Uprawa i pielęgnacja difenbachii: pięknej i nieco niebezpiecznej

Difenbachia jest wprawdzie niezwykle dekoracyjna i może skutecznie oczyszczać powietrze z wielu toksyn (np. ksylenu, toluenu), ale może być też niebezpieczna, gdyż w jej tkankach znajduje się silnie trujący sok, zawierający między innymi szczawiany wapnia i enzymy trawienne.

Wprawdzie roślina nie stanowi zagrożenia na odległość i stojąc na parapecie nie wyrządzi nikomu krzywdy, ale gdy jej sok dostanie się do oczu, nosa i ust lub będzie miał kontakt ze skórą, może być przyczyną wielu poważnych kłopotów zdrowotnych (np. pieczenia, poparzenia, stanów zapalnych, obrzęków, trudności z oddychaniem).

Jeśli jednak będziemy obchodzili się z difenbachią ostrożnie, roślina przez wiele lat może stanowić wspaniałą ozdobę naszego mieszkania. Aby jednak mogła prawidłowo się rozwijać, musi mieć zapewnione odpowiednie warunki uprawy.

W naturze difenbachie zasiedlają zacienione i wilgotne lasy równikowe, dlatego w mieszkaniu również oczekują podobnych warunków. Muszą mieć więc zapewnione jasne lub półcieniste stanowisko, osłonięte przed bezpośrednim słońcem (jeśli światła będzie za mało, liście staną się mniejsze i jednolicie zielone, jeśli natomiast słońca będzie zbyt dużo, liście ulegną poparzeniu) oraz odpowiednio wilgotne powietrze i podłoże.

Rośliny należy często spryskiwać wodą lub umieścić w ich pobliżu nawilżacz powietrza. Nie wolno też dopuścić do przesuszenia podłoża, gdyż wtedy natychmiast więdną i zasuszają lub nawet zrzucają liście. Ziemia w ich doniczce powinna być zawsze lekko wilgotna, ale nigdy mokra, gdyż korzenie mogą zgnić.

Pochodzące z tropików difenbachie oczekują nie tylko podwyższonej wilgotności powietrza i podłoża, ale też odpowiedniej temperatury, która przez cały rok nie może spadać poniżej 15°C. W okresie wegetacyjnym powinna być wyższa (ok. 20-24°C), zimą natomiast nieco niższa, co sprzyja spoczynkowi roślin (ok. 16-18°C). Obniżając temperaturę w pomieszczeniu, nie należy jednak narażać difenbachii na przeciągi (np. przy otwartym oknie), gdyż szybko zacznie chorować.

W odpowiednich warunkach difenbachie rosną dość szybko i rozwijają duże, atrakcyjne liście. Z czasem jednak zaczynają tworzyć rodzaj nagiego, ogołoconego od dołu pnia. Zmieniający się pokrój rośliny można pozostawić bez ingerencji, okrywając nagą cześć łodygi pnączami lub innymi roślinami okrywowymi, ale można też wykonać wczesną wiosną silne cięcie odmładzające (luty-marzec - cięcie należy przeprowadzić w rękawiczkach, obcinając pęd na wys. 10 – 15 cm nad podłożem), które pobudza roślinę do lepszego krzewienia. Obcięte wierzchołki, można wykorzystać do rozmnażania, ukorzeniając je w wodzie lub w wilgotnym, torfowo-piaszczystym podłożu (dobrze się ukorzeniają).

Wiosną rośliny warto też przesadzić do nowego podłoża, a w razie konieczności, także do większej doniczki, dzięki temu będą miały lepsze warunki do wzrostu i rozwoju. W okresie wegetacyjnym, nie należy też zapominać o nawożeniu roślin, najlepiej mieszankami nawozowymi, przeznaczonymi dla kwiatów doniczkowych o ozdobnych liściach.

Difenbachie rozwijają zwykle jedynie piękne liście, czasami jednak zdarza się im także zawiązać kwiaty. Nie są one szczególnie ozdobne i bardzo wyczerpują roślinę (po kwitnieniu difenbachia może nawet zrzucić liście), dlatego najlepiej jest je od razu usuwać.

Rodzaj difenbachia liczy sobie ponad 50 gatunków roślin, ale w uprawie najczęściej spotykane są ich mieszańce i odmiany ozdobne, które bywają znacznie bardziej atrakcyjne i lepiej przystosowane do warunków domowych niż czysty gatunek. Wśród odmian największym powiedzeniem cieszą się rośliny o dużych, zielonych liściach, ozdobionych wyraźnym, białym lub kremowym wzorem (np. „Compacta”, „Reflector”, „Tropic Snow”, „Camilla”, „Mars”, „Sparkles”) lub o liściach niemal całkiem żółtych (np. „Camouflage”), ale swoich amatorów znajdują też odmiany prawie zupełnie zielone (np. „Green Magic”).