Jak uprawiać maranty. Rośliny doniczkowe o zachwycających liściach

Mało które rośliny pokojowe mogą pochwalić się tak pięknymi, wzorzystymi i barwnymi liśćmi jak maranty. Oprócz niezwykle atrakcyjnego wyglądu rośliny wyróżniają się też jeszcze jedną, ciekawą i rzadko spotykaną cechą. Jako jedne z niewielu roślin są zdobne do wykonywania regularnych ruchów, które czasami można dostrzec nawet gołym okiem. Pod wieczór, gdy szykują się do nocnego spoczynku, składają swoje liście, wznosząc je do góry lub opuszczając gładko do dołu (zjawisko nyktynastii), co wygląda bardzo oryginalnie i ciekawie. Przy okazji chowają jednak niestety najbardziej atrakcyjną stronę swoich liści, dlatego ich szczególne zwyczaje nie zawsze spotykają się z naszym uznaniem.

Maranty zaliczane do niewielkiej rodziny marantowatych liczą sobie ok. 30 gatunków roślin, ale w uprawie spotyka się jedynie dwa z nich: marantę dwubarwną (Maranta bicolor) oraz marantę biało unerwioną (Maranta leuconeura). Maranta dwubarwna posiada szerokie, owalne, jasnozielone liście, ozdobione dużymi, ciemnozielonymi lub brązowo-zielonymi plamami, znajdującymi się pomiędzy nerwami, natomiast maranta biało unerwiona jest bardziej rozłożysta (ma pokrój płożący, więc może być uprawiana w wiszących doniczkach), ma dłuższe pędy i tworzy większe, bardziej wydłużone, owalne, pokryte aksamitnym kutnerem liście, ozdobione kontrastowo zabarwionymi, dobrze widocznymi nerwami.

Ze względu na wysokie walory ozdobne, maranta biało unerwiona jest bardziej popularna niż maranta dwubarwna, mimo to rzadko uprawia się ją w postaci czystego gatunku, gdyż znacznie piękniejsze są jej odmiany ozdobne takie jak np.

• „Fascinator” i „Erythrophylla” (znana też jako maranta tricolor) o ciemnozielonych liściach, ozdobionych intensywnie różowymi nerwami i znajdującymi się między nimi jasnymi plamkami,
• „Kerchoveana” o szarozielonych liściach z ciemnymi plamami między nerwami,
• „Massangeana” o ciemnozielonych liściach, ozdobionych ciemnymi plamami i białymi nerwami.

Chociaż maranty to jedne z ładniejszych kwiatów doniczkowych, ich uprawa nie jest łatwym zadaniem. Rośliny pochodzą z tropikalnych lasów Brazylii, dlatego mają dość wysokie oczekiwania, którym nie zawsze można sprostać.

Najważniejszym warunkiem powodzenia uprawy jest zapewnienie roślinom odpowiednio dużej wilgotności podłoża i powietrza, gdyż właśnie do takich warunków przywykły, rosnąc w dolnych partiach wilgotnych lasów. Nie znoszą przesuszonego podłoża, więc ziemia w ich doniczce zawsze musi być lekko wilgotna. Rośliny są też wrażliwe na suche powietrze, dlatego należy często zraszać je miękką wodą (twarda, wapienna woda powoduje powstawanie na liściach brzydkich, białych plam) lub umieścić w ich pobliżu nawilżacz powietrza.

Na zbyt suche podłoże lub powietrze, maranty szybko reagują zasuszaniem końcówek liści, co bardzo obniża ich walory ozdobne i może prowadzić do szybkiej śmierci.

Oprócz odpowiednio dużej wilgotności, maranty muszą mieć też zapewnione właściwe stanowisko uprawy, gdyż jako rośliny pochodzące z dna lasu, preferują miejsca półcieniste, ze sporą ilością rozproszonego światła. Narażone na zbyt ostre słońce łatwo ulegają poparzeniom, a na ich liściach tworzą się plamy i odbarwienia.

Podobnie jak wiele innych roślin tropikalnych, maranty przez cały rok oczekują też temperatury pokojowej (ok. 20-24°C), gdyż są wrażliwe na zimno. Temperatura w pomieszczeniu, gdzie są uprawiane nigdy nie powinna spadać poniżej 16°C, choć zimą może być nieco niższa niż latem (ok. 18-20°C).

Rośliny należy też uprawiać w odpowiednim podłożu, które powinno być żyzne, przepuszczalne, próchniczo-torfowe o lekko kwaśnym odczynie pH.

Z racji tak wygórowanych wymagań, maranty najlepiej czują się w oknie kwiatowym, widnej łazience lub ciepłej oranżerii, ale zawsze można też spróbować zapewnić im odpowiednie warunki także w salonie lub sypialni.

Prawidłowo pielęgnowane maranty zachowują swoje walory ozdobne przez kilka lat, potem jednak zaczynają nadmiernie się rozrastać, dlatego dobrze jest je wtedy odmłodzić, dzieląc na części i sadząc do nowych doniczek lub pobierając z nich sadzonki pędowe i ukorzeniając je w wodzie lub wilgotnym podłożu.