje głównie słońca. A kwitnie w kwietniu i maju, wytwarzając żółte i słodko pachnące kwiaty. Są one drobne, ale liczne na jednej łodydze, zebrane w tzw. baldachogrona. Łodygi z kwiatami dorastają do 30 cm wysokości, a wyrastają z rozety podłużnych liści o szarawozielonym kolorze.

Smagliczki skalne są wieloletnie i dobrze się same rozrastają, w okresie kwitnienia tworząc żółte łany kwiatów. Kiedy przekwitną, warto przyciąć łodygi. Ozdobą wtedy będą liście smagliczki, pokryte srebrzystym kutnerem, a kwiaty mogą znów się pojawić wczesną jesienią.

Bardzo podobna do niej (również pod względem wymagań) jest smagliczka górska (_Alyssum montanu_m). Rośliny różnią się przede wszystkim wielkością liści – górska ma drobniejsze.

Smagliczka skalna jest w pełni odporna na mróz, nie ma też specjalnie dużych wymagań co do ziemi, choć najlepiej, żeby była przepuszczalna, a nawet kamienista. Ale radzi sobie nawet na podłożu gliniastym. Smagliczka górska jest przyzwyczajona do jałowych, skalnych gleb, więc nie potrzebuje nawożenia, za to doceni wapnowanie ziemi.

Smagliczki skalnej nie trzeba podlewać – mało tego, jeśli lato jest słoneczne i suche, smagliczka zakwitnie znów we wrześniu.

Smagliczki skalne i górskie rozmnaża się przez sadzonki, robione z półzdrewniałych pędów (pobiera się je w sierpniu i po ukorzenieniu – sadzi we wrześniu).

Smagliczkę skalną można sadzić na rabatach, ale doskonale rośnie też na skalniakach, do których szczególnie pasuje, ze względu na swoje pochodzenie. Można nią także obsadzać kamienne murki. Warto wykorzystać preferencje rośliny, która najlepiej rośnie w suchych i słonecznych miejscach – niewiele kwiatów wytrzymuje takie warunki, szczególnie bez dodatkowej pielęgnacji.

Smagliczka nadmorska (Alyssum maritimum) prezentuje się zdecydowanie odmiennie. Jest niewysoką rośliną (ok. 15-20 cm wys.), tworzącą charakterystyczne kępki. Przez większość sezonu (od maja-czerwca do późnej jesieni) jest dosłowne obsypana drobnymi, ale bardzo licznymi kwiatuszkami. Znacznie mniej widoczne są ciemnozielone, podłużne i drobne listki. W ciągu sezonu smagliczki rozrastają się, a ich łodyżki przewieszają się, dlatego smagliczka zyskuje zwisający pokrój.

Kwiaty smagliczki nadmorskiej mają bardzo przyjemny, lekko słodkawy, miodowy zapach. Najczęściej są białe, ale też w odcieniach różu i fioletu oraz bordowe. Są także odmiany z listkami przebarwionymi na biało, czy kremowo.

Smagliczkę nadmorską ze skalną łączy zamiłowanie do słońca, natomiast smagliczka nadmorska ma nieco większe wymagania uprawowe. Przede wszystkim potrzebuje bardziej żyznej, przepuszczalnej ziemi, której nie będziemy przesuszać (wprawdzie chwilową suszę zniesie, jednak najlepiej rośnie i kwitnie na lekko wilgotnym podłożu). Trzeba ją więc regularnie podlewać.

Smagliczki kwitną naprawdę obficie i długo, dlatego dobrze je zasilać nawozem do roślin kwitnących. Bardzo dobry jest też biohumus, dodawany do podlewania.

Żeby doczekać się smagliczek nadmorskich możemy wysiać ich nasiona w marcu-kwietniu wprost do gruntu. Siewki przerywamy, zostawiając najmocniejsze w rozstawie ok. 10-15 cm.

Sadzonki, a nawet kwitnące już smagliczki bez problemu kupimy też w większości sklepów ogrodniczych. Są one w sprzedaży głównie w maju, ale można spotkać niemal przez cały sezon. Smagliczki nadmorskie są jednoroczne.

Czasem zdarza się, że smagliczka nadmorska przestaje kwitnąć. Wtedy trzeba przyciąć łodygi z przekwitłymi kwiatami – po ok. dwóch-trzech tygodniach powinna zakwitnąć ponownie. Smagliczki nadmorskie wyglądają delikatnie i są przyzwyczajone do klimatu cieplejszego niż nasz, bo pochodzą z rejonu Morza Śródziemnego, jednak są zaskakująco wytrzymałe na jesienne chłody. Jeśli tylko nie ma dużych mrozów, obserwowano ich kwitnienie nawet do połowy grudnia (w balkonowych skrzynkach).

Smagliczki nadmorskie pięknie wyglądają na rabatach kwiatowych. Ponieważ są niskie, najlepiej nadają się dolne piętro lub obwódki. Bardzo ładnie prezentują się także w doniczkach, czy wiszących koszykach. Z powodzeniem możemy uprawiać je na balkonach i tarasach, szczególnie o południowej wystawie i niezacienionych przez drzewa, czy budynki.

Sadząc je w balkonowych skrzynkach, czy większych donicach, umieśćmy je blisko krawędzi pojemnika – tak, żeby ich pędy mogły swobodnie zwisać.

Obie smagliczki możemy spotkać pod różnymi nazwami łacińskimi. Smagliczka skalna to Alyssum saxatile, ale również Aurinia saxatilis. Z kolei smagliczka nadmorska - Alyssum maritinum występuje również pod nazwą Lobularia maritima.

Dowiedz się więcej: Jak dbać o smagliczkę w ogrodzie