Pelargonia angielska pięknie kwitnie. Jak uprawiać, pielęgnować i przezimować pelargonię wielkokwiatową?

Pelargonie to jedne z najbardziej popularnych kwiatów balkonowych. Mają wiele gatunków i odmian, i ciągle przybywa nowych. Ogólnie można je podzielić na rabatowe – o wzniesionych pędach oraz bluszczolistne – o pędach długich i wiszących, choć są też różne formy pośrednie i krzyżówki, np. o częściowo przewieszających się pędach.

Polecamy: Poznaj różne gatunki pelargonii i tajniki ich uprawy

Te pelargonie pięknie kwitną i są dość odporne na różne warunki, w szczególności słońce, czasowe przesuszenie i spadki temperatur. Jednak mają one piękną kuzynkę – pelargonię angielską, która ma wiele zalet, ale też nieco więcej wymagań. Jeśli się skusimy na jej zakup, musimy zapewnić jej odpowiednie warunki.

Pelargonie angielskie są też nazywane pelargoniami królewskimi lub pelargoniami wielkokwiatowymi (Pelargonium grandiflorum, Pelargonium domesticum). Rzeczywiście wywodzą się od pelargonii wielkokwiatowej – gatunku, który pochodzi z południowej Afryki trafił do Anglii i tam zyskał wielką popularność. Wyhodowano też mnóstwo atrakcyjnych odmian, a niektóre z nich dały początek obecnie uprawianym roślinom.

Pelargonie angielskie wyróżnia przede wszystkim wielkość kwiatów – są one znacznie bardziej okazałe niż u innych odmian. Zachwycają też bogactwem i zróżnicowaniem kolorów: od bieli, przez odcienie różu, czerwieni do głębokiego bordo i purpurę. W dodatku kwiaty najczęściej są różnobarwne – cieniowane lub ozdobione plamkami. Bywa, że dwa górne płatki są większe i często inaczej ubarwione niż trzy dolne.

Liście pelargonii angielskich również wyglądają nieco inaczej niż rabatowych czy bluszczolistnych. Są lekko pofałdowane i mocno powcinane, o piłkowanych („ząbkowanych”) krawędziach. Mają też charakterystyczny, krzaczasty pokrój. Dorastają do około 50-70 cm. Można także spotkać miniaturowe pelargonie angielskie, które osiągają ok. 25 cm wielkości i mają odpowiednio drobniejsze kwiaty i liście.

Pelargonie angielskie mogą kwitnąć obficie i długo – nawet od maja do października, ale tylko wtedy, gdy spełni się ich wymagania. Nie są może one duże, ale trzeba uważać na kilka rzeczy.

Przede wszystkim pelargonie królewskie muszą mieć jak najjaśniej. Jednak nie poleca się ich stawiać na silnym, bezpośrednim słońcu, bo wtedy ich liście mogą ulec poparzeniu. Jeśli dysponujemy tylko takim stanowiskiem, a zależy nam na właśnie tych kwiatach, trzeba je stopniowo przyzwyczajać do słońca. Natomiast na pewno nie będą dobrze rosły i kwitły w cieniu czy nawet półcieniu.

Drugą ważną sprawą w uprawie tych pelargonii jest woda. Powinny mieć wilgotne podłoże, ale absolutnie nie może być mokre. Znacznie lepiej zniosą czasowe przesuszenie (choć odbije się negatywnie na kwitnieniu), niż zalewanie, bo są podatne na gnicie. Koniecznie trzeba je sadzić w pojemnikach, które mają odpływ i zwracać uwagę, czy woda nie zalega na podstawce.

Trzeba też wiedzieć, że pelargonia angielska nie znosi moczenia liści i kwiatów. Nie wolno ich spryskiwać wodą, a warto też chronić przed deszczem. Dlatego najlepiej znaleźć dla nich osłonięte, zaciszne miejsce (wiatru też nie lubią). Idealnym miejscem jest loggia lub zadaszony balkon.

Poza zapewnieniem odpowiednich warunków i starannym podlewaniem warto na bieżąco usuwać przekwitłe kwiatostany. Róbmy to ostrożnie, żeby nie uszkodzić pąków (przydadzą się nożyczki do paznokci).

Warunkiem pięknego i długiego kwitnienia pelargonii jest też ich odpowiednie zasilanie. Na początek trzeba je posadzić w żyznej ziemi o lekko kwaśnym odczynie. Ale musimy je też regularnie nawozić – zwykle raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie (zależy to m.in. od nawozu i zagęszczenia roślin). Najlepiej stosować nawozy przeznaczone właśnie dla pelargonii, bo mają optymalnie dobrany skład mineralny. Alternatywą jest nawóz dla roślin kwitnących lub balkonowych.

Pelargonie angielskie mogą być długowieczne, tym bardziej, że dobrze zimują w domowych warunkach. Na zimę trzeba zapewnić im jasne oraz najlepiej chłodne miejsce – optymalna temperatura to 10-12ºC, choć, jako byłe rośliny domowe – radzą sobie także w wyższych temperaturach. Te pelargonie można przezimować na pokojowym parapecie, ale lepiej, żeby grzejnik pod nim był zakręcony. Obniżenie temperatury sprzyja lepszemu kwitnieniu roślin.

Zimą przestajemy nawozić rośliny, ograniczamy też podlewanie. Jednak to zależy od temperatury – im niższa, tym rzadziej można podlewać. Najlepiej po prostu sprawdzić wilgotność ziemi palcem i podlewać, kiedy górna warstwa jest lekko przeschnięta.

Pelargonie angielskie są bardziej wrażliwe na zimno niż rabatowe i bluszczolistne, dlatego bezpiecznie zabrać je do domu w październiku, a na zewnątrz wystawić dopiero, kiedy minie ryzyko przymrozków czyli w połowie maja (jeśli chcemy to zrobić wcześniej lub później, śledźmy prognozy pogody i nie narażajmy roślin na temperatury niższe niż 10ºC). Rośliny warto też stopniowo przyzwyczajać do warunków zewnętrznych. Wiosną należy skrócić ich pędy o około połowę.

Podpowiadamy: Które kwiaty balkonowe można przezimować i jak to zrobić

Pelargonie angielskie można rozmnażać z sadzonek pędowych, pobranych wiosną (przy okazji wiosennego cięcia) lub pod koniec lata. Powinny mieć ok. 8-10 cm długości i 2-3 pary liści. Po ścięciu pędy zostawiamy na godzinę lub dwie (tak żeby nie sączył się z nich sok). Warto je zaprawić ukorzeniaczem (można także użyć cynamonu) i umieścić w doniczkach. Sadzonki muszą stać w jasnym miejscu, z temperaturą ok. 20-22ºC, podlewamy je regularnie, nie przelewając.

Pelargoniom angielskim zagrażają przede wszystkim choroby grzybowe, takie jak szara pleśń, mączniak, rdza, plamistość liści. Najważniejszą rzeczą jest zapobieganie im – czyli przede wszystkim unikanie moczenie roślin. Nie powinny też rosnąć zbyt gęsto. Jeśli choroba pojawi się, można zastosować odpowiednie preparaty (fungicydy) lub środki na bazie czosnku (gotowe lub przygotowanie samodzielnie) oraz drożdży.

Pelargoniom zagrażają też mszyce, mogą również pojawić się przędziorki (szczególnie na zimowanych roślinach).