Wilczomlecz lśniący, czyli korona cierniowa. Jak uprawiać tę roślinę doniczkową i na co uważać? Pięknie kwitnie, ale ma też kolce!

Wilczomlecz lśniący, znany również jako euforbia  oraz korona cierniowa, do niedawna był rośliną bardzo popularną, ale na pewien czas odszedł w zapomnienie. Obecnie jednak znów powraca do łask i coraz częściej gości na naszych parapetach. Trudno się temu dziwić, gdyż w pierwszych latach uprawy jest bardzo dekoracyjny i może być prawdziwą ozdobą niemal każdego wnętrza.
Ta roślina należy do sporej i bardzo zróżnicowanej rodziny wilczomleczy (należy do nich m.in. również gwiazda betlejemska oraz rośliny żywo przypominające kaktusy).

Polecamy też: Wilczomlecze doniczkowe - jakie wybrać i jak o nie zadbać

Wilczomlecz lśniący jest też mało wymagający i dość wytrzymały, dlatego rzadko stwarza problemy uprawowe. Zanim jednak zdecydujemy się na jego uprawę, powinniśmy pamiętać, że ma on też swoje drugie, ciemniejsze oblicze. Pędy liście i korzenie rośliny (tak jak wszystkich wilczomleczy), zawierają mleczny, drażniący sok, który po dostaniu się do oka, nosa lub ust, może być przyczyną poważnych kłopotów zdrowotnych (m.in. obrzęki, podrażnienia, stany zapalne).

Pewnym zagrożeniem mogą być też ostre kolce, pokrywające pędy wilczomlecza. Początkowo nie jest ich wprawdzie zbyt dużo, gdyż pędy młodych roślin są krótkie i niemal całkowicie zasłonięte licznymi, zielonymi liśćmi, ale z czasem zaczyna ich przybywać. Po kilku latach, cierniste, powyginane, grube pędy są już dobrze widoczne i mogą nas poranić nie tylko podczas przeprowadzania zabiegów pielęgnacyjnych, ale też w chwili, gdy roślina przewróci się razem z doniczką, kalecząc nas, nasze dzieci lub zwierzęta domowe.

Z tego względu lepiej unikać uprawy wilczomlecza lśniącego w pokoju dziecięcym, w sypialni lub w miejscu, gdzie przebywają zwierzęta domowe, przeznaczając dla niego bezpieczniejsze miejsce w salonie lub w obszernym holu.

Przy odpowiedniej opiece i zachowaniu podstawowych zasad ostrożności, wilczomlecz lśniący może być jednak wspaniałą i atrakcyjną ozdobą mieszkania. Początkowo ma zwarty, kompaktowy pokrój, a jego pędy są niemal całkiem ukryte pod zielonymi liśćmi, z czasem jednak roślina coraz bardziej się rozrasta, osiągając spore rozmiary (może osiągać wys. ok. 1,5 m).

Z wiekiem pędy wilczomleczu pokrywają się grubą, brązową skórką i stają się bardziej kanciaste. Zaczynają się też rozkrzewiać, wyginać i odkształcać, a roślina traci kompaktowy pokrój i przybiera formę luźnego, nieforemnego krzewu.

Nie oznacza to jednak, że przestaje być atrakcyjna, gdyż jej elastyczne, powyginane, cierniste pędy mają swój niezaprzeczalny urok i są niezwykle oryginalne. Dodatkową ich ozdobą są też owalne, zielone, choć niezbyt liczne liście oraz pojawiające się na pędach od wiosny do jesieni kwiatostany (kwiecień-październik).

Właściwe kwiaty wilczomleczu są wprawdzie drobne i niepozorne, ale otaczają je barwne i dekoracyjne liście przykwiatkowe, które w zależności od odmiany, mogą być białe, żółte, pomarańczowe lub czerwone.

Uprawa wilczomleczu lśniącego nie jest trudna i nie powinna przysparzać kłopotów nawet osobom początkującym. Do prawidłowego rozwoju roślina potrzebuje jedynie bardzo jasnego stanowiska oraz przez cały rok pokojowej temperatury (20-24°C latem, 18-20°C zimą). Latem może być wystawiana na zewnątrz, ale zimę musi spędzać w pomieszczeniu, najlepiej na parapecie południowego okna.

Podlewanie też nie powinno być kłopotliwe, gdyż wilczomlecz lepiej znosi przejściową suszę niż przelanie. Roślina potrzebuje bardziej wilgotnego podłoża latem (w sezonie wegetacyjnym należy podlewać ją częściej), natomiast niemal suchego zimą, dzięki czemu od jesieni do wiosny podlewanie można ograniczyć do minimum. Dobrze jest też, jeśli pomiędzy kolejnymi podlewaniami, wierzchnia warstwa podłoża w doniczce przeschnie, dzięki czemu ryzyko przelania roślin jest mniejsze.

Mimo swoich niewielkich wymagań, wilczomlecz lśniący jest jednak dość wrażliwy na błędy uprawowe, na które reaguje najczęściej zrzucaniem liści. Do takiej sytuacji może dojść wtedy, gdy roślina ma zbyt mało światła, przebywa w zbyt niskiej temperaturze, zostanie przelana lub będzie często przestawiana.